It's all about the love...

Μετρήστε πόσους ανθρώπους έχετε κοντά σας που νοιάζεστε γι'αυτούς και τους αγαπάτε. Μπορεί να είναι ένας. 'Η δύο. 'Η τρεις. 'Η δεκαπέντε. Δεν έχει σημασία πόσοι είναι σε αριθμό. Αρκεί τα συναισθήματά σας να είναι δυνατά, ζωντανά και διαχρονικά. Μην περιμένετε να έρθουν τα Χριστούγεννα ή η παραμονή Πρωτοχρονιάς για να πείτε στον άλλο πόσο τον αγάπατε, πόσο πολύ σημαίνει για την ύπαρξή σας. Αγκαλιάστε τον, κοιτάξτε τον στα μάτια και αναφωνήστε : "Σ'αγαπώ!, Είμαι και θα είμαι εδώ για σένα, για ό,τι χρειαστείς, στα καλά και στα άσχημα, στις ευκολίες και στις δυσκολίες, στη ζωή και στο πένθος! Είμαι εδώ! Ποτέ μην το ξεχνάς. Κι αν δεν το λέω συχνά, να το ξέρεις ότι ισχύει πάντα."

Μην περιμένεις τις γιορτές για να εκφράσεις τα συναισθήματά σου. Πες "Μητέρα, Πατέρα, Αδερφέ/ή, Γιάννη, Κώστα, Μαίρη, Ζωή............... σ'αγαπώ!". Πολλές φορές βάζουμε τον εγωϊσμό μπροστά και νομίζουμε πως αν εκφράσουμε τα συναισθήματά μας με έντονο τρόπο θα εκτεθούμε. Όμως είναι πολύ όμορφο να εκφραζόμαστε. Γιατί τότε είναι αληθινό. Γιατί τότε έχει σημασία και βαρύτητα. Σκεφθείτε το αντίστροφα, αν δηλαδή ερχόταν σε ανύποπτο χρονικό διάστημα κάποιος πολύ δικό σας άνθρωπος και σας έλεγε πόσο πολύ σας αγαπά και νοιάζετε για εσάς. Πώς θα αισθανόσασταν; Δεν θα ήταν υπέροχο το συναίσθημα;

Ας δώσουμε λίγο χώρο στην παιδική φωνούλα που αναπηδά στο εσωτερικό μας. Τελικά είναι πολύ πιο αγνό να σκεπτόμαστε όπως τα παιδιά. Εκείνα τα μικρά πλασματάκια που, λερωμένα καθώς είναι από τις λάσπες και τα χώματα στα οποία κυλιόντουσαν, τρέχουν κατά πάνω σου χωρίς να φοβούνται ότι θα σε λερώσουν και εσένα, και φωνάζουν : "Σ'αγαπώ!!!".

Σας ευχαριστώ!

Φθάσαμε τις 1000 επισκέψεις στο blog μας!....yay!.....

Σας ευχαριστώ πολύ για την υποστήριξή σας!

Καλές γιορτές να έχουμε με υγεία, χαρά, επιτυχίες και μαχητικότητα στη ζωή μας!

Που βρίσκεται η ομορφιά;

Πού βρίσκεται η ομορφιά; Πού βρίσκεται το καλό και το θετικό; Είναι συνήθεις ερωτήσεις που κατακλύζουν το μυαλό μας σε μία εποχή ιδιαιτέρως δύσκολη και απαιτητική....
Ωστόσο, το ερώτημα που πρέπει ουσιαστικά να μας απασχολεί δεν ανήκει σε μία από τις παραπάνω ερωτήσεις, αλλά διατυπώνεται ως εξής: "Πώς μπορώ να βρω την ομόρφια;"
Σκοπός είναι η ανάζητηση της ομορφιάς, εκείνου του ξεχωριστού παράγοντα που θα μας πλημμυρίσει με χαρά, θα μας κάνει να χαμογελάσουμε, θα μας επιτρέψει να ξεφύγουμε από τον καθημερινό πόνο. Για τον καθένα μας είναι διαφορετική αυτή η ομορφιά. Γι'αυτό και χρειάζεται πολύ προσπάθεια από μέρους μας να τη βρούμε.
Η ομορφιά είναι μοναδική' είναι η μυρωδιά από τις τηγανητές πατάτες που ετοίμαζε η γιαγιά πάντοτε με πολλή αγάπη για να μας ευχαριστήσει' είναι το ελαφρύ αεράκι που χτυπά το προσωπό μας τους ψυχρούς μήνες του χειμώνα' είναι το απαλό άγγιγμα των χειλιών του συντρόφου μας' είναι η συγκίνηση που μας διακατέχει όταν ακούμε ένα μουσικό κομμάτι.
Η ομορφιά βρίσκεται παντού. Είναι γύρω μας. Άλλοτε καλά κρυμμένη και άλλοτε μπροστά μας. Απλώς πολλές φορές δεν τη βλέπουμε. Δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να τη δούμε. Κι όμως, είναι κάπου εκεί έξω. Για τον καθένα, για όλους μας. Αρκεί να την αφήσουμε να μπει στη ζωή μας. Να της δώσουμε εκείνο το ταιριαστό κλειδί που θα μας "ξεκλειδώσει" από τους φόβους και τις αναστολές μας, τις ανησυχίες και τα πάθη μας.

Την ομορφιά που θα μας ομορφύνει τη ζωή.

Οι ιστορίες της μικρής Άννας pt1

Η μικρή Άννα κάθησε στο πεζουλάκι του σπιτιού της σκυθρωπή και με τα μάτια κατεβασμένα. Κοίταζε τα λυτά της κορδόνια που κρέμονταν από τα παπούτσια της σα μαραμένες ιτιές. Εκείνη τη στιγμή, ένα ψυχρό αεράκι έφερε στις μύτες των ποδιών της ένα μικρό λευκό ανθάκι. Η Αννούλα, αφού το περιεργάστηκε για λίγο, το αγκάλιασε με τις παλάμες της και το μύρισε. Ένας λεμονανθός. Ένας όμορφος λεμονανθός. Βούρκωσε. Το ήξερε ότι θα την γύριζε πίσω αυτή η μυρωδιά. Όταν ο καλός της φίλος ο Δημήτρης της είχε χαρίσει ένα ίδιο, ως ένδειξη της αγάπης του προς εκείνη.
"Δημήτρη;", ψιθύρισε.
"Εσύ είσαι;"
"Με ακούς;"
"Eίσαι το ψυχρό αεράκι που φύσηξε;
Το ανθάκι που κρατάω στα χέρια μου;
Η λεπτή μυρωδιά που ευφράνθηκα;"
Το ψυχρό αεράκι ήρθε και της χάϊδεψε το παγωμένο της μάγουλο. Σαν ένα ανθρώπινο άγγιγμα. Τόσο ξεχωριστό όσο και μελαγχολικό.
"Θα με θυμάσαι;", σφύριξε το αεράκι.
"Για πάντα", κατάφερε να ψελλίσει η μικρή Αννούλα.
"Για πάντα".

A starless night full of stars with you...

Ακόμη και ο σκύλος με τη γάτα μπορούν να κάνουν αμοιβαίες υποχωρήσεις και να ερωτευθούν...





Visit http://www.aniboom.com for more romantic cartoons and animations!

Dir. Carl Luc Campbell
http://donblur.blogspot.com/

Follow:
facebook: http://www.tinyurl.com/aniboomfanpage
MySpace - http://www.myspace.com/aniboom
Twitter - http://www.twitter.com/aniboom

Χειμώνας...το κοντσέρτο των εποχών

Ποιά είναι η αγαπημένη σας εποχή;
Εμένα είναι ο χειμώνας.
Πολλοί λένε ότι η εποχή αυτή κρύβει μία βαθιά μελαγχολία που φθάνει στο απώγειό της με τις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Ανεξάρτητα όμως από τους εορτασμούς και τα δρώμενα των χειμωνιάτικων μηνών, ίσως θα'πρεπε να εστιάσουμε σε αυτό που μας προσφέρει ο ίδιος ο χειμώνας. Ή τουλάχιστον τι προσφέρει σε εμένα την ίδια, εφόσον η άποψη που εκφράζω είναι σαφώς υποκειμενική.
Ο χειμώνας λοιπόν με τα δικά μου μάτια φαντάζει σαν ένα ποίημα βγαλμένο από τα εσώτερά μου' μία απαλή ψύχρα που σου διαπερνά το κορμί και σε ανατριχιάζει- σαν ένα ερωτικό φιλί. Είναι οι στάλες της βροχής που πέφτουν στην αρχή ρυθμικά σαν τα ακόρντα της κιθάρας και στη συνέχεια φουντώνουν και ορμούν με μανία στο ζεστό πρόσωπό μας. Είναι ο ήχος της βροντής που ξεπηδά ξαφνικά σαν τα λάθη που πράξαμε στο παρελθόν και μας επισκέπτονται βιαίως. Είναι ακόμη η λάμψη της αστραπής που αποτυπώνει τα στιγμιότυπα της ζωής μας- άλλωστε δεν είναι τυχαίο που όταν άστραφτε, συνήθιζα (μικρή και αφελής ούσα) να λέω ότι ο Θεός μας βγάζει φωτογραφία. Είναι και το χιόνι, το λευκό και απαλό χιόνι. Εκείνο το δώρο του ουρανού που σε γεμίζει με αγαλλίαση και πραότητα. Σε προικίζει με γαλήνη και εσωτερική ανάταση.
Ο χειμώνας είναι η εποχή που οδηγεί στην περισυλλογή και την αξιολόγηση της ζωής΄ για λίγο πεθαίνεις, σου πέφτουν όλα τα φύλλα και μένεις μόνο με τα ξερά κλαριά. Εκείνα τα ξερά κλαριά που απλώνονται σα χέρια ροζιασμένα ζητώντας ελεημοσύνη από τους περαστικούς μήνες. Όμως δεν πρέπει να ξεχάσεις ότι έχει μείνει ο κόρμος. Ναι, έχει μείνει ο κορμός. Η βάση. Το στερέωμα της ζωής. Εκείνο το στοιχείο που θα επιτρέψει τη δημιουργία νέων φύλλων και καρπών πάλι από την αρχή.
Και ξανά.
Και ξανά.
Και ξανά.
Αυτός είναι ο χειμώνας.
Ο χειμώνας μου.

Love... that's what makes the world go round...

"Αγάπη είναι όταν η επιθυμία να σε επιθυμούν γίνεται τόσο αβάσταχτη, που νιώθεις πως θα μπορούσες να πεθάνεις εξαιτίας της"
-Henri De Toulouse-Lautrec

"Στην αριθμητική της αγάπης, ένα συν ένα ισούται με το παν και δύο πλην ένα ισούται με το μηδέν"
- Mignon McGaughlin

"Κανένα σκοινί ή συρματόσκοινο δεν μπορεί να σύρει τόσο δυνατά ή να δέσει τόσο σφιχτά όσο μπορεί ένα απλό νήμα αγάπης"
- Robert Burton

"Όταν αγαπάς κάποιον, είναι σαν να είσαι ο μόνος που βλέπει ένα αόρατο στους άλλους θαύμα"
-Francois Mauriac

" H αγάπη μεταμορφώνει την Ερημιά σε Παράδεισο και το Τίποτα στο Παν!"
- Thomas Hood

"...Αυτή η αφοσοίωση, αυτή η παράξενη εξύψωση, αυτή η αιφνίδια ανεξήγητη χαρά, αυτός ο ανυπόφορος πόνος... να τι είναι η αγάπη"
- Ανώνυμου

"Η αγάπη είναι ένας συμπαντικός πονοκέφαλος, μια αστραφτερή κηλίδα στην όραση που σβήνει τη λογική"
- Robert Graves

"Η αγάπη είναι η ποίηση των αισθήσεων"
- Honore De Balzac

Το ουρλιαχτό του μανδραγόρα

Σύμφωνα με παγανιστικές δοξασίες και γενικότερα παλαιότερες πεποιθήσεις που στηρίζονταν σε προκαταλήψεις, ο μανδραγόρας, ένα ιδιαίτερο σε σχήμα φυτό, ήταν γνωστός για τις "θανατηφόρες" του ιδιότητες. Σύμφωνα με τον θρύλο που επικρατεί, η ρίζα του μανδραγόρα μόλις ξεθαβόταν από το χώμα, άρχιζε να ουρλιάζει σε τέτοιο βαθμό που οδηγούσε στο θανατό όποιον άκουγε το ουρλιαχτό.

Μήπως όμως η συγκεκριμένη ιδιότητα του μανδραγόρα μας θυμίζει λίγο τον κυκεώνα των προβλημάτων που μας στροβιλίζουν; Μήπως οι φόβοι και οι ανασφάλειές μας είναι σαν τη ρίζα του μανδραγόρα που παραμένει θαμμένη κάτω από το χώμα; Και τι συμβαίνει όταν ξεθάψεις τη ρίζα; Όταν ανασκαλέψεις τις φοβίες σου και βγουν στην επιφάνεια; Θα αντέξεις το ουρλιαχτό; Θα πεθάνεις;

Όλοι μας έχουμε κρύψει βαθιά μέσα στο χώμα το δικό μας μανδραγόρα. Είτε αυτό ονομάζεται δειλία είτε ανασφάλεια είτε πόνος είτε ακόμη και καθημερινότητα. Κρατάμε μέσα μας αυτό που δεν θέλουμε να βγει στην επιφάνεια, το πιέζουμε, το καταπιέζουμε. Πολλές φορές αρνούμαστε να το αποδεχτούμε, γι'αυτό και το απωθούμε - το θάβουμε δηλαδή κάτω από το χώμα. Αποδιώχνουμε όλα εκείνα τα αρνητικά που μας επηρεάζουν ή κρύβουμε όλα όσα φοβόμαστε να εκδηλώσουμε διότι θεωρούμε ότι δεν θα είναι αρεστά και αποδεκτά. Όπως το να πούμε σε κάποιον ότι μας ελκύει (φόβος απόρριψης), να καταπιαστούμε με κάποια δραστηριότητα (φόβος του μη κοινωνικώς αποδεχτού),κλπ.

Όταν όμως κάποιος -ή κάτι- αρχίζει να ξεθάβει αυτό που έχουμε απωθήσει ή αυτό που αρνούμαστε να αποδεχτούμε, τότε η ρίζα του μανδραγόρα αρχίζει να ουρλιάζει. Εμείς λοιπόν είμαστε αυτοί που πρέπει να αποφασίσουμε αν θα αντέξουμε στην κραυγή. Αν θα πεθάνουμε ή όχι. Κάτι θα πρέπει να πράξουμε για να μην προκύψει το μοιραίο. Θα υπομείνουμε το "ουρλιαχτό του μανδραγόρα"; Θα υποστούμε τις συνέπειες των ένοχων συναισθημάτων μας; Μίας ερωτικής απόρριψης ή της κοινωνικής κατακραυγής;
Στο χέρι μας είναι... αρκεί να ξέρουμε ότι εμείς τουλάχιστον παλέψαμε να μείνουμε ζωντανοί στο άκουσμα του ουρλιαχτού...

Οι φωνούλες του κόσμου

Είναι πάντοτε πολύ εύκολο να λέμε για εμάς τους ίδιους και τους γύρω μας πως είμαστε παθητικοί και καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια. Πως επαναπαυόμαστε και δεν αντιδρούμε σε ό,τι επιτάσσει η εκάστοτε εποχή. Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές στεκόμαστε αμέτοχοι, χωρίς να ενδιαφερόμαστε για τις δραματικές αλλαγές που εισβάλλουν στη ζωή μας. Ωστόσο, αν παρατηρήσουμε προσεκτικά, πολλές είναι αυτές οι "φωνούλες" που μας επισημαίνουν τις νέες εξελίξεις και μας εφιστούν την προσοχή για ενδεχόμενες αναταράξεις. Μου φαίνεται όμως ότι δεν έχετε καταλάβει ακόμη τι εννοώ....
Υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι με το δικό τους ξεχωριστό τρόπο προσπαθούν να μεταδώσουν μηνύματα, να αφυπνήσουν, να συμβάλλουν στην εξυγίανση της "πανουκλιασμένης" εποχής τους. Αυτό συναντάται σε κάθε εποχή. Σε γυναίκες και άνδρες. Σε νέους και ηλικιωμένους. Σε όλους μας. Σε ένα βιβλίο ή σε μία μελωδία. Σε ένα ποίημα ή σε ένα πίνακα ζωγραφικής.
Ας θυμηθούμε τον Τζόρτζ Όργουελ με τον γνωστό "Μεγάλο αδελφό". Τα όσα είχαν ειπωθεί στο έργο αυτό ήταν τόσο πρωτοποριακά που έγιναν αντικείμενο συζήτησης και λογομαχιών επί πολλές δεκαετίες. Κανείς όμως δεν μπορεί να αρνηθεί πόσο δίκιο είχε ο Όργουελ και πόσο διορατικός ήταν ως προς τη μελλοντική διαμόρφωση της ζωής και καθημερινότητάς μας.
Από την άλλη, ο Da Vinci με τους εκπληκτικούς πίνακες ζωγραφικής που δημιούργησε, προσπάθησε να διοχετεύσει ιδέες που έμεναν καλά κρυμμένες από την κοινή ανθρώπινη σκέψη εκείνων των χρόνων. Τα μηνύματά του, τόσο αμφιλεγόμενα όσο και καυστικά, κλονίζουν ακόμα και σήμερα τις κατεστημένες πεποιθήσεις περί χριστιανικής θρησκείας και Θεού.
Ένα ακόμη παράδειγμα που βρίσκεται πιο κοντά στην ελληνική πραγματικότητα μπορεί να αναζητηθεί στην ποίηση του Γιάννη Ρίτσου. Οι συγγραφικές του δημιουργίες -πραγματικές ανησυχίες- ξεσκέπαζαν την ανάγκη να δει ο κόσμος λίγη "Πολιτεία" προκειμένου να βρει τον εαυτό του και να ζήσει αξιοπρεπώς.
Φυσικά δεν θα μπορούσα να παραλείψω ένα παράδειγμα που αφορά στη μουσική. Θα αναφέρω λοιπόν ένα συγκρότημα-σταθμό που με τα τραγούδια του ταρακούνησε την εποχή του και παραμένει πάντοτε επίκαιρο όσο ποτέ. Και το όνομα αυτών, Pink Floyd. Ποιος είναι αυτός που δεν έχει αντιληφθεί την πληθώρα των αντιπολεμικών μηνυμάτων που βρίσκονται συνημμένοι στους στίχους των κομματιών τους; Τόσα χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία του και το "the Wall" το τραγουδά κάθε παιδάκι στην κούνια του (που λέει ο λόγος).
Θα ήθελα ωστόσο να προσθέσω σε αυτήν την κατηγορία και τις φωνούλες των graffiti-μηνυμάτων που βρίσκονται γραμμένα οπουδήποτε και αν βρεθούμε. Δεν αναφέρομαι σε μηνύματα τύπου: "Πέτρα στα μέτρα" ή "Το αίμα κυλάει, εκδίκηση ζητάει", διότι αυτά, μπορεί μεν να θέλουν να βγάλουν μία διαμαρτυρία προς τα έξω, χαρακτηρίζονται δε από βιαιότητα και παρορμητισμό (στην αρνητική του εκδοχή). Μιλάω κυρίως για μηνύματα/συνθήματα όπως αυτά που απεικονίζονται:
(γραμμένο σε τοίχο έξω από τη Φιλοσοφική Αθηνών)

(σε δρόμο της Αθήνας)

(σε δρόμο κάποιας πολιτείας στην Βόρεια Αμερική-επειδή δε φαίνεται πολύ καθαρά, το άτομο που απεικονίζεται κρατάει λουλούδια)

(σε δρόμο στο Brooklyn της Νέας Υόρκης)

Να λοιπόν οι φωνούλες του κόσμου. Και εμείς όλοι εξάλλου, φωνούλες είμαστε. Απλώς πρέπει να βρούμε το κατάλληλο μέσο να τις εξωτερικεύσουμε, να τις κάνουμε να ακουστούν...

Παραμύθι...συναισθημάτων

Αγάπη δίχως όρια

Η Κirsty Ferris, μία 22χρονη κοπέλα από τη Βρετανία, 7 μήνες μετά το θάνατο του πατέρα της (έπασχε από καρκίνο του προστάτη), διαγνώστηκε και η ίδια με καρκίνο στους νεφρούς σε τελικό στάδιο.
Το καταπληκτικό είναι ότι ο σύντροφός της, Richard Bare, αμέσως της έκανε πρόταση γάμου έξω από το νοσοκομείο όπου έγινε η διάγνωση, χωρίς να διστάσει για την απόφασή του ούτε μία στιγμή. Σύμφωνα με την αγγλική εφημερίδα Daily mail, ο γάμος πραγματοποιήθηκε στο Plymouth, στο ξενοδοχείο Astor.
Οι γιατροί της νεαρής κοπέλας εκτιμούν ότι έχει στη διάθέση της περίπου 3 μήνες ζωής εφόσον βρίσκεται ήδη σε τελικό στάδιο. Προς το παρόν η Kirsty κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο καθώς οι πόνοι στη μέση της δεν της επιτρέπουν να περπατήσει και να σταθεί στα πόδια της.
Η ίδια δηλώνει πως δεν φοβάται το θάνατο. Ο πραγματικός της πόνος είναι που θα αφήσει πίσω της τα αγαπημένα της πρόσωπα. "Μακάρι να υπήρχε ένα μαγικό ραβδί να εξαφανίσω τον καρκίνο", αναφέρει.
Όμως, ούτε ο σύντροφός της φαίνεται να πτοείται. Μπορεί να είναι πληγωμένος από αυτό το αναπάντεχο συμβάν, αλλά στέκεται και στο ύψος των περιστάσεων και δηλώνει: "Νοιώθω μόνο τυχερός που έχω συναντήσει την Kirsty στη ζωή μου. Και εξακολουθώ να νοιώθω τυχερός που υπάρχει ακόμη χρόνος για να είμαι μαζί της".

Απόθεμα ψυχής...

Καθημερινά λαμβάνω στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο πληθώρα mails, τα οποία μου στέλνουν φίλοι, γνωστοί, συγγενείς. Ένα λοιπόν από τα μηνύματα που μου έστειλαν πριν λίγες μέρες με συγκίνησε και με ενέπνευσε σε μεγάλο βαθμό. Επρόκειτο για μία παραπομπή σε ένα βίντεο ανεβασμένο στο you tube. Αφορούσε σε έναν άνδρα ονόματι Randy Pausch, ο οποίος παρουσιάστηκε σε μία από τις εκπομπές της γνωστής Αμερικανής παρουσιάστριας Oprah Winfrey. Ο κύριος Pausch, έδωσε μία συγκλονιστική 10λεπτη ομιλία κατά την οποία κατάφερε να συμπυκνώσει το νόημα της ζωής μέσα από προσωπικά παραδείγματα και δικά του βιώματα. Η συνέχεια επί του βίντεο που ακολουθεί....

Σονάτα του Σεληνόφωτος - Γιάννης Ρίτσος

"Σονάτα του Σεληνόφωτος"

(Ανοιξιάτικο βράδι. Μεγάλο δωμάτιο παλιού σπιτιού. Μία ηλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στα μαύρα μιλάει σ' έναν νέο. Δεν έχουν ανάψει φως. Απ' τα δυο παράθυρα μπαίνει ένα αμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα να πω ότι η γυναίκα με τα μαύρα έχει εκδώσει δυο-τρεις ενδιαφέρουσες ποιητικές συλλογές θρησκευτικής πνοής. Λοιπόν, η Γυναίκα με τα μαύρα μιλάει στον νέο.)

Άφησε με να 'ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε!
Είναι καλό το φεγγάρι, - δε θα φαίνεται
που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι
θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις.
Άφησε με να 'ρθω μαζί σου.

Όταν έχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι,
αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες,
ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου
λησμονημένα λόγια - δε θέλω να τ' ακούσω. Σώπα.

Άφησε με να 'ρθω μαζί σου
λίγο πιο κάτου, ως τη μάντρα του τουβλάδικου,
ως εκεί που στρίβει ο δρόμος και φαίνεται
η πολιτεία τσιμεντένια κι αέρινη, ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο,
τόσο αδιάφορη κι αϋλη,
τόσο θετική σαν μεταφυσική
που μπορείς επιτέλους να πιστέψεις πως υπάρχεις και δεν υπάρχεις
πως ποτέ δεν υπήρξες, δεν υπήρξε ο χρόνος κ' η φθορά του.
Άφησε με να 'ρθω μαζί σου.

Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,
κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας
μπορεί να φαντάζουμε κιόλας πως θα πετάξουμε,
γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη, ακούω το θόρυβο του φουστανιού μου,
σαν το θόρυβο δυο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν,
κι όταν κλείνεσαι μέσα σ' αυτόν τον ήχο του πετάγματος
νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου,
κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα,
μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους,
δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις
ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου,
(δεν είναι τούτο η λύπη μου - η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει κ' η καρδιά μου).
Άφησε με να 'ρθω μαζί σου.

Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,
μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησε με να 'ρθω μαζί σου.

Τούτο το σπίτι στοίχειωσε, με διώχνει -
θέλω να πω έχει παλιώσει πολύ, τα καρφιά ξεκολλάνε,
τα κάδρα ρίχνονται σε να βουτάνε στο κενό,
οι σουβάδες πέφτουν αθόρυβα
όπως πέφτει το καπέλο του πεθαμένου
απ' την κρεμάστρα στο σκοτεινό διάδρομο
όπως πέφτει το μάλλινο τριμμένο γάντι της σιωπής απ' τα γόνατά της
ή όπως πέφτει μια λουρίδα φεγγάρι στην παλιά, ξεκοιλιασμένη πολυθρόνα.

Κάποτε υπήρξε νέα κι αυτή, - όχι η φωτογραφία που κοιτάς με τόση δυσπιστία -
λέω για την πολυθρόνα, τόσο αναπαυτική,
μπορούσες ώρες ολόκληρες να κάθεσαι
και με κλεισμένα μάτια να ονειρεύεσαι ό,τι τύχει
- μιαν αμμουδιά στρωτή, νοτισμένη, στιλβωμένη από φεγγάρι,
πιο στιλβωμένη απ' τα παλιά λουστρίνια μου που κάθε μήνα τα
δίνω στο στιλβωτήριο της γωνιάς,
ή ένα πανί ψαρόβαρκας που χάνεται στο βάθος
λικνισμένο απ' την ίδια του ανάσα,
τριγωνικό πανί σα μαντίλι διπλωμένο λοξά μόνο στα δυο
σα να μην είχε τίποτα να κλείσει
ή να κρατήσει ή ν' ανεμίσει διάπλατο σε αποχαιρετισμό. Πάντα μου
είχα μανία με τα μαντίλια,
όχι για να κρατήσω τίποτα δεμένο,
τίποτα σπόρους λουλουδιών ή χαμομήλι μαζεμένο στους αγρούς
με το λιόγερμα
ή να το δέσω τέσσερις κόμπους σαν το σκουφί που φοράνε
οι εργάτες στο αντικρινό γιαπί
ή να σκουπίσω τα μάτια μου, - διατήρησα καλή την όρασή μου
ποτέ μου δεν φόρεσα γυαλιά. Μια απλή ιδιοτροπία τα μαντίλια.

Τώρα τα διπλώνω στα τέσσερα, στα οχτώ, στα δεκάξι
ν' απασχολώ τα δάχτυλα μου. και τώρα θυμήθηκα
πως έτσι μετρούσα τη μουσική σαν πήγαινα στο Ωδείο
με μπλε ποδιά κι άσπρο γιακά, με δυο ξανθές πλεξούδες
- 8, 16, 32, 64 -
κρατημένη απ' το χέρι μιας μικρής φίλης μου ροδακινιάς
όλο φως και ροζ λουλούδια,
(συγχώρεσέ μου αυτά τα λόγια - κακή συνήθεια) - 32, 64 -
κ' οι δικοί μου στήριζαν
μεγάλες ελπίδες στο μουσικό μου τάλαντο.
Λοιπόν, σου 'λεγα για την πολυθρόνα -
ξεκοιλιασμένη - φαίνονται οι σκουριασμένες σούστες, τα άχερα -
έλεγα να την πάω δίπλα στο επιπλοποιείο,
μα που καιρός και λεφτά και διάθεση - τι να πρωτοδιορθώσεις; -
έλεγα να ρίξω ένα σεντόνι πάνω της, - φοβήθηκα
τα' άσπρο σεντόνι σε τέτοιο φεγγαρόφωτο. εδώ κάθισαν
άνθρωποι που ονειρεύθηκαν μεγάλα όνειρα,
όπως κι εσύ κι όπως κι εγώ άλλωστε,
και τώρα ξεκουράζονται κάτω απ' το χώμα
δίχως να ενοχλούνται απ' τη βροχή ή το φεγγάρι.
Άφησε με να 'ρθω μαζί σου.

Θα σταθούμε λιγάκι στην κορφή της μαρμάρινης σκάλας τ' Αι Νικόλα,
ύστερα εσύ θα κατηφορίσεις κι εγώ θα γυρίσω πίσω
έχοντας στ' αριστερό πλευρό μου τη ζέστα
απ' το τυχαίο άγγιγμα του σακακιού σου
κι ακόμη μερικά τετράγωνα φώτα από μικρά συνοικιακά παράθυρα
κι αυτή την πάλλευκη άχνα απ' το φεγγάρι
που 'ναι σα μια μεγάλη συνοδεία ασημένιων κύκνων -
και δε φοβάμαι αυτή την έκφραση, γιατί εγώ
πολλές ανοιξιάτικες νύχτες συνομίλησα άλλοτε με το Θεό που μου εμφανίστηκε
ντυμένος την αχλύ και τη δόξα ενός τέτοιου σεληνόφωτος,
πυρπολημένη απ' τα' αδηφάγα μάτια των αντρών
κι απ' τη δισταχτικήν έκσταση των εφήβων,
πολιορκημένη από εξαίσια, ηλιοκαμένα σώματα,
άλκιμα μέλη γυμνασμένα στο κολύμπι, στο κουπί, στο στίβο,
στο ποδόσφαιρο (που έκανα πως δεν τα 'βλεπα)
μέτωπα, χείλη και λαιμοί, γόνατα, δάχτυλα και μάτια,
στέρνα και μπράτσα και μηροί (κι αλήθεια δεν τα 'βλεπα)
- ξέρεις, καμιά φορά, θαυμάζοντας, ξεχνάς ό,τι θαυμάζεις,
σου φθάνει ο θαυμασμός σου, -

θέ μου, τι μάτια πάναστρα, κι ανυψωνόμουν
σε μιαν αποθέωση αρνημένων άστρων
γιατί, έτσι πολιορκημένη απ' έξω κι από μέσα,
άλλος δε μου 'μενε παρά μονάχα προς τα πάνω ή προς τα κάτω. -
Όχι, δε φτάνει.
Άφησε με να 'ρθω μαζί σου.

Το ξέρω η ώρα είναι πια περασμένη. Άφησέ με,
γιατί τόσα χρόνια, μέρες και νύχτες και πορφυρά μεσημέρια, έμεινα μόνη
ανένδοτη, μόνη και πάναγνη,
ακόμη στη συζυγική μου κλίνη πάναγνη και μόνη,
γράφοντας ένδοξους στίχους στα γόνατα του Θεού,
στίχους που, σε διαβεβαιώ, θα μείνουνε σα λαξευμένοι σε άμεμπτο μάρμαρο
πέρα απ' τη ζωή μου και τη ζωή σου, πέρα πολύ. δε φτάνει.
Άφησε με να 'ρθω μαζί σου.

Τούτο το σπίτι δε με σηκώνει πια.
Δεν αντέχω να το σηκώνω στη ράχη μου.
Πρέπει πάντα να προσέχεις,
να στεριώνεις τον τοίχο με το μεγάλο μπουφέ
να στεριώνεις τον μπουφέ με το πανάρχαιο σκαλιστό τραπέζι
να στεριώνεις το τραπέζι με τις καρέκλες
να στεριώνεις τις καρέκλες με τα χέρια σου
να βάζεις τον ώμο σου κάτω απ' το δοκάρι που κρέμασε.
Και το πιάνο, σα μαύρο φέρετρο κλεισμένο. Δεν τολμάς να τ' ανοίξεις.
Όλο να προσέχεις, να προσέχεις, μην πέσουν, μην πέσεις. Δεν αντέχω.
Άφησε με να 'ρθω μαζί σου.

Τούτο το σπίτι, παρ' όλους τους νεκρούς του, δεν εννοεί να πεθάνει.
Επιμένει να ζει με τους νεκρούς του
να απ' τους νεκρούς του
να ζει απ' τη βεβαιότητα του θανάτου του
και να νοικοκυρεύει ακόμη τους νεκρούς του σ' ετοιμόρροπα κρεβάτια και ράφια.
Άφησε με να 'ρθω μαζί σου.

Εδώ, όσο σιγά κι αν περπατήσω μες την άχνα της βραδιάς,
είτε με τις παντούφλες, είτε ξυπόλητη,
κάτι θα τρίξει, - ένα τζάμι ραγίζει ή κάποιος καθρέφτης,
κάποια βήματα ακούγονται, - δεν είναι δικά μου.
Έξω, στο δρόμο μπορεί να μην ακούγονται τούτα τα βήματα, -
ή μεταμέλεια, λένε, φοράει ξυλοπάπουτσα, -
κι αν κάνεις αν κοιτάξεις σ' αυτόν ή στον άλλον καθρέφτη,
πίσω απ' τη σκόνη και τις ραγισματιές,
διακρίνεις πιο θαμπό και πιο τεμαχισμένο το πρόσωπό σου,
το πρόσωπο σου που άλλο δε ζήτησες στη ζωή
παρά να το κρατήσεις καθάριο κι αδιαίρετο.
Τα χείλη του ποτηριού γυαλίζουν στο φεγγαρόφωτο
σαν κυκλικό ξυράφι - πώς να το φέρω στα χείλη μου;
όσο κι αν διψώ, - πώς να το φέρω; - Βλέπεις;
έχω ακόμη διάθεση για παρομοιώσεις, - αυτό μου απόμεινε,
αυτό με διαβεβαιώνει ακόμη πως δε λείπω.
Άφησε με να 'ρθω μαζί σου.

Φορές-φορές, την ώρα πού βραδιάζει, έχω την αίσθηση
πως έξω άπ' τα παράθυρα περνάει ο αρκουδιάρης
με την γριά βαριά του αρκούδα
με το μαλλί της όλο αγκάθια και τριβόλια
σηκώνοντας σκόνη στο συνοικιακό δρόμο
ένα ερημικό σύννεφο σκόνη που θυμιάζει το σούρουπο
και τα παιδιά έχουν γυρίσει σπίτια τους για το δείπνο
και δεν τ' αφήνουν πια να βγουν έξω
μ' όλο πού πίσω απ' τούς τοίχους
μαντεύουν το περπάτημα της γριάς αρκούδας -
κ' η αρκούδα κουρασμένη πορεύεται μες στη σοφία της μοναξιάς της,
μην ξέροντας για που και γιατί -
έχει βαρύνει, δεν μπορεί πια να χορεύει στα πισινά της πόδια
δεν μπορεί να φοράει τη δαντελένια σκουφίτσα της
να διασκεδάζει τα παιδιά, τούς αργόσχολους τους απαιτητικούς
και το μόνο που θέλει είναι να πλαγιάσει στο χώμα
αφήνοντας να την πατάνε στην κοιλιά, παίζοντας έτσι το τελευταίο παιχνίδι της, δείχνοντας την τρομερή της δύναμη για παραίτηση,
την ανυπακοή της στα συμφέροντα των άλλων,
στους κρίκους των χειλιών της, στην ανάγκη των δοντιών της,
την ανυπακοή της στον πόνο και στη ζωή
με τη σίγουρη συμμαχία του θανάτου - έστω κ' ενός αργού θανάτου-
την τελική της ανυπακοή στο θάνατο με τη συνέχεια και τη γνώση της ζωής
που ανηφοράει με γνώση και με πράξη πάνω απ' τη σκλαβιά της.

Μα ποιος μπορεί να παίξει ως το τέλος αυτό το παιχνίδι;
Κ' η αρκούδα σηκώνεται πάλι και πορεύεται
υπακούοντας στο λουρί της, στους κρίκους της, στα δόντια της,
χαμογελώντας με τα σκισμένα χείλια της στις πενταροδεκάρες
που τις ρίχνουνε τα ωραία και ανυποψίαστα παιδιά
(ωραία ακριβώς γιατί είναι ανυποψίαστα)
και λέγοντας ευχαριστώ. Γιατί οι αρκούδες που γεράσανε
το μόνο που έμαθαν να λένε είναι: ευχαριστώ , ευχαριστώ.
Άφησε με να 'ρθω μαζί σου.

Τούτο το σπίτι με πνίγει. Μάλιστα η κουζίνα
είναι σαν το βυθό της θάλασσας. Τα μπρίκια κρεμασμένα γυαλίζουν
σα στρόγγυλα, μεγάλα μάτια πίθανων ψαριών,
τα πιάτα σαλεύουν αργά σαν τις μέδουσες,
φύκια και όστρακα πιάνονται στα μαλλιά μου
- δεν μπορώ να τα ξεκολλήσω ύστερα,
δεν μπορώ ν' ανέβω πάλι στην επιφάνεια -
ο δίσκος μου πέφτει απ' τα χέρια άηχος, - σωριάζομαι
και βλέπω τις φυσαλίδες απ' την ανάσα μου ν' ανεβαίνουν, ν' ανεβαίνουν
και προσπαθώ να διασκεδάσω κοιτάζοντας τες

κι αναρωτιέμαι τι θα λέει αν κάποιος βρίσκεται από πάνω και βλέπει αυτές τις φυσαλίδες,
τάχα πως πνίγεται κάποιος ή πως ένας δύτης ανιχνεύει τους βυθούς;

Κι αλήθεια δεν είναι λίγες οι φορές που ανακαλύπτω εκεί,
στο βάθος του πνιγμού,
κοράλλια και μαργαριτάρια και θησαυρούς ναυαγισμένων πλοίων,
απρόοπτες συναντήσεις, και χτεσινά και σημερινά και μελλούμενα,
μιαν επαλήθευση σχεδόν αιωνιότητας,
κάποιο ξανάσασμα, κάποιο χαμόγελο αθανασίας, όπως λένε,
μιαν ευτυχία, μια μέθη, κι ενθουσιασμόν ακόμη,
κοράλλια και μαργαριτάρια και ζαφείρια
μονάχα που δεν ξέρω να τα δώσω - όχι, τα δίνω
μονάχα που δεν ξέρω αν μπορούν να τα πάρουν - πάντως εγώ τα δίνω.
Άφησε με να 'ρθω μαζί σου.

Μια στιγμή, να πάρω τη ζακέτα μου.
Τούτο τον άστατο καιρό, όσο να 'ναι, πρέπει να φυλαγόμαστε.
Έχει υγρασία τα βράδια, και το φεγγάρι
δε σου φαίνεται, αλήθεια, πως επιτείνει την ψύχρα;

Άσε να σου κουμπώσω το πουκάμισο - τι δυνατό το στήθος σου,
τι δυνατό φεγγάρι, - η πολυθρόνα, λέω
- κι όταν σηκώνω το φλιτζάνι απ' το τραπέζι
μένει από κάτω μια τρύπα σιωπή, βάζω αμέσως την παλάμη μου επάνω
να μην κοιτάξω μέσα, - αφήνω πάλι το φλιτζάνι στη θέση του
και το φεγγάρι μια τρύπα στο κρανίο του κόσμου - μην κοιτάξεις μέσα,
είναι μια δύναμη μαγνητική που σε τραβάει - μην κοιτάξεις, μην κοιτάχτε,
ακούστε που σας μιλάω - θα πέσετε μέσα. Τούτος ο ίλιγγος
ωραίος, ανάλαφρος - θα πέσεις, -
ένα μαρμάρινο πηγάδι το φεγγάρι,
ίσκιοι σαλεύουν και βουβά φτερά, μυστηριακές φωνές - δεν τις ακούτε;

Βαθύ βαθύ το πέσιμο,
βαθύ βαθύ το ανέβασμα,
το αέρινο άγαλμα κρουστό μες στ' ανοιχτά φτερά του,
βαθιά βαθιά η αμείλικτη ευεργεσία της σιωπής, -
τρέμουσες φωταψίες της άλλης όχθης,
όπως ταλαντεύεσαι μες στο ίδιο σου το κύμα,
ανάσα ωκεανού. Ωραίος ανάλαφρος
ο ίλιγγος τούτος, - πρόσεξε, θα πέσεις. Μην κοιτάς εμένα,
εμένα η θέση μου είναι το ταλάντευμα - ο εξαίσιος ίλιγγος.
Έτσι κάθε απόβραδο
έχω λιγάκι πονοκέφαλο, κάτι ζαλάδες.

Συχνά πετάγομαι στο φαρμακείο απέναντι για καμιάν ασπιρίνη
άλλοτε πάλι βαριέμαι και μένω με τον πονοκέφαλό μου
ν' ακούω μες στους τοίχους τον κούφιο θόρυβο
πού κάνουν οι σωλήνες του νερού,
ή ψήνω έναν καφέ, και, πάντα αφηρημένη,
ξεχνιέμαι κ' ετοιμάζω δυο - ποιος να τον πιει τον άλλον; -
αστείο αλήθεια, τον αφήνω στο περβάζι να κρυώνει
ή κάποτε πίνω και τον δεύτερο, κοιτάζοντας
απ' το παράθυρο τον πράσινο γλόμπο του φαρμακείου
σαν το πράσινο φως ενός αθόρυβου τραίνου που έρχεται να με πάρει
με τα μαντίλια μου, τα σταβοπατημένα μου παπούτσια,
τη μαύρη τσάντα μου, τα ποιήματά μου,
χωρίς καθόλου βαλίτσες - τι να τις κάνεις; -
Άφησε με να 'ρθω μαζί σου.

«Α, φεύγεις; Καληνύχτα.» Όχι, δε θα 'ρθω. Καληνύχτα.
Εγώ θα βγω σε λίγο. Ευχαριστώ. Γιατί επιτέλους, πρέπει
να βγω απ' αυτό το τσακισμένο σπίτι.
Πρέπει να δω λιγάκι πολιτεία, - όχι, όχι το φεγγάρι -
την πολιτεία με τα ροζιασμένα χέρια της, την πολιτεία του μεροκάματου,
την πολιτεία που ορκίζεται στο ψωμί και στη γροθιά της
την πολιτεία που όλους μας αντέχει στην ράχη της
με τις μικρότητές μας, τις κακίες, τις έχτρες μας,
με τις φιλοδοξίες, την άγνοια μας και τα γερατειά μας,-
ν' ακούσω τα μεγάλα βήματα της πολιτείας,
να μην ακούω πια τα βήματά σου
μήτε τα βήματα του Θεού, μήτε και τα δικά μου βήματα. Καληνύχτα.

(Το δωμάτιο σκοτεινιάζει. Φαίνεται πως κάποιο σύννεφο θα 'κρυβε το φεγγάρι. Μονομιάς, σαν κάποιο χέρι να δυνάμωσε το ραδιόφωνο του γειτονικού μπαρ, ακούστηκε μία πολύ γνώστη μουσική φράση. Και τότε κατάλαβα πως όλη τούτη τη σκηνή τη συνόδευε χαμηλόφωνα η «Σονάτα του Σεληνόφωτος», μόνο το πρώτο μέρος. Ο νέος θα κατηφορίζει τώρα μ' ένα ειρωνικό κ' ίσως συμπονετικό χαμόγελο στα καλογραμμένα χείλη του και μ' ένα συναίσθημα απελευθέρωσης. Όταν θα φτάσει ακριβώς στον Αϊ-Νικόλα, πριν κατεβεί τη μαρμάρινη σκάλα, θα γελάσει, -ένα γέλιο δυνατό, ασυγκράτητο. Το γέλιο του δε θ' ακουστεί καθόλου ανάρμοστα κάτω απ' το φεγγάρι. Ίσως το μόνο ανάρμοστο να 'ναι το ότι δεν είναι καθόλου ανάρμοστο. Σε λίγο, ο Νέος θα σωπάσει, θα σοβαρευτεί και θα πει «η παρακμή μίας εποχής». Έτσι, ολότελα ήσυχος πια, θα ξεκουμπώσει πάλι το πουκάμισό του και θα τραβήξει το δρόμο του. Όσο για τη γυναίκα με τα μαύρα, δεν ξέρω αν βγήκε τελικά απ' το σπίτι. Το φεγγαρόφωτο λάμπει ξανά. Και στις γωνιές του δωματίου οι σκιές σφίγγονται από μιαν αβάσταχτη μετάνοια, σχεδόν οργή, όχι τόσο για τη ζωή όσο για την άχρηστη εξομολόγηση. Ακούτε; το ραδιόφωνο συνεχίζει.)

Και η καταπληκτική ερμηνεία της Μελίνας Μερκούρη' πραγματικά μαγική, πραγματικά μοναδική....

Ι.

ΙΙ.

ΙΙΙ.

Το Μονόγραμμα

"Το μονόγραμμα" Οδυσσέας Ελύτης

Ι.

Θά πενθώ πάντα -- μ’ακούς; -- γιά σένα,
μόνος,στόν Παράδεισο

Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης,η Μοίρα,σάν κλειδούχος
Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα
Μέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου.


ΙΙ.

Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ’άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια

Μιλημένα τά σώματα καί οί βάρκες πού έκρουσαν γλυκά
Οί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τά "πίστεψέ με" και τα "μή"
Μιά στόν αέρα , μιά στή μουσική

Τα δυό μικρά ζώα,τά χέρια μας
Πού γύρευαν ν’ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο
Η γλάστρα μέ τό δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτες
Καί τά κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ’τίς ξερολιθιές,πίσω άπ’τούς φράχτες
Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού
Κι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ τρείς μέρες πάνω από
τούς καταρράχτες

Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Τό ξύλινο δοκάρι καί τό τετράγωνο φαντό
Στόν τοίχο , τή Γοργόνα μέ τά ξέπλεκα μαλλιά
Τή γάτα πού μάς κοίταξε μέσα στά σκοτεινά

Παιδί μέ τό λιβάνι καί μέ τόν κόκκινο σταυρό
Τήν ώρα πού βραδιάζει στών βράχων τό απλησίαστο
Πενθώ τό ρούχο πού άγγιξα καί μού ήρθε ο κόσμος.


ΙΙΙ.

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά --κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά
Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ
Πάντα εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.

ΙV.

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ’ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα, μ’ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ’ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ’ακούς
Είμ’εγώ,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,μ’ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ’ακούς
Πού μ’αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ’ακούς

Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ’τούς κατακλυσμούς

Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά’ρθει μέρα,μ’ακούς
Νά μάς θάψουν , κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μ’ακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,μ’ακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει

Στά νερά ένα ένα , μ’ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ’ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ’ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες
Τών Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ’ακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ’ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μ’ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ’ακούς

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς
Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα , δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ’ακούς

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ’ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ’ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς.

V.

Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς
Μέ σοφές παραμάνες καί μ’αντάρτες απόμαχους
Από τί νά’ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού
Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου
Καί γιατί,λέει,νά μέλει κοντά σου νά’ρθω
Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό

Καί γιά σένα κανείς δέν είχε ακούσει
Γιά σένα ούτε τό δίκταμο ούτε τό μανιτάρι
Στά μέρη τ’αψηλά της Κρήτης τίποτα
Γιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί τό χέρι

Πιό δω,πιό κεί,προσεχτικά σ’όλα τό γύρο
Του γιαλού του προσώπου,τούς κόλπους,τά μαλλιά
Στό λόφο κυματίζοντας αριστερά

Τό σώμα σου στή στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνειας καί του διάφανου
Βυθού,μέσα στό σπίτι μέ τό σκρίνιο τό παλιό
Τίς κίτρινες νταντέλες καί τό κυπαρισσόξυλο
Μόνος νά περιμένω που θά πρωτοφανείς
Ψηλά στό δώμα ή πίσω στίς πλάκες της αυλής
Μέ τ’άλογο του Αγίου καί τό αυγό της Ανάστασης

Σάν από μιά τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σέ θέλησε η μικρή ζωή
Νά χωράς στό κεράκι τή στεντόρεια λάμψη τήν ηφαιστειακή

Πού κανείς νά μήν έχει δεί καί ακούσει
Τίποτα μές στίς ερημιές τά ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στόν αυλόγυρο
Γιά σένα,ούτε η γερόντισσα ν’όλα της τά βοτάνια

Γιά σένα μόνο εγώ,μπορεί,καί η μουσική
Πού διώχνω μέσα μου αλλ’αυτή γυρίζει δυνατότερη
Γιά σένα τό ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Τό στραμμένο στό μέλλον με τόν κρατήρα κόκκινο
Γιά σένα σάν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Πού βρίσκει μές στό σώμα καί πού τρυπάει τή θύμηση
Καί νά τό χώμα,νά τά περιστέρια,νά η αρχαία μας γή.


VI.

Έχω δεί πολλά καί η γή μές’απ’τό νού μου φαίνεται ωραιότερη
Ώραιότερη μές στούς χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή,ωραιότερα
Τά μπλάβα των ισθμών καί οί στέγες μές στά κύματα
Ωραιότερες οί αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τά βουνά
τής θάλασσας

Έτσι σ’έχω κοιτάξει πού μου αρκεί
Νά’χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει
Σάν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ακολουθεί

Καί νά παίζει μέ τ’άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου !

Νίκη,νίκη όπου έχω νικηθεί
Πρίν από τήν αγάπη καί μαζί
Γιά τή ρολογιά καί τό γκιούλ-μπιρσίμι
Πήγαινε,πήγαινε καί ας έχω εγώ χαθεί

Μόνος καί άς είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί
νεογέννητο
Μόνος,καί ας είμ’εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα νά σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος,ο αέρας δυνατός καί μόνος τ’ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στό βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στούς καιρούς τόν Παράδεισο !


VII.

Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα

Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στ’άπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Νά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερό
και μισή να σε κλαίω μές στόν Παράδεισο.

Μία εκπληκτική εκτέλεση της Καραμπέτη. Δυστυχώς δεν είναι ολόκληρο το ποίημα, αλλά αξίζει να το απολαύσουμε.

Για άκουσε...

Aν σας δημιουργούσαν ως οντότητες από την αρχή και σας έλεγαν ότι θα έπρεπε να επιλέξετε μία και μοναδική αίσθηση, η οποία θα σας συνοδεύε στο υπόλοιπο της ζωής σας, ποιά θα ήταν αυτή;
Εγώ θα επέλεγα την ακοή. Και ξέρετε γιατί; Γιατί τότε θα μπορούσα να απολαύσω το θείο δώρο της μουσικής. Όταν οι άλλοι θα έβλεπαν, θα οσφραίνονταν, θα άγγιζαν, θα γεύονταν, εγώ θα άκουγα και θα συγκινόμουν, θα μαγευόμουν, θα ταξίδευα σε άλλους κόσμους. Η μουσική είναι ένα ταξίδι από μόνη της. Σε βοηθάει να φανταστείς, να φθάσεις σε άλλα επίπεδα άπιαστα και ονειρικά. Ένα κοντσέρτο από βιολιά, ένα requiem σε κάνουν να ανατριχιάζεις. Ένα πετάρισμα στην καρδιά που σου φέρνει δάκρυα στα μάτια και σε πλημμυρίζει με συναισθήματα. Είναι σαν να ζεις τη ζωή. Κάθε νότα και μία στιγμή, κάθε παύση και μία αναμονή. Και μετά πάλι η μελωδία που περιγράφει κάθε σου σκέψη, κάθε σου εσωτερική πάλη. Ένα ευχάριστο γεγονός, μία μείζονα. Ένα λυπητερό γεγονός, μία ελάσσονα. Κάθε εμπόδιο, μία σκάλα μουσική. Ένα έντονο συναίσθημα, ένα αρπισμός. Η μουσική μπορεί να περιγράψει τα παντά. Το συνειδητό και το ασυνείδητο. Να ανασκαλέψει τον εαυτό σου και να φέρει στην επιφάνεια πράγματα και καταστάσεις που ποτέ δεν είχες συνειδητοποιήσει ότι υπήρχαν κάπου βαθιά ριζωμένες μέσα σου. Μπορεί να σε κάνει να ελπίζεις. Μπορεί να σε κάνει να απελπίζεσαι. Μπορεί να σου δώσει πόνο, ευχαρίστηση, θλίψη, χαρά, νοσταλγία.
Κλείσε τα μάτια σου και άκουσε. Άκουσε. Άκουσε.
Και εγώ ακούω. Όσα έγραψα δεν είναι δικά μου. Μου τα ψιθύρισε η σονάτα του σεληνόφωτος.....

Γιατί εdώ είναι Ελλάdα...

Σήμερα το απόγευμα, γυρίζοντας στο σπίτι μου από το πανεπιστήμιο χρησιμοποιώντας τα μέσα αστικής συγκοινωνίας, έγινα μάρτυρας μίας μεγάλης φασαρίας μεταξύ 2 πολιτών και 2 ελεγκτών εισιτηρίων. Όταν ανέβηκα σε λεωφορείο γέμάτο κόσμο που κυριολεκτικά κόντευε να φύγει από τα παράθυρα, εισήλθαν και 2 ελεγκτές οι οποίοι είχαν "τσακώσει" ήδη από τη στάση μία κοπέλα και ένα νεαρό χωρίς εισιτήριο. Η μία κοπέλα δέχτηκε την κλήση για την παράβαση χωρίς πολλές φωνές και αντιλογίες. Ο νεαρός όμως (πιθανότατα φοιτητής) προσπαθούσε να εξηγήσει στους ελεγκτές ότι έψαχνε στα περίπτερα για εισιτήριο και εισιτήριο δεν υπήρχε. Επομένως, θέλοντας να γυρίσει σπίτι του, είχε σκοπό να επιβιβαστεί χωρίς να επικυρώσει εισιτήριο. Ο ελεγκτής από την πλευρά του δεν δεχόταν κουβέντα και έφερνε ως παράδειγμα τον εαυτό του ως νέο, όταν χρησιμοποιούσε πολύ σπάνια τα ΜΜΜ αλλά πάντοτε είχε καμιά δεκαριά εισιτήρια στο πορτοφόλι του, έτσι για να βρίσκονται. Το αγόρι τότε του απάντησε ότι, εφόσον δεν μπορούσε να βρει πουθενά εισιτήριο, έπρεπε με κάποιο τρόπο να γύριζε στι σπίτι του. Ο έντονος διάλογος συνεχίστηκε με τον ελεγκτή να του λέει πως έπρεπε να γυρίσει με τα πόδια. Και οι δύο ελεγκτές συμφώνησαν με τον οδηγό να μας μεταφέρει στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής για να πάνε εκεί το νεαρό εφόσον ο ίδιος δεν ήταν διατεθειμένος να πληρώσει.
Το σίγουρο είναι ότι αυτό το συμβάν μόνο στην Ελλάδα μπορεί να διαδραματιστεί.
1. Είναι γνωστό τοις πάσι ότι πολλά περίπτερα, ακόμη και σε κεντρικά σημεία ή δίπλα σε στάσεις, δε διαθέτουν εισιτήρια.
2. Επίσης είναι γνωστό τοις πάσι ότι λίγα είναι τα περίπτερα που πουλάνε μειωμένα εισιτήρια των 0.50 λεπτών. Άρα όταν ένας φοιτητής αγοράζει στην ανάγκη ολόκληρο εισιτήριο (1,οο ευρώ), αδικείται κατάφωρα.
3. Η κατανόηση θα πρέπει να αποτελεί ανθρώπινη αρέτη. Εφόσον γνωρίζουμε τα παραπάνω (1.,2.) θα έπρεπε οι ελεγκτές να καταλάβουν πως έχει η κατάσταση.
4. Το να πουλάς μούρη είναι επίσης κατακριτέο. Επειδή σου έδωσαν ένα μπλοκάκι και ένα στυλό, δεν σημαίνει πώς μπορείς να αρχίσεις να κόβεις πρόστιμα σε όποιον γουστάρεις. Όλοι γνωρίζουμε ότι αλλού οι ελεγκτές σου κάνουν τα στραβά μάτια και αλλού κοιτάνε με ποιον τρόπο να σε γράψουν. Είναι αδικία για όλους αυτό. Είτε θα αντιμετωπίζονται όλοι με τον ίδιο τρόπο είτε δεν θα γράφει κανείς κανένα. Δίκαια πράγματα χρειάζονται νομίζω.
5. Κανείς δεν αγοράζει καμιά δεκαριά εισιτήρια απλώς για να υπάρχουν όταν δεν χρησιμοποιεί τα μέσα. Γιατί όταν οι γονείς σου σού δίνουν 20 ευρώ χαρτζιλίκι την εβδομάδα, δεν θα πας να δώσεις στο περίπτερο τα 5 ευρώ για να τα κάνεις εισιτήρια.
6. Οι ελεγκτές δεν έχουν την εξουσία να σε σύρουν στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα της περιοχής, αλλά πρέπει να περιμένουν να έρθει η αστυνομία επί τόπου.
7. Δεν είναι σωστό και δεν πρέπει να αμελούμε να επικυρώνουμε τα εισιτήριά μας ή να βγάζουμε μηνιαίες κάρτες για το καλό όλων μας (το δικό μας, του κράτους, των ελεγκτών και πάει λέγοντας).

Τα συμπεράσματα δικά σας...

Το είδαμε και αυτό...

Κατ' αρχήν, καλό μήνα σε όλους! Εύχομαι να πάνε όλα κατ'ευχήν!

Λίγες μέρες πριν, διαβάζοντας μία αγγλική καθημερινή εφημερίδα συνάντησα κάτι απίστευτο. Σε ένα μικρό σημείο εν τω μέσω των μεγάλων νέων και γεγονότων, διάβασα τη "συμφορά" που βρήκε έναν Άγγλο κάτοικο. Όπως όλοι γνωρίζουμε, οι Εγγλέζοι συνηθίζουν να ...πίνουν το βόσπορο σε καθημερινή βάση. Έτσι λοιπόν συνέβη και με αυτό τον άτυχο Βρετανό. Και γιατί τον λέω άτυχο; Ακούστε προσεκτικά....
Καθώς γύρισε αργά το βράδυ στο σπίτι του από μία pub, πήρε το κατοικίδιό του, ένα χάμστερ ονόματι Sally ή Suzy -δεν θυμάμαι αν ήταν το ένα ή το άλλο-, το έβαλε ο αθεόφοβος στο φούρνο μικροκυμάτων και το έφαγε! Το επόμενο πρωί που συνειδητοποίησε τι είχε κάνει όταν ήταν μεθυσμένος, κόντεψε να τρελαθεί από τις τύψεις του! Συγκεκριμένα ανέφερε: "Δεν θα της έκανα ποτέ κακό. Ήταν το καλύτερο χάμστερ που είχα ποτέ μου".
Περιττό να σας πω ότι η βρετανική αστυνομία τον καταδίκασε σε 9 μήνες φυλάκιση για κακοποίηση ανυπεράσπιστου ζώου....

Ταινία μικρού μήκους του Κωνσταντίνου Πιλάβιου "Τι είναι αυτό;" (2007)

Μία ακόμη ταινία, μικρή μεν, με βαθύ νόημα δε....

Επειδή κάποια στιγμή πρέπει να μάθουμε να αντιδράμε....

Το παρακάτω κείμενο που ακολουθεί ανήκει σε μία Βρετανή, η οποία παρέθεσε τις απόψεις τις σχετικά με φλέγοντα θέματα που αφορούν στις τρομοκρατικές επιθέσεις των τελευταίων χρόνων σε Αμερική και Βρετανία .
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι έπειτα από το γράμμα αυτό ακολουθεί και μία άλλη κριτική από Ελληνίδα αναγνώστρια (και συγκεκριμένα από την αδερφή μου), την οποία ασπάζομαι και υποστηρίζω, και γι'αυτό το λόγο την προωθώ στο blog μου. Τα συμπεράσματα δικά σας και ο διάλογος ανοιχτός για όλους. Αν επιθυμείτε να συμμετάσχετε και εσείς στη συζήτηση αυτή, παρακαλώ αφήστε κάποιο σχόλιο στο τέλος του άρθρου. Ευχαριστώ πολύ.

Thought you might like to read this letter to the editor of a British national newspaper. Ever notice how some people just seem to know how to write a letter?.
Here is a woman who should run for Prime Minister!
Written by a housewife, to her daily newspaper. This is one ticked off lady.

'Are we fighting a war on terror or aren't we? Was it or was it not started by Islamic people who brought it to our shores in July 2002, and in New York Sept 112001 and have continually threatened to do so since?
Were people from all over the world, not brutally murdered that day in London , and in downtown Manhattan , and in a field in Pennsylvania ?
Did nearly three thousand men, women and children die a horrible, burning or crushing death that day, or didn't they?

And I'm supposed to care that a few Taliban were claiming to be tortured by a justice system of the nation they come from and are fighting against in a brutal insurgency.I'll start caring when Osama bin Laden turns himself in and repents for incinerating all those innocent people on 9/11 and 7/7.
I'll care about the Koran when the fanatics in the Middle East start caring about the Holy Bible, the mere belief of which is a crime punishable by beheading in Afghanistan
I'll care when these thugs tell the world they are sorry for hacking off Nick Berg's head while Berg screamed through his gurgling slashed throat.
I'll care when the cowardly so-called 'insurgents' in Afghanistan come out and fight like men instead of disrespecting their own religion by hiding in mosques and behind women and children.
I'll care when the mindless zealots who blow themselves up in search of Nirvana care about the innocent children within range of their suicide bombs.
I'll care when the British media stops pretending that their freedom of speech on stories is more important than the lives of the soldiers on the ground or their families waiting at home to hear about them when something happens.
In the meantime, when I hear a story about a British soldier roughing up an Insurgent terrorist to obtain information, know this:
I don't care.
When I see a wounded terrorist get shot in the head when he is told not to move because he might be booby-trapped, you can take this to the bank:
I don't care.
When I hear that a prisoner - who was issued a Koran and a prayer mat, and 'fed special food' that is paid for by my taxes - is complaining that his holy book is being 'mishandled,' you can absolutely believe in your heart of hearts:
I don't care.
And oh, by the way, I've noticed that sometimes it's spelled 'Koran' and other times 'Quran.' Well, believe me!! you guessed it ......
I don't care!!
If you agree with this viewpoint, pass this on to all your E-mail friends. Sooner or later, it'll get to the people responsible for this ridiculous behaviour!
If you don't agree, then by all means hit the delete button. Should you choose the latter, then please don't complain when more atrocities committed by radical Muslims happen here in our great country! And may I add:
'Some people spend an entire lifetime wondering if they made a difference in the world. Our soldiers don't have that problem.'
I have another quote that I would like to add, AND.......I hope you forward all this.
Only five defining forces have ever offered to die for you:
1. Jesus Christ
2. The British Soldier.
3. The Canadian Soldier.
4. The US Soldier, and
5. The Australian Soldier
One died for your soul, the other 4 for your freedom.
YOU MIGHT WANT TO PASS THIS ON, AS MANY SEEM TO FORGET ABOUT ALL OF THEM.
AMEN!
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ E-MAIL:

Η κυρία στο παρακάτω mail λέει:
"Only five defining forces have ever offered to die for you:
1. Jesus Christ (δεν ξέρω αν υπήρξε)
2. The British Soldier. (για συμφέροντα του κεφαλαίου)

3. The Canadian Soldier. (για συμφέροντα του κεφαλαίου)
4. The US Soldier, (για συμφέροντα του κεφαλαίου) and

5. The Australian Soldier, (για συμφέροντα του κεφαλαίου)

One died for your soul, the other 4 for your freedom (ας μην το σχολιάσω καλύτερα) ."

Την λυπαμαι αυτήν την κυρία. Ποιος ξέρει πώς ανατράφηκε και είναι τόσο στενόμυαλη. Αλλά ναι....πώς να μην είναι? Αφού η Αμερική φροντίζει κάθε μέρα να την ταϊζει με φόβο, να της υποδεικνύει αποδιοπομπαίους τράγους. Την ξέρουμε την ιστορία...είναι πολύ εύκολο να βρεις εξιλαστήριο θύμα. Είναι πολύ εύκολο να δείχνεις με το δάκτυλο και να βάζεις ταμπέλες. ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΕΥΚΟΛΟ ΝΑ ΜΙΣΕΙΣ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΣΕ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΖΟΥΝ ΝΑ ΦΟΒΑΣΑΙ. Κάθε φορά θα βρεθεί ένας μαύρος, ένας εβραίος, ένας μουσουλμάνος, ένας ομοφυλόφιλος, ένας χεβιμεταλλάς να κατηγορήσεις ότι φταίει για όλα τα σκατά του κόσμου. Κατά τα άλλα είσαι και σωστός χριστιανός. Αλοίμονο....όταν με αίμα γεμίζεις το ένα χέρι, και με το άλλο τον σταυρό κάνεις το βράδυ.

Αμήν.

ΞΕΝΙΑ ΣΟΥΡΙΔΗ

Γιατί αυτή η νοοτροπία;

Ορίσμενες συνήθειες που έχουμε εμείς οι Έλληνες είναι πραγματικά απαράδεκτες και φυσικά προς αποφυγήν. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω μετανοιώσει για το γεγονός ότι ανήκω στην γενιά των νεοελλήνων. Και γιατί αυτό; Πολύ απλά, η συμπεριφορά τους και ο κακότροπος χαρακτήρας τους σου δημιουργούν αίσθημα δυσφορίας. Ο όρος "πολιτισμένος άνθρωπος" δεν έχει έρθει ποτέ στα αυτιά τους, εφόσον δεν σέβονται ούτε πρόσωπα ούτε καταστάσεις. Από το πιο μικρό και ανούσιο συμβάν μέχρι το πιο σπουδαίο και επιτακτικό.
Ένα απλό περιστατικό που τουλάχιστον εμένα με απογοητεύει και δυστυχώς το συναντώ πολύ συχνά διαδραματίζεται στο σούπερ μάρκετ. Όταν περιμένεις στη σειρά του ταμείου για να σου χτυπήσουν τα τεμάχιά που αγόρασες και ξαφνικά από το πουθενά έρχεται μπροστά σου κάποιος και σου πέρνει τη θέση επειδή θεώρησε ότι έχοντας λιγότερα τεμάχια, πρέπει να εξυπηρετηθεί άμεσα. Κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε νa περάσει από το μυαλό ενός π.χ. Άγγλου...
Άλλο περιστατικό τώρα και τρομερά κλασσικό. Θα ήθελα να περάσω μια φορά το δρόμο χωρίς να φοβάμαι ότι ο οδηγός δεν θα σεβαστεί τη διάβαση πεζών ή ότι δεν θα αρχίσει να κορνάρει ασταμάτητα στη μέση του πουθενά. Ή όταν πηγαίνεις στο ΙΚΑ να εξυπηρετηθείς και όλοι στο γκισέ είναι αγενέστατοι και έχουν 15 κιλά μούτρα που σφουγγαρίζουν το πάτωμα. Ή όταν με την πρώτη ευκαιρία, ο Έλληνας αρχίζει να γκρινιάζει και να δυσφορεί.
Δυστυχώς είναι τόσα πολλά....
Γιατί όμως είμαστε έτσι? Γιατί αυτή η νοοτροπία που μας κατατρώει? Μόνοι μας μιζεριάζουμε τη ζωή μας, την κρατάμε σε τόσο χαμηλό επίπεδο χωρίς να υπάρχει λόγος και αιτία...
Είναι πραγματικά κρίμα... ελπίζω κάποια στιγμή να βελτιωθεί η κατάσταση αν και τα πράγματα δεν τα βλέπω και τόσο ευοίωνα....

Μικρά και εκνευριστικά

Σίγουρα θα έχετε παρατηρήσει στον εαυτό σας μέσα στη μικρή καθημερινότητά σας κάποια πραγματάκια, τα οποία σας την "σπάνε", σας εκνευρίζουν. Ε, τι να κάνουμε ανθρώπινο είναι... δεν είμαστε τέλειοι αλλά μας προκαλούν κιόλας....
Για να ξαλαφρώσετε και να το βγάλετε από μέσα σας, σκεφτείτε, ψιθυρίστε ή και φωνάξτε τι σας εκνευρίζει! (όχι μπροστά στους άλλους, αλλά όταν είστε μόνοι σας για να μην πείτε ή κάνετε κάτι το παρορμητικό, το οποίο ίσως αργότερα το μετανοιώσετε). Γι'αυτό λοιπόν φωνάξτε:

ΜΕ ΕΚΝΕΥΡΙΖΕΙ ΟΤΑΝ ΤΟΥΣ ΜΙΛΑΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΔΙΝΟΥΝ ΣΗΜΑΣΙΑ, ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΩ!

ΜΕ ΕΚΝΕΥΡΙΖΕΙ ΟΤΑΝ ΕΜΠΑΙΖΟΥΝ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΜΟΥ!

ΜΕ ΕΚΝΕΥΡΙΖΕΙ ΟΤΑΝ ΟΙ ΗΛΙΘΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΔΗΓΟΙ ΔΕΝ ΣΕΒΟΝΤΑΙ ΤΟΝ Κ.Ο.Κ. ΚΑΙ ΚΙΝΔΥΝΕΥΩ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΝΑ ΕΧΩ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΟΙΡΑ ΜΕ ΜΙΑ ΠΑΤΗΜΕΝΗ ΓΑΤΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ!

ΜΕ ΕΚΝΕΥΡΙΖΕΙ ΟΤΑΝ ΟΙ ΤΥΠΙΣΣΕΣ ΣΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΤΟΥ ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ ΣΤΡΑΒΟΜΟΥΤΣΟΥΝΙΑΖΟΥΝ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΧΩ ΨΙΛΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΩ!

ΜΕ ΕΚΝΕΥΡΙΖΕΙ ΟΤΑΝ ΚΟΛΛΑΕΙ Ο Η/Υ ΜΟΥ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ!

ΜΕ ΕΚΝΕΥΡΙΖΕΙ ΟΤΑΝ ΣΟΥ ΣΤΕΛΝΩ ΜΗΝΥΜΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑΣ!

ΜΕ ΕΚΝΕΥΡΙΖΕΙ ΟΤΑΝ ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΟΣΕΣ ΠΟΛΛΕΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ ΚΑΙ ΑΝΑΜΕΝΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ!

ΜΕ ΕΚΝΕΥΡΙΖΕΙ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΠΩΣ Ο,ΤΙ ΣΟΥ ΛΕΩ, ΤΟ ΛΕΩ ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΟΥ!

Εσένα..... τι σε εκνευρίζει;;

Μία ευκαιρία να βγάλεις την ένταση από μέσα σου ανώδυνα και σύντομα....

Δοκίμασέ το και εσύ.... μπορεί να σε βοηθήσει!

Τα παρεξηγημένα του πενταγράμμου

Δεν είναι λίγες οι φορές που ορισμένα μουσικά είδη όπως η rock, metal, hip-hop/low bap κλπ τίθενται στο στόχαστρο ορισμένων επιτήδειων, οι οποίοι εκτοξεύουν ασύστολα τα βέλη τους χωρίς να διαθέτουν κάποια γνώση πάνω στο συγκεκριμένο θέμα. Απλώς και μόνο επειδή δε συνάδουν με τις προσωπικές τους προτιμήσεις ή θεωρούνται "ξενόφερτα καμώματα" κατηγορούνται ως είδη μουσικής (αν τυχόν θεωρηθούν από τα άτομα αυτά μουσική) που διαφθείρουν τους νέους και τους ξεστρατίζουν από τον ίσιο δρόμο. Και διερωτώμαι: έχει ασχοληθεί ποτέ κανένας από αυτούς να ακούσουν μουσικά κομμάτια αυτού του είδους; έχουν ψάξει τους στίχους; έχουν ακούσει συνεντεύξεις καλλιτεχνών; Προφανώς όχι.
Ας κοιτάξουμε λίγο καλύτερα. Η rock και κυρίως η metal μουσική (+ όλα τα παρακλάδια τους που είναι και πάαααρα πολλά) έχουν χαρακτηριστεί ως έργα του διαβόλου και συνδέονται συχνά με σατανιστικές προσευχές και παρακλήσεις που αντιτίθενται στο λόγο του Θεού. Από την άλλη, η hip hop και low bap δε θεωρούνται καν μουσική εφόσον προέρχεται από μερικούς αλήτες που γυρίζουν από δω και από εκεί στους δρόμους υποβαθμισμένων περιοχών και "μιλάνε" για ναρκωτικά, αλητεία και γενικότερα μπούρδες. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;
Φυσικά και δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Αν όμως υπάρχουν άτομα στην τηλεόραση που σας ζητούν να σηκωθείτε από ντιβάνια, καρέκλες, πολυθρόνες (ονόματα δε λέμε οικογένειες δε θίγουμε) και τα οποία βροντοφωνάζουν ότι οι Iron maiden έχουν σατανιστικά τραγούδια -πράγμα για το οποίο έχουν και αποδεικτικά στοιχεία!- ε, μάλλον θα τους πιστέψετε. Πρόκειται δηλαδή για πραγματική παραπληροφόρηση.
Ας πάμε λίγο βαθύτερα. Τι λένε λοιπόν οι στίχοι αυτών των "συφοριασμένων" που παραπλανούν τη νεολαία;
Oι Metallica στο γνωστό κομμάτι τους "Οne" αναφέρουν: "now the world is gone, I'm just one, oh God help me, hold my breath as I wish for death, oh please God help me"( "Tώρα ο κόσμος χάθηκε, είμαι ένας μόνο, ω Θεέ βοήθησέ με, κράτα την αναπνοή μουκαθώς εύχομαι για τον θάνατο, ω Θεέ βοήθησέ με"). Πολύ σατανιστικό, δε βρίσκετε; Tι θα λέγατε αν μαθαίνατε πως το κομμάτι αυτό γράφτηκε για την πολύ παλιά ταινία "Johnny got his gun", η οποία αναφέρεται σε έναν άνθρωπο που έμεινε σε κατάσταση "φυτού" έπειτα από πολεμική αναμέτρηση και ενώ καταλάβαινε και ένοιωθε, δεν μπορούσε να αντιδράσει ή να επικοινωνήσει με κανέναν τρόπο, φυλακισμένος στο ίδιο του το σώμα;
Ας πάμε σε άλλο συγκρότημα. Οι My dying bride στο "For my fallen angel" ("Για τον έκπτωτό μου άγγελο") γράφουν : "Love's golden arrow at her should have fled, and not Death's ebon dart to strike her dead", δηλαδή: "Το χρυσό βέλος της Αγάπης έπρεπε να την είχε διαπεράσει, και όχι του Θανάτου η εβένινη σαϊτιά να τη φονεύσει". Όντως, πολύ διαβολικοί στίχοι......
Και ακόμη, οι γνωστοί σε όλους, σε μικρούς και μεγάλους ροκάδες, Pink Floyd τραγουδούν στο "Goodbye blue sky" : " Did you see the frightened ones Did you hear the falling bombs
Did you ever wonder Why we had to run for shelter When the promise of a brave new world
Unfurled beneath a clear blue sky" ("Είδες τους τρομαγμένους Άκουσες τις βόμβες που πέφτουν Αναρωτήθηκες ποτέ Γιατί έπρεπε να τρέξουμε προς αναζήτηση ενός καταφύγιου Όταν η υπόσχεση ενός γενναίου καινούριου κόσμου ξεδιπλώθηκε κάτω από ένα καθαρό γαλανό ουρανό"). Μάλλον μου φαίνεται πως τα αντιπολεμικά μηνύματα που περνούν οι Pink Floyd μέσα από τα τραγούδια τους θεωρούνται απειλή για μερικούς....
Μα και η ελληνική ροκ δεν πάει πίσω... "Το κρύο στοιχειωμένο τώρα φέρνει
κουρέλια της ζωής σου την ελπίδα, σαν άθλια μοίρα που ακατάπαυστα υφαίνει την πιο πικρή σου αλήθεια που δεν είδα. Κάποια νύχτα θα ' ρθεις με της νιότης τα δώρα μ' ένα βλέμμα σου μόνο θα γείρεις κοντά μου θα 'ναι η αγάπη παιδί που το τρόμαξε η μπόρα και ορμάει να κρυφτεί στη ζεστή αγκαλιά μου", λένε τα Διάφανα κρίνα στο "Σ'ένα όνειρο από χιόνι".
Από την άλλη, ο Ραψωδός φιλόλογος στο κομμάτι του "Επιβάτης" ραπάρει και φωνάζει: "Νιώθω επιβάτης σ’ ένα τρένο χωρίς στάση και προορισμό Να κατεβείς όμως τι να πεις κάπου πρέπει να βγεις Και εσύ που, γιατί και πως δεν έχει σχέση. Πρέπει μόνο να κατασταλάξεις και να το φέρεις εις πέρας κι ας μην σ’ αρέσει ούτως ώστε να μην γίνεις νέος Βρούτος [...] Λύση η μόνη να πηδήξεις εν κινήσει ή μέσα στο τρένο όλη η ζωή σου για πάντα κολλήσει και ποτέ δεν γυρίσει…πίσω. Δεν ορκίζομαι ότι θα ζήσω μα από το να μείνω σαν την βελόνα κολλημένος στο δίσκο παίρνω το ρίσκο…"
Τα παραδείγματα που θα μπορούσα να φέρω δεν έχουν τελειωμό. Μακάρι να μπορούσα να παραθέσω περισσότερα στο άρθρο τούτο, αλλά όπως όλοι καταλαβαίνουμε αυτό δεν μπορεί να γίνει εύκολα. Εγώ απλώς εναποθέτω σε εσάς τη συνέχεια της "έρευνας" αυτής.
Καλή συνέχεια λοιπόν και καλές και προσεκτικές μελλοντικές μουσικές επιλογές.

Μοναξιά

Κάθε άνθρωπος που έρχεται σ'αυτόν τον κόσμο ευελπιστεί να ανελιχθεί, να μεγαλουργήσει, να ευδοκιμήσει. Πολλές φορές όμως οι καταστάσεις δεν είναι ευνοϊκές με αποτέλεσμα τα πράγματα να παίρνουν διαφόρετική τροπή απ'ότι υπολογίζαμε. Τότε γρήγορα επέρχεται η δυσανασχέτιση, η λύπη, η απογοήτευση και ενίοτε η μοναξιά. Ποιός όμως μπορεί εύκολα να αποδεχθεί τη μοναξιά; Τις στιγμές εκείνες που δεν έχεις έναν άνθρωπο να μιλήσεις, να γελάσεις, να πονέσεις. Όταν μένεις μόνος σου βυθισμένος σε σκέψεις -τις μοναδικές πλέον συντροφικές στιγμές- παραδομένος ολοκληρωτικά στο παρελθόν.
Σίγουρα πρόκειται για κάτι το οποίο όλοι απευχόμαστε, αλλά ωστόσο συναντάται πολύ συχνά. Ηλικιωμένοι και μονήρεις άνθρωποι, άτεκνα ζευγάρια, απελπισμένα νιάτα συχνά πέφτουν στα νύχια της μοναξιάς. Και όταν φθάνεις σε τέτοιο τέλμα, γίνεσαι και εσύ ο ίδιος όμηρος των καταστάσεων. Αδυνατείς να αποδεχτείς ό,τι δύναται να σε κρατήσει ζωντανό στον υπαρκτό κόσμο, ενώ γίνεσαι στοιχειό του παρελθόντος. Αποκολλάς κάθε ψήγμα της καθημερινότητάς σου που σε συνδέει με την πραγματικότητα. Και έτσι χάνεσαι στα άδυτα του μυαλού σου, αποτρελαίνεσαι, κωφεύεις. Θεωρείς πλέον πως τίποτα δεν είναι λογικό εφόσον δε συνάδει με τις παρωχημένες πεποιθήσεις σου. Η έλλειψη συναναστροφής σε έχει μαραζώσει, σε έχει φθάσει στα όρια της μιζέριας. Εκεί είναι πια που απαρνείσαι την ανθρώπινη φύση, η οποία σε παρακινεί να ακολουθείς και να τιμάς το συναθροίζεσθαι. Γιατί η μοναξιά δεν είναι απλώς ένας εξωγενής παράγοντας, ο οποίος μας χτυπά την πόρτα, αλλά συνάμα είναι και μία κατάσταση που τη διαιωνίζουμε εμείς, τη διαμορφώνουμε και την αποδεχόμαστε σε όλο της το μεγαλείο.

What's my age again?

Ακούγωντας ένα παλιό τραγούδι του συγκροτήματος Blink 182 (punk rock είδος) και με βάση μία πρόσφατη συζήτηση που είχα με έναν καλό μου φίλο, άρχισα να αναρωτιέμαι.... πότε ξεχάσαμε να είμαστε παιδιά? Πότε αυτή η παιδική αθωότητα έφυγε από μέσα μας, μας εγκατέλειψε ή μάλλον εμείς την εγκαταλείψαμε?
Όλο και πιο συχνά αν παρατηρήσουμε γύρω μας τον τελευταίο καιρό, όλοι βιάζονται να μεγαλώσουν. Τα κορίτσια βιάζονται να βαφτούν και να έχουν αγόρια, τα αγόρια βιάζονται να ξεπαρθενευτούν. Αφήνουν το παιχνίδι, την ανεμελιά, την αθωότητα. Βιάζονται, βιάζονται, βιάζονται. Γιατί θέλουν να είναι "μεγάλοι". Ποιός όμως πραγματικά θέλει να είναι μεγάλος? Ποιός θέλει να αναλαμβάνει ευθύνες και αποφάσεις? Ποιός θέλει να ζαρώσει το πρόσωπό του και να υποκληθεί στα γηρατειά? Πώς ξαφνικά άρχισαν όλα να επιταχύνονται με ανεξέλεγκτους ρυθμούς? Αλήθεια, ποιά θα πρέπει να είναι η ηλικία μας, ποιά είναι η πραγματική μας ηλικία και πότε θα πρέπει να επιστρατεύουμε δεξιότητες του παρελθόντος? Πολύ απλά: δεν ξέρουμε πλέον.
Τόσο τα παιδιά όσο και οι ενήλικοι έχουν ξεχάσει πώς είναι να είσαι παιδί. Να κάνεις σκανταλιές χωρίς τρομακτικές επιπτώσεις. Να είσαι αθώος και πονηρός μαζί. Να εκφράζεις αυτό που πραγματικά νοιώθεις. Να κάνεις οτιδήποτε χωρίς να κατακρίνεσαι.
Επικρατεί μία μανία να ωριμάσουμε γρήγορα. Αυτό φυσικά δεν είναι απαραιτήτως κακό, ίσα ίσα θεωρώ πως είναι αρκετά ευνοϊκο. Όμως η πρώιμη ωριμότητα σε εμποδίζει να δεις τον κόσμο από την "παιδική οπτική γωνία". Ο κόσμος βέβαια δεν είναι φρου φρου και αρώματα ειδικά στην εποχή που διανύουμε τώρα. Η ωριμότητα είναι σαφώς απαραίτητη. Δεν σας λείπουν όμως εκείνες οι στιγμές που σαν μικρό παιδί βρίσκατε τις πιο απίστευτες και εξωπραγματικές λύσεις επιστρατεύοντας απλά και μόνο τη φαντασία σας? Όχι, ε? Δεν θυμάστε?

Ούτε εγώ θυμάμαι πώς είναι να είσαι παιδί. Και δεν είμαι ακόμη ούτε 19. Λυπηρό πραγματικά αν αναλογιστείς.

"Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έφυγε. Έχουν περάσει 8 μήνες και δεν μπορώ να διανοηθώ ότι δεν θα τον ξαναδώ. Πρέπει να τον ξαναδώ, έχω ανάγκη να τον ξαναδώ. Δεν έπρεπε να φύγει και όμως το έκανε. Γιατί; Δεν ήταν ακόμη η ώρα να τα παρατήσεις. Είχαμε τόσα πολλά να κάνουμε τόσα σχέδια, τόσο όνειρα. Κάθε βράδυ κοιμάμαι με το αγαπημένο σου πουκάμισο αγκαλιά. Έχει κρατήσει λίγο από τη μυρωδιά σου. Αχ πόσο φοβάμαι ότι θα ξεχάσω τη μυρωδιά σου... Σε παρακαλώ έλα κοντά μου. Ένα τελευταίο φιλί, μία τελευταία αγκαλιά, ένα άγγιγμα που το θεωρούσα δεδομένο λίγο πριν φύγεις. Μείνε εδώ. Μείνε μαζί μου. Μη φύγεις πάλι. Σε παρακαλώ..."

"Από τη στιγμή που έφυγες είσαι μαζί μου. Το ξέρω, το αισθάνομαι, δεν με έχεις εγκαταλήψει. Σε κάθε μου κίνηση είσαι δίπλα μου. Με καθοδηγείς, μου δίνεις συμβουλές σιωπηρά. Μόνο εγώ όμως μπορώ να σε ακούσω γιατί κανείς άλλος δεν πιστεύει ότι μπορεί να έγινες πνεύμα ή άγγελος, ο άγγελος μου, ο φύλακας μου. Σε ευχαριστώ γι'αυτό. Σε αγαπώ. Μακάρι να στο έλεγα περισσότερες φορές όταν ήσουν ζωντανός."

΄΄ "Ο έρωτας κι ο θάνατος
ίδια σπαθιά βαστούνε
κι οι δυο με τρόπο ξαφνικό
και ύπουλο χτυπούνε

Όταν φιλώ τ' αχείλι σου
μουδιάζει το κορμί μου
και μες στου ονείρου το γιαλό
χάνομαι γιασεμί μου"

Στο αφιερώνω αγάπη μου. Κάποτε σου άρεσε να το τραγουδάμε μαζί. Θυμάσαι; ΄΄

"Ονειρεύομαι κάθε μέρα και βράδυ τη μορφή σου. Τα συμμετρικά χαρακτηριστικά του προσώπου σου, τα μακρυά σου τα μάλλια... Ακόμη νοιώθω το χέρι σου να φωλιάζεται στη δική μου παλάμη. Πάντα παραπονιόσουν ότι ήσουν μικροκαμωμένη... Αλλά δεν έχει σημασία πια. Τίποτα δεν έχει σημασία πια."

Οργή, ανυπακοή, ξεσηκωμός......(;)

Ξεφυλλίζοντας πριν από λίγο καιρό το περιοδικό "Ε" (έψιλον) της κυριακάτικης ελευθεροτυπίας, η προσοχή μου στάθηκε στη συνέντευξη μίας Αργεντινέζας- Γαλλοαλγερινής ράπερ ονόματι Keny Arkana. Οι στίχοι που ραπάρει και τους οποίους γράφει η ίδια, αναφέρονται στη σημερινή εποχή και στις δυσκολίες που παρουσιάζονται καθημερινά και μας επηρεάζουν. Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι το γεγονός ότι, στους χαλεπούς καιρούς που σημειώνονται στην Ελλάδα, η νεαρή ράπερ δε δίστασε να επισκεφθεί τη χώρα μας για να βρεθεί στο επίκεντρο των διαμαρτυριών και συγκρούσεων.
Οι απαντήσεις που δίνει στις ερωτήσεις του ρεπόρτερ Γιώργου Χριστοδουλόπουλου, είναι σε αρκετά σημεία καθηλωτικές: "Το σύστημα μας θέλει χωρισμένους, να ζούμε με το φόβο, ο καθένας κρυμμένος στον μικρόκοσμό του. Ας βγει, λοιπόν, ο καθένας από αυτό το κουκλόσπιτο, κι ας κυκλοφορήσουμε μαζί στο δρόμο. Να συζητήσουμε, να επανεκπαιδευτούμε. Να δούμε τι μπορούμε να οικοδομήσουμε στη γειτονιά μας. Δεν μπορεί να αντιστεκόμαστε χωρίς περιεχόμενο. Πιστεύω πως η αντίσταση πρέπει να περιέχει την ανοικοδόμηση. Χωρίς αυτήν, είναι μία φωνή χαμένη".
Η Keny Arkana έγινε περισσότερο γνωστή με το κομμάτι της "La rage" που σημαίνει "Η οργή". Η ίδια ανφέρει πως το έγραψε το 2004 πριν από τις γνωστές σε όλους μας εξεγέρσεις που σημειώθηκαν στη Γαλλία. Αξίζει να παράθεσω ένα ακόμη απόσπασμα από τα λεγόμενά της σχετικά με αυτό το τραγούδι: "[...] το "la rage" είναι η έκφραση αυτής της απογοήτευσης. Βρίσκω πολύ σημαντικό ότι έχω καταφέρει να εκφράσω αυτήν την κατάσταση και νιώθω την ανάγκη να κάνω μια διάκριση ανάμεσα στην οργή και το μίσος. Στη βάση της, η οργή έχει να κάνει με την αγάπη. Την αγάπη για τον άνθρωπο, τη γη, για κάποια έννοια δικαίου. Το μίσος είναι η αδιαφορία. Το μίσος είναι η κυβέρνηση".
Η Keny Arkana δε διστάζει να γράψει σαρκαστικούς στίχους που αποδιδουν το σκληρό πρόσωπο της πραγματικότητας. Βέβαια, από τη μία θεωρώ ότι είναι πολύ σωστό να μην είμαστε παθητικοί αλλά να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας, τα οποία είναι κανονικά θεμελιώδη και αναφαίρετα - άλλωστε αν δε συμφωνούσα δε θα έγραφα αυτό το άρθρο με βάση τα όσα αναφέρει η νεαρή ράπερ- όμως από την άλλη αναρωτιέμαι μήπως ορισμένοι εκμεταλλεύονται με έντεχνο τρόπο τα ελάχιστα μέσα που μπορούμε εμείς, ο απλός λαός, να χρησιμοποιήσουμε, καθιστώντας μας έτσι πιόνια σε ένα παιχνίδι στο οποίο δεν ξέρουμε ότι συμμετέχουμε.
Τέλος, η Keny Arkana μας συμβουλεύει να "ξαναγίνουμε άνθρωποι[...] απέναντι σε αυτό που μας χωρίζει, που μας παραλύει. Τα μίντια, η τηλεόραση, η κουλτούρα του φόβου...αυτά είναι ο διαχωρισμός. Οφείλουμε να έχουμε πίστη στους εαυτούς μας, αλλά και στον "άλλο".Να βαδίσουμε με εμπιστοσύνη.[...] Δεν πρέπει να έχουμε φόβο. Είμαστε πολλοί στη γη.[...] Έχουμε ανάγκη να ζήσουμε. Ο χρόνος δεν περίμενει. Κανείς μας δεν μπορεί να περιμένει.".
Θα σας συνιστούσα λοιπόν αν πέσει στα χέρια σας το περιδικό "Ε", τεύχος 1003 (4.07.10), να ρίξετε μία ματιά στη συνέντευξη αυτή.
Για να ενημερωνόμαστε και να ενημερώνουμε.

"La rage" - Keny Arkana



(συγγνώμη που καθυστέρησα να γράψω τόσο καιρό, αλλά βρισκόμουν εκτός Ελλάδος και δεν είχα άμεση πρόσβαση σε Η/Υ. Και όταν απέκτησα, ο Η/Υ ήταν τόσο προβληματικός, που δεν μπορούσα να ποστάρω κανένα άρθρο-ειδικά μετά από 2 άρθρα, τα οποία έγραψα και χάθηκαν)

Kάθε εμπόδιο για καλό

Είναι ένα μότο το οποίο αν όντως το ασπαστείς ίσως να καταφέρεις να ελαφρύνεις μία επιβαρυμένη κατάσταση. Αν όμως το καλοσκεφτούμε, πολλά περιστατικά στη ζωή μας πραγματοποιούνται ή αποτρέπονται για έναν εναλλακτικό -και γιατί όχι καλύτερο- σκοπό. Από το πιο απλό μέχρι και το πιο σπουδαίο. Γι 'αυτό δεν θα πρέπει να απελπιζόμαστε με την κάθε αναποδιά, καθώς μία καλύτερη λύση μας περιμένει για να διορθώσουμε τα πράγματα.
Είναι πολύ όμορφο να μπορείς να αντιμετωπίζεις δύσκολες καταστάσεις με μία πιο αισιόδοξη και κριτική πλευρά. Η αποτυχία σε ένα διαγώνισμα ή σε γενικές εξετάσεις δε σημαίνει απαραίτητα ότι από εδώ και πέρα όλα έχουν τελειώσει, δεν υπάρχει ευοίωνο μέλλον στον ορίζοντα, τίποτα δεν έχει αξία. Το σίγουρο είναι πως όποιος επιδιώκει στη ζωή του να επιτύχει (ή να μεγαλουργήσει χωρίς να καβαλήσει το καλάμι), κάποια στιγμή με πείσμα και προσπάθεια θα τα καταφέρει. Ακόμη και στην περίπτωση μίας σοβαρής ασθένειας, η πυγμή του ασθενούς και του περίγυρού του δύναται να βοηθήσει στην καλύτερη εξέλιξη της υπάρχουσας κατάστασης. Στην περίπτωση όμως που δεν υπάρχει ελπίδα για επανάκαμψη, το κίνητρο της περιορισμένης διάρκειας ζωής μπορεί να οδηγήσει στη μέγιστη πλήρωση των τελευταίων του στιγμών. Κάθε εμπόδιο δηλαδή έρχεται για να εξυπηρετήσει κάτι ανώτερο.
Με λίγα λόγια, δεν πρέπει να παραιτούμαστε στην κάθε αναποδιά ή στο κάθε στραβοπάτημα. Αρκεί να το θέλουμε εμείς να ορθοποδήσουμε.
Έτσι κι αλλιώς, "ό,τι δε μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς".

Where is my mind?

Where is my mind by the pixies

Στίχοι:

Ooooooh - stop

With your feet in the air and your head on the ground
Try this trick and spin it, yeah
Your head will collapse
But there's nothing in it
And you'll ask yourself

Where is my mind [3x]

Way out in the water
See it swimmin'

I was swimmin' in the Carribean
Animals were hiding behind the rocks
Except the little fish
But they told me, he swears
Tryin' to talk to me to me to me

Where is my mind [3x]

Way out in the water
See it swimmin' ?

With your feet in the air and your head on the ground
Try this trick and spin it, yeah
Your head will collapse
If there's nothing in it
And you'll ask yourself

Where is my mind [3x]

Ooooh
With your feet in the air and your head on the ground
Ooooh
Try this trick and spin it, yeah
Ooooh
Ooooh

Θερινός κινηματογράφος στης γειτονιάς τα μέρη

Πραγματικά απολαμβάνω να παρακολουθώ ταινίες -κάθε φορά που καλοκαιριάζει- σε θερινούς συνοικιακούς κινηματογράφους. Άλλο κλίμα, άλλος αέρας, άλλη η θέρμη του κοινού που παρακολουθεί. Πηγαίνεις ήρεμος χωρίς να σκέφτεσαι μήπως δεν υπάρχουν θέσεις, κάθεσαι χαλαρός, πίνεις το ρόφημα ή τρως το σνακ που αγόρασες και κατακλύζεσαι από μυρωδιές αγιοκλίματος και γιασεμιού (αν υπάρχουν ακόμη...). Και όχι μόνο αυτό, αλλά και το αντίτιμο του εισιτηρίου για να παρακολουθήσεις την εκάστοτε ταινία είναι μηδαμινό (5 ευρώ το κανονικό, 3 ευρώ το φοιτητικό) σε αντίθεση με τους μεγάλους κινηματογράφους που έχουν παρατραβήξει το σκοινί παρέχοντάς μας εισιτήρια αξίας 9,5 και 12 ευρώ.
Επιπλέον, δε θεωρώ τυχαίο το γεγονός ότι στους θερινούς κινηματογράφους οι ταινίες που προβάλλονται είναι περισσότερο ποιοτικές (ή κουλτουριάρικες όπως θα έλεγαν άλλοι). Οι αμερικανικές παραγωγές υποχωρούν μπροστά σε αντίστοιχες ευρωπαϊκές ή ασιατικές (ιταλικές, γερμανικές, γαλλικές, ισραηλινές, ιρανικές, κλπ). Θα έλεγα πως καιρός ήταν να ξεφύγουμε λίγο από την αμερικανιά που εισβάλλει ακόμη και στα σπίτια μας με σειρές και φιλμ. Κωμωδίες, κοινωνικά, πολιτικού ή ψυχολογικού περιεχομένου ταινίες, ντοκιμαντέρ κάνουν την εμφάνισή τους στη βραδινή ατμόσφαιρα με το ελαφρύ αεράκι που χτυπάει το λευκό κινηματογραφικό πανί.
Αυτό που μου αρέσει όμως πιο πολύ είναι τα διαφορετικά είδη ανθρώπων που πηγαίνουν να παρακολουθήσουν ταινίες στο θερινό συνοικιακό σινεμά. Οικογένειες με μικρά παιδάκια που φωνάζουν και στριφογυρίζουν γύρω από τις παραταγμένες η μία πίσω από την άλλη καρέκλες, ζευγάρια που επιθυμούν να χαλαρώσουν εποικοδομητικά και ευχάριστα, νεαρούς (ίσως φοιτητές) με ολοστρόγγυλα γυαλιά μυωπίας και καρώ πουκάμισο με ένα βιβλίο στο χέρι, "παρακμίες" που περιμένουν να ξεκινήσει η ταινία κρατώντας ένα αναμμένο τσιγάρο μισοτελειωμένο...
Το μόνο λοιπόν που μας απομένει να πούμε είναι:
"Κ α λ ή π ρ ο β ο λ ή"...............

Μην πεθάνεις για μία δίαιτα...

Όσο ο καιρός ανοίγει και καλοκαιριάζει -γεγονός που σηματοδοτεί λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ' αγόρι μου- τόσο μεγαλύτερη είναι και η υστερία για την απόκτηση του κατάλληλου σώματος. Λες και ξαφνικά ως δια μαγείας μέσα σε ένα μήνα μπορούμε να αποκτήσουμε το σώμα ενός μοντέλου. Διαφημίσεις και μηνύματα μας κατακλύζουν καθημερινά προβάλλοντας την επιτακτική ανάγκη να χάσουμε "αυτά τα ανεπιθύμητα κιλά" που μας δυσκολεύουν τη ζωή. Πολλά υποσχόμενα αδυνατιστικά προϊόντα (κάψουλες, τσιρότα, σκευάσματα, ακόμη και σπρέι αν έχουν το Θεό τους), δημητριακά που θα σου εξασφαλίσουν τέλειες αναλογίες, τσάγια που θα σε κάνουν να αδυνατίσεις, όλα αυτά μας δημιουργούν φρούδες ελπίδες (για να μην πω φλούδες).
Τις προάλλες είχα πάει κινηματογράφο να παρακολουθήσω μία ταινία με τη μητέρα και την αδερφή μου. Λίγο πριν αρχίσει η προβολή, όπως είναι γνωστό, παρακολουθήσαμε τις διαφημίσεις που συνηθίζουν να μας πλασάρουν. Τι περίεργο πραγματικά! Όλως τυχαίως, το 85% περίπου των διαφημίσεων αυτών αφορούσαν σε τρόπους με τους οποίους μπορείς να αδυνατίσεις εύκολα, γρήγορα και ανώδυνα για να γίνεις σαν τα μοντέλα που συμμετείχαν στη διαφήμιση του εκάστοτε προβαλλόμενου προϊόντος. Πραγματικά εκείνη τη στιγμή είχα αισθανθεί μεγάλη οργή, εφόσον το μόνο που καταφέρνουν τα άπειρα αυτά μηνύματα είναι να μας κάνουν να νιώθουμε άσχημα για το σώμα μας και γενικότερα την εμφάνισή μας. Αν δεν έχουμε δίμετρα πόδια, τέλειους κοιλιακούς και γλουτούς, όμορφο, λαμπερό (και συχνά οστεώδες) πρόσωπο τότε σύντομα θα μας χτυπήσει την πόρτα η απόρριψη, ο χλευασμός και η ασχήμια. Και τα όσα αναφέρω, φυσικά αφορούν και σε άντρες και σε γυναίκες, μόνο που στις τελευταίες αυτός ο πόλεμος είναι πιο έντονος και δυσανάλογος.
Φυσικά και πρέπει να διατηρούμε ένα φυσιολογικό βάρος, όχι μόνο για την εξωτερική μας εμφάνιση, αλλά κυρίως για την υγείας μας. Δεν σημαίνει όμως αυτό ότι πρέπει να στερούμαστε όλες τις "απαγορευμένες" τροφές ή ακόμη και τις επιτρεπόμενες/αναγκαίες, λυμοκτονώντας τον εαυτό μας για χάρη ενός αψεγάδιαστου κορμιού. Οι περιπτώσεις γυναικών που δεν τρώνε τίποτα όλη μέρα παρά ένα γιαούρτι ή ένα μήλo ή που καταπίνουν τα καθαρτικά σαν καραμέλες, δεν είναι σπάνιες στις μέρες μας, αλλά αντιθέτως είναι συχνότατες και όλο και αυξανόμενες.
Αξίζει λοιπόν να περιορίζουμε τόσο πολύ τον εαυτό μας, στερώντας τον από τις βασικές απολαύσεις της ζωής μας;
Μάλλον όχι.
Ας το ξανασκεφτούμε τότε.