Ακούγωντας ένα παλιό τραγούδι του συγκροτήματος Blink 182 (punk rock είδος) και με βάση μία πρόσφατη συζήτηση που είχα με έναν καλό μου φίλο, άρχισα να αναρωτιέμαι.... πότε ξεχάσαμε να είμαστε παιδιά? Πότε αυτή η παιδική αθωότητα έφυγε από μέσα μας, μας εγκατέλειψε ή μάλλον εμείς την εγκαταλείψαμε?
Όλο και πιο συχνά αν παρατηρήσουμε γύρω μας τον τελευταίο καιρό, όλοι βιάζονται να μεγαλώσουν. Τα κορίτσια βιάζονται να βαφτούν και να έχουν αγόρια, τα αγόρια βιάζονται να ξεπαρθενευτούν. Αφήνουν το παιχνίδι, την ανεμελιά, την αθωότητα. Βιάζονται, βιάζονται, βιάζονται. Γιατί θέλουν να είναι "μεγάλοι". Ποιός όμως πραγματικά θέλει να είναι μεγάλος? Ποιός θέλει να αναλαμβάνει ευθύνες και αποφάσεις? Ποιός θέλει να ζαρώσει το πρόσωπό του και να υποκληθεί στα γηρατειά? Πώς ξαφνικά άρχισαν όλα να επιταχύνονται με ανεξέλεγκτους ρυθμούς? Αλήθεια, ποιά θα πρέπει να είναι η ηλικία μας, ποιά είναι η πραγματική μας ηλικία και πότε θα πρέπει να επιστρατεύουμε δεξιότητες του παρελθόντος? Πολύ απλά: δεν ξέρουμε πλέον.
Τόσο τα παιδιά όσο και οι ενήλικοι έχουν ξεχάσει πώς είναι να είσαι παιδί. Να κάνεις σκανταλιές χωρίς τρομακτικές επιπτώσεις. Να είσαι αθώος και πονηρός μαζί. Να εκφράζεις αυτό που πραγματικά νοιώθεις. Να κάνεις οτιδήποτε χωρίς να κατακρίνεσαι.
Επικρατεί μία μανία να ωριμάσουμε γρήγορα. Αυτό φυσικά δεν είναι απαραιτήτως κακό, ίσα ίσα θεωρώ πως είναι αρκετά ευνοϊκο. Όμως η πρώιμη ωριμότητα σε εμποδίζει να δεις τον κόσμο από την "παιδική οπτική γωνία". Ο κόσμος βέβαια δεν είναι φρου φρου και αρώματα ειδικά στην εποχή που διανύουμε τώρα. Η ωριμότητα είναι σαφώς απαραίτητη. Δεν σας λείπουν όμως εκείνες οι στιγμές που σαν μικρό παιδί βρίσκατε τις πιο απίστευτες και εξωπραγματικές λύσεις επιστρατεύοντας απλά και μόνο τη φαντασία σας? Όχι, ε? Δεν θυμάστε?
Ούτε εγώ θυμάμαι πώς είναι να είσαι παιδί. Και δεν είμαι ακόμη ούτε 19. Λυπηρό πραγματικά αν αναλογιστείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου