Μοναξιά

Κάθε άνθρωπος που έρχεται σ'αυτόν τον κόσμο ευελπιστεί να ανελιχθεί, να μεγαλουργήσει, να ευδοκιμήσει. Πολλές φορές όμως οι καταστάσεις δεν είναι ευνοϊκές με αποτέλεσμα τα πράγματα να παίρνουν διαφόρετική τροπή απ'ότι υπολογίζαμε. Τότε γρήγορα επέρχεται η δυσανασχέτιση, η λύπη, η απογοήτευση και ενίοτε η μοναξιά. Ποιός όμως μπορεί εύκολα να αποδεχθεί τη μοναξιά; Τις στιγμές εκείνες που δεν έχεις έναν άνθρωπο να μιλήσεις, να γελάσεις, να πονέσεις. Όταν μένεις μόνος σου βυθισμένος σε σκέψεις -τις μοναδικές πλέον συντροφικές στιγμές- παραδομένος ολοκληρωτικά στο παρελθόν.
Σίγουρα πρόκειται για κάτι το οποίο όλοι απευχόμαστε, αλλά ωστόσο συναντάται πολύ συχνά. Ηλικιωμένοι και μονήρεις άνθρωποι, άτεκνα ζευγάρια, απελπισμένα νιάτα συχνά πέφτουν στα νύχια της μοναξιάς. Και όταν φθάνεις σε τέτοιο τέλμα, γίνεσαι και εσύ ο ίδιος όμηρος των καταστάσεων. Αδυνατείς να αποδεχτείς ό,τι δύναται να σε κρατήσει ζωντανό στον υπαρκτό κόσμο, ενώ γίνεσαι στοιχειό του παρελθόντος. Αποκολλάς κάθε ψήγμα της καθημερινότητάς σου που σε συνδέει με την πραγματικότητα. Και έτσι χάνεσαι στα άδυτα του μυαλού σου, αποτρελαίνεσαι, κωφεύεις. Θεωρείς πλέον πως τίποτα δεν είναι λογικό εφόσον δε συνάδει με τις παρωχημένες πεποιθήσεις σου. Η έλλειψη συναναστροφής σε έχει μαραζώσει, σε έχει φθάσει στα όρια της μιζέριας. Εκεί είναι πια που απαρνείσαι την ανθρώπινη φύση, η οποία σε παρακινεί να ακολουθείς και να τιμάς το συναθροίζεσθαι. Γιατί η μοναξιά δεν είναι απλώς ένας εξωγενής παράγοντας, ο οποίος μας χτυπά την πόρτα, αλλά συνάμα είναι και μία κατάσταση που τη διαιωνίζουμε εμείς, τη διαμορφώνουμε και την αποδεχόμαστε σε όλο της το μεγαλείο.