Εμένα είναι ο χειμώνας.
Πολλοί λένε ότι η εποχή αυτή κρύβει μία βαθιά μελαγχολία που φθάνει στο απώγειό της με τις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Ανεξάρτητα όμως από τους εορτασμούς και τα δρώμενα των χειμωνιάτικων μηνών, ίσως θα'πρεπε να εστιάσουμε σε αυτό που μας προσφέρει ο ίδιος ο χειμώνας. Ή τουλάχιστον τι προσφέρει σε εμένα την ίδια, εφόσον η άποψη που εκφράζω είναι σαφώς υποκειμενική.
Ο χειμώνας λοιπόν με τα δικά μου μάτια φαντάζει σαν ένα ποίημα βγαλμένο από τα εσώτερά μου' μία απαλή ψύχρα που σου διαπερνά το κορμί και σε ανατριχιάζει- σαν ένα ερωτικό φιλί. Είναι οι στάλες της βροχής που πέφτουν στην αρχή ρυθμικά σαν τα ακόρντα της κιθάρας και στη συνέχεια φουντώνουν και ορμούν με μανία στο ζεστό πρόσωπό μας. Είναι ο ήχος της βροντής που ξεπηδά ξαφνικά σαν τα λάθη που πράξαμε στο παρελθόν και μας επισκέπτονται βιαίως. Είναι ακόμη η λάμψη της αστραπής που αποτυπώνει τα στιγμιότυπα της ζωής μας- άλλωστε δεν είναι τυχαίο που όταν άστραφτε, συνήθιζα (μικρή και αφελής ούσα) να λέω ότι ο Θεός μας βγάζει φωτογραφία. Είναι και το χιόνι, το λευκό και απαλό χιόνι. Εκείνο το δώρο του ουρανού που σε γεμίζει με αγαλλίαση και πραότητα. Σε προικίζει με γαλήνη και εσωτερική ανάταση.
Ο χειμώνας είναι η εποχή που οδηγεί στην περισυλλογή και την αξιολόγηση της ζωής΄ για λίγο πεθαίνεις, σου πέφτουν όλα τα φύλλα και μένεις μόνο με τα ξερά κλαριά. Εκείνα τα ξερά κλαριά που απλώνονται σα χέρια ροζιασμένα ζητώντας ελεημοσύνη από τους περαστικούς μήνες. Όμως δεν πρέπει να ξεχάσεις ότι έχει μείνει ο κόρμος. Ναι, έχει μείνει ο κορμός. Η βάση. Το στερέωμα της ζωής. Εκείνο το στοιχείο που θα επιτρέψει τη δημιουργία νέων φύλλων και καρπών πάλι από την αρχή.
Και ξανά.
Και ξανά.
Και ξανά.
Αυτός είναι ο χειμώνας.
Ο χειμώνας μου.
Υπέροχο!!
ΑπάντησηΔιαγραφή