Εγώ θα επέλεγα την ακοή. Και ξέρετε γιατί; Γιατί τότε θα μπορούσα να απολαύσω το θείο δώρο της μουσικής. Όταν οι άλλοι θα έβλεπαν, θα οσφραίνονταν, θα άγγιζαν, θα γεύονταν, εγώ θα άκουγα και θα συγκινόμουν, θα μαγευόμουν, θα ταξίδευα σε άλλους κόσμους. Η μουσική είναι ένα ταξίδι από μόνη της. Σε βοηθάει να φανταστείς, να φθάσεις σε άλλα επίπεδα άπιαστα και ονειρικά. Ένα κοντσέρτο από βιολιά, ένα requiem σε κάνουν να ανατριχιάζεις. Ένα πετάρισμα στην καρδιά που σου φέρνει δάκρυα στα μάτια και σε πλημμυρίζει με συναισθήματα. Είναι σαν να ζεις τη ζωή. Κάθε νότα και μία στιγμή, κάθε παύση και μία αναμονή. Και μετά πάλι η μελωδία που περιγράφει κάθε σου σκέψη, κάθε σου εσωτερική πάλη. Ένα ευχάριστο γεγονός, μία μείζονα. Ένα λυπητερό γεγονός, μία ελάσσονα. Κάθε εμπόδιο, μία σκάλα μουσική. Ένα έντονο συναίσθημα, ένα αρπισμός. Η μουσική μπορεί να περιγράψει τα παντά. Το συνειδητό και το ασυνείδητο. Να ανασκαλέψει τον εαυτό σου και να φέρει στην επιφάνεια πράγματα και καταστάσεις που ποτέ δεν είχες συνειδητοποιήσει ότι υπήρχαν κάπου βαθιά ριζωμένες μέσα σου. Μπορεί να σε κάνει να ελπίζεις. Μπορεί να σε κάνει να απελπίζεσαι. Μπορεί να σου δώσει πόνο, ευχαρίστηση, θλίψη, χαρά, νοσταλγία.
Κλείσε τα μάτια σου και άκουσε. Άκουσε. Άκουσε.
Και εγώ ακούω. Όσα έγραψα δεν είναι δικά μου. Μου τα ψιθύρισε η σονάτα του σεληνόφωτος.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου