Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011
Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011
Ο βυθός
Ὁ βυθός
Μίλτος Σαχτούρης
Ἕνας ναύτης ψηλὰ
στὰ κάτασπρα ντυμένος
τρέχει μέσ᾿ στὸ φεγγάρι
Κι ἡ κοπέλα ἀπ᾿ τὴ γῆς
μὲ τὰ κόκκινα μάτια
λέει ἕνα τραγούδι
ποὺ δὲ φτάνει ὡς τὸ ναύτη
Φτάνει ὡς τὸ λιμάνι
φτάνει ὡς τὸ καράβι
φτάνει ὡς τὰ κατάρτια
Μὰ δὲ φτάνει ψηλὰ στὸ φεγγάρι
ἀπὸ τὴ συλλογή
Η ΠΛΗΓΩΜΕΝΗ ΑΝΟΙΞΗ
Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011
Am I a fireman yet...?
In Phoenix , Arizona , a 26 year-old mother stared down at her 6 year-old son, who was dying of terminal leukemia..
Although her heart was filled with sadness,
She also had a strong feeling of determination.
Like any parent, she wanted her son to grow up &
Fulfill all his dreams. Now, that was no longer possible..
The leukemia would see to that. But she still wanted her son's dream to come true..
She took her son' s hand and asked, 'Billy, did you ever think about what you wanted to be once you grew up? Did you ever dream and wish what you would do with your life?'
Mommy, 'I always wanted to be a fireman when I grew up.'
Mom smiled back and said, 'Let's see if we can make your wish come true.'
Later that day she went to her local fire Department in Phoenix , Arizona , where she met Fireman Bob, who had a heart as big as Phoenix !
She explained her son's final wish and asked if it might be possible to give her 6 year-old son a ride around the block on a fire engine.
Fireman Bob said, 'Look, we can do better than that. If you'll have your son ready at seven o'clock Wednesday morning, we'll make him an honorary Fireman for the whole day. He can come down to the fire station, eat with us, go out on all the fire calls, the whole nine yards!
And if you'll give us his sizes, we'll get a real fire uniform for him, with a real fire hat - not a toy -- one-with the emblem of the Phoenix Fire Department on it, a yellow slicker like we wear and rubber boots.'
'They're all manufactured right here in Phoenix , so we can get them fast.'
Three days later Fireman Bob picked up Billy, dressed him in his uniform and escorted him from his hospital bed to the waiting hook and ladder truck.
Billy got to sit on the back of the truck and help steer it back to the fire station. He was in heaven.
There were three fire calls in Phoenix that day and Billy got to go out on all three calls.
He rode in the different fire engines, the Paramedic's' van,
And even the fire chief's car.
He was also videotaped for the
Local news program.
Having his dream come true,
With all the love and attention that was lavished upon him, so deeply touched Billy, that he lived three months longer than any doctor thought possible.
One night all of his vital signs began to drop dramatically and the head nurse, who believed in the hospice concept - that no one should die alone - began to call the family members to the hospital.
Then she remembered the day Billy had spent as a Fireman, so she called the Fire Chief and
Asked if it would be possible to send a fireman in uniform to the hospital to be with Billy as he made his transition.
The chief replied, 'We can do better than that. We'll be there in five minutes. Will you please do me a favor?
When you hear the sirens screaming and see the lights flashing, will you announce over the PA system that there is not a fire?'
'It's the department coming to see one of its finest members one more time. And will you open the window to his room?'
About five minutes later a hook and ladder truck arrived at the hospital and extended its ladder up to Billy's third floor open window--------
16 fire-fighters climbed up the ladder into Billy's room.
With his mother's permission, they hugged him and held him and told him how much they loved him.
With his dying breath, Billy looked up at the fire chief and said,
'Chief, am I really a fireman now?'
'Billy, you are, and the Head Chief, Jesus, is holding your hand,' the chief said.
With those words, Billy smiled and said, 'I know, He's been holding my hand all day, and
The angels have been singing.'
He closed his eyes one last time.
Although her heart was filled with sadness,
She also had a strong feeling of determination.
Like any parent, she wanted her son to grow up &
Fulfill all his dreams. Now, that was no longer possible..
The leukemia would see to that. But she still wanted her son's dream to come true..
She took her son' s hand and asked, 'Billy, did you ever think about what you wanted to be once you grew up? Did you ever dream and wish what you would do with your life?'
Mommy, 'I always wanted to be a fireman when I grew up.'
Mom smiled back and said, 'Let's see if we can make your wish come true.'
Later that day she went to her local fire Department in Phoenix , Arizona , where she met Fireman Bob, who had a heart as big as Phoenix !
She explained her son's final wish and asked if it might be possible to give her 6 year-old son a ride around the block on a fire engine.
Fireman Bob said, 'Look, we can do better than that. If you'll have your son ready at seven o'clock Wednesday morning, we'll make him an honorary Fireman for the whole day. He can come down to the fire station, eat with us, go out on all the fire calls, the whole nine yards!
And if you'll give us his sizes, we'll get a real fire uniform for him, with a real fire hat - not a toy -- one-with the emblem of the Phoenix Fire Department on it, a yellow slicker like we wear and rubber boots.'
'They're all manufactured right here in Phoenix , so we can get them fast.'
Three days later Fireman Bob picked up Billy, dressed him in his uniform and escorted him from his hospital bed to the waiting hook and ladder truck.
Billy got to sit on the back of the truck and help steer it back to the fire station. He was in heaven.
There were three fire calls in Phoenix that day and Billy got to go out on all three calls.
He rode in the different fire engines, the Paramedic's' van,
And even the fire chief's car.
He was also videotaped for the
Local news program.
Having his dream come true,
With all the love and attention that was lavished upon him, so deeply touched Billy, that he lived three months longer than any doctor thought possible.
One night all of his vital signs began to drop dramatically and the head nurse, who believed in the hospice concept - that no one should die alone - began to call the family members to the hospital.
Then she remembered the day Billy had spent as a Fireman, so she called the Fire Chief and
Asked if it would be possible to send a fireman in uniform to the hospital to be with Billy as he made his transition.
The chief replied, 'We can do better than that. We'll be there in five minutes. Will you please do me a favor?
When you hear the sirens screaming and see the lights flashing, will you announce over the PA system that there is not a fire?'
'It's the department coming to see one of its finest members one more time. And will you open the window to his room?'
About five minutes later a hook and ladder truck arrived at the hospital and extended its ladder up to Billy's third floor open window--------
16 fire-fighters climbed up the ladder into Billy's room.
With his mother's permission, they hugged him and held him and told him how much they loved him.
With his dying breath, Billy looked up at the fire chief and said,
'Chief, am I really a fireman now?'
'Billy, you are, and the Head Chief, Jesus, is holding your hand,' the chief said.
With those words, Billy smiled and said, 'I know, He's been holding my hand all day, and
The angels have been singing.'
He closed his eyes one last time.
Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011
Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011
Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011
Είσαι όμορφος, γιατί δεν το καταλαβαίνεις...;
Πήγαινε σε ένα καθρέφτη μπροστά.
Κοίτα ευθεία.
Κοίτα καλά το είδωλό σου.
Πιο προσεκτικά.
Τι βλέπεις;
Είσαι σίγουρος για το τι πραγματικά βλέπεις;
Για ξανασκέψου...
Σπυράκια, κοκκινίλες, ουλές, περιττά κιλά, μικρό στήθος, έλλειψη τρυχοφυίας, αραιά μαλλιά, στραβά δόντια, πεταχτά αυτιά, προγούλι....
Μα καλά, μόνο αυτά βλέπεις;
Και όμως ναι. Δυστυχώς οι άνθρωποι έχουμε την τάση να εστιάζουμε σε πολύ μεγάλο βαθμό στα αρνητικά, στις ελλείψεις μας, στις αποτυχίες.... Και όλο αυτό έχει αντίκρυσμα στον ίδιο μας τον εαυτό. Λίγες είναι εκείνες οι φορές που θα επικροτήσουμε τις πράξεις μας, θα παραδεχτούμε την ομορφιά μας, θα πούμε... ναι είμαι καλός/η σε αυτό που κάνω, ναι έχω πολλές δυνατότητες μέσα μου που μπορώ να τις βγάλω προς τα έξω ενεργοποιώντας τες, ναι είμαι εμφανίσιμος/η...
Έχουμε στο μυαλό μας το πρότυπο των Mr and Mrs Perfect, λες εκείνοι πραγματικά υπάρχουν και θα υπάρχουν ες αει....
Μικρά κορίτσια, ακόμη και ώριμες γυναίκες ξεροσταλιάζουν μπροστά από περιοδικά μόδας εξωραϊζοντας την ομορφιά των μοντέλων, προσκυνούν τους τόνους μακιζιάγ που καλύπτουν τα νεανικά πρόσωπά τους και τα fancy ρούχα που έχει σχεδιάσει ο μεγάλος και τρανός Α, Β, Γ σχεδιαστής...
Νέα αγόρια και άνδρες θαυμάζουν τα μπράτσα και τους κοιλιακούς του ταδε ηθοποιού-μοντέλου-τραγουδιστή-παρουσιαστή (όλα σε ένα) με τη φοβερή lamborghini gallardo LP560-4 να στολίζει το ιδιωτικό γκαράζ της απίστευτης βίλλας του που βρίσκεται στα καλύτερα και πιο πλούσια προάστια του Beverly Hills...
Αυτό που πραγματικά θα πρέπει να αναρωτηθούμε είναι :
"Τελικά, αυτή είναι η ομορφιά;"
"Αυτή η υλική, πλαστική, προσποιητή ομορφιά που σε λίγα χρόνια θα ξεφουσκώσει από τα σχιφτά δικέφαλα και θα ριτιδιάσει στα απαλά μάγουλα ;"
Πήγαινε ξανά μπροστά στον καθρέφτη.
Μην πεις ακόμη τίποτα, μόνο σκέψου καλά.
Τι βλέπεις;
Ναι μπορείς, μπορείς να χαμογελάσεις.
Τώρα το καταλαβαίνεις;
Είσαι όμορφος/η.
Και μην αφήσεις ποτέ κανέναν να σε πείσει για το αντίθετο.
Κοίτα ευθεία.
Κοίτα καλά το είδωλό σου.
Πιο προσεκτικά.
Τι βλέπεις;
Είσαι σίγουρος για το τι πραγματικά βλέπεις;
Για ξανασκέψου...
Σπυράκια, κοκκινίλες, ουλές, περιττά κιλά, μικρό στήθος, έλλειψη τρυχοφυίας, αραιά μαλλιά, στραβά δόντια, πεταχτά αυτιά, προγούλι....
Μα καλά, μόνο αυτά βλέπεις;
Και όμως ναι. Δυστυχώς οι άνθρωποι έχουμε την τάση να εστιάζουμε σε πολύ μεγάλο βαθμό στα αρνητικά, στις ελλείψεις μας, στις αποτυχίες.... Και όλο αυτό έχει αντίκρυσμα στον ίδιο μας τον εαυτό. Λίγες είναι εκείνες οι φορές που θα επικροτήσουμε τις πράξεις μας, θα παραδεχτούμε την ομορφιά μας, θα πούμε... ναι είμαι καλός/η σε αυτό που κάνω, ναι έχω πολλές δυνατότητες μέσα μου που μπορώ να τις βγάλω προς τα έξω ενεργοποιώντας τες, ναι είμαι εμφανίσιμος/η...
Έχουμε στο μυαλό μας το πρότυπο των Mr and Mrs Perfect, λες εκείνοι πραγματικά υπάρχουν και θα υπάρχουν ες αει....
Μικρά κορίτσια, ακόμη και ώριμες γυναίκες ξεροσταλιάζουν μπροστά από περιοδικά μόδας εξωραϊζοντας την ομορφιά των μοντέλων, προσκυνούν τους τόνους μακιζιάγ που καλύπτουν τα νεανικά πρόσωπά τους και τα fancy ρούχα που έχει σχεδιάσει ο μεγάλος και τρανός Α, Β, Γ σχεδιαστής...
Νέα αγόρια και άνδρες θαυμάζουν τα μπράτσα και τους κοιλιακούς του ταδε ηθοποιού-μοντέλου-τραγουδιστή-παρουσιαστή (όλα σε ένα) με τη φοβερή lamborghini gallardo LP560-4 να στολίζει το ιδιωτικό γκαράζ της απίστευτης βίλλας του που βρίσκεται στα καλύτερα και πιο πλούσια προάστια του Beverly Hills...
Αυτό που πραγματικά θα πρέπει να αναρωτηθούμε είναι :
"Τελικά, αυτή είναι η ομορφιά;"
"Αυτή η υλική, πλαστική, προσποιητή ομορφιά που σε λίγα χρόνια θα ξεφουσκώσει από τα σχιφτά δικέφαλα και θα ριτιδιάσει στα απαλά μάγουλα ;"
Πήγαινε ξανά μπροστά στον καθρέφτη.
Μην πεις ακόμη τίποτα, μόνο σκέψου καλά.
Τι βλέπεις;
Ναι μπορείς, μπορείς να χαμογελάσεις.
Τώρα το καταλαβαίνεις;
Είσαι όμορφος/η.
Και μην αφήσεις ποτέ κανέναν να σε πείσει για το αντίθετο.
Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011
Σ' αγαπώ γιατί 'σαι ωραία . . . . . . . .
ένα κλασσικό τραγούδι, μα πάντοτε τόσο όμορφο... και αγαπώ όλον τον κόσμο, γιατί ζεις και συ μαζί...
Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011
Με μία κιμωλία στο χέρι και πολλή φαντασία και ταλέντο...
Hard to believe that these are drawn on a FLAT sidewalk surface
Street Artist's.....newest creations
Edgar Mueller Super Artist
Great Crevase Edgar Mueller. Hard work: Together with up to five assistants,
Mueller painted all day long from sunrise to sunset.
The picture appeared on the East Pier in Dun Laoghaire , Ireland ,
as part of the town's Festival of World Cultures.
image of the crevasse, which, viewed from the correct angle, appears to be 3D.
He then persuaded passers-by to complete the illusion by pretending the
gaping hole was real.
'I wanted to play with positives and negatives to encourage people to think twice
about everything they see,' he said. 'It was a very scary scene, but when people
saw it they had great fun playing on it and pretending to fall into the earth.
'I like to think that later, when they returned home, they might reflect more on
what a frightening scenario it was and say, "Wow, that was actually pretty scary."
Mueller, who has previously painted a giant waterfall in Canada, said he was
Inspired by the British 'Pavement Picasso' Julian Beever, whose dramatic but
More gentle 3D street images have been featured in the Daily Mail.
Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011
Rise above, open your eyes to love . . .
And you said rise above
Open your eyes up
And you said rise above
But I can’t
I can’t
How long will it take
Before these feelings
Go away
How much longer do I wait
And are there any real answers
Anyway
Your silence in a crowded room
Louder than the loudest tune
I hang on every word
And you said rise above
Open your eyes up
And you said rise above
But I can’t
I can’t
I miss you in everything
I was too fast traveling
To take you in
I know, silence is no crime
Just wish I could hear you fill it up
One more time
Yes, I know what you’d say to me
Exactly what you said to me
I Still hang on every word
And you said rise above
Open your eyes up
And you said rise above
Yourself
In a time of treason
Is there time for trust
Where there’s no them
Only us
Is there time for reason?
Has your heart had enough
Is it time to let go
And rise above?
And you said rise above
Open your eyes to LOVE
And you said rise above
Yourself
Reeve Carney Ft. Bono and The Edge – Rise Above
Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011
Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011
Δημοσίευμα ΠΡΩΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ σχετικά με την κατάσταση στην Πανεπιστημιόπολη Αθηνών
ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, 11/9/11, σελ.23: «Πόρτα»
«Πέμπτη 1η Σεπτεμβρίου. Ώρα 18:15. Ένα πολυτελές αυτοκίνητο με δύο συνοδευτικά και δύο μοτοσικλετιστές περνά την κεντρική πύλη του Πανεπιστημίου Αθηνών στην οδό Ούλωφ Πάλμε.
Ενημέρωση σχετικά με δημοσίευμα της εφημερίδας ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, για την κατάσταση στην Πανεπιστημιόπολη:
ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, 11/9/11, σελ.23:
«Πόρτα»
«Πέμπτη 1η Σεπτεμβρίου. Ώρα 18:15. Ένα πολυτελές αυτοκίνητο με δύο συνοδευτικά και δύο μοτοσικλετιστές περνά την κεντρική πύλη του Πανεπιστημίου Αθηνών στην οδό Ούλωφ Πάλμε. Η συγκεκριμένη πύλη είναι ανοιχτή όλο το 24ωρο και οι μοτοσικλετιστές δεν απαντούν στο ερώτημα του φύλακα για το που κατευθύνονται.
Η αυτοκινητοπομπή διασχίζει την Πανεπιστημιούπολη προς την πύλη της Καισαριανής, με προφανή πορεία προς την Αττική οδό.
Εκείνο που δεν γνωρίζει η ασφάλεια του υψηλού προσώπου, όμως, είναι ότι με εντολή των πρυτανικών αρχών η πύλη της Καισαριανής κλείνει από τις 16:00, προκειμένου να μη μετατραπεί η Πανεπιστημιούπολη σε κέντρο διερχομένων.
Οι μοτοσικλετιστές ζητούν από τον φύλακα να ανοίξει την μπάρα, όμως ο υπάλληλος αρνείται. Οι άντρες της ασφάλειας επιμένουν, αλλά ο φύλακας δεν υποχωρεί. Τότε κατεβαίνει το παράθυρο του αυτοκινήτου και μια ευγενική φωνή λέει: «Ανοίξτε την πύλη». «Δεν μπορώ να σας δω, αν θέλετε κατεβάστε το τζάμι για να σας βλέπω», απαντά ο φύλακας και μόλις ανοίγει το παράθυρο αντικρίζει έκπληκτος τον πρωθυπουργό!
«Κύριε πρόεδρε, λυπάμαι, δεν μπορώ να σας ανοίξω. Έχω εντολή η πόρτα να παραμένει κλειστή», είναι η τελευταία φράση του φύλακα.
Και μπροστά στον ευσυνείδητο φύλακα, η πρωθυπουργική πομπή κάνει αναστροφή και κατευθύνεται εκτός Πανεπιστημιούπολης από την πύλη της Ούλωφ Πάλμε…
Τελικώς, μάλλον είναι μύθος ότι δεν υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι που κάνουν σωστά τη δουλειά τους…».
Λέκτωρ Γεώργιος Στείρης
Επόπτης Πανεπιστημιόπολης
Από την επίσημη ιστοσελίδα του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Για το link :
Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011
Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011
Όταν η ψυχή θέλει...
Στο παρακάτω βίντεο που ακολουθεί, μπορείτε να παρακολουθήσετε ένα ζευγάρι να χορεύει κλασσικό μπαλέτο... Ποιά όμως μπορεί να είναι η διαφορά με μία συνηθισμένη παράσταση μπαλέτου; Τι είναι αυτό που το κάνει τόσο ξεχωριστό; Ίσως τόσο η χορεύτρια όσο και ο χορευτής να έχουν κάτι το ιδιαίτερο που τους τους κάνει μοναδικούς...
Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011
Η Ποίηση αρχίζει από κει που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος
Η ΠΡΩΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ. Απομένει να μάθουμε ποια είναι η τελευταία. Η αίσθηση του "γυρισμού των πραγμάτων" μού είναι οικεία, ίδια καθώς το κύμα της Ποίησης που έλεγα πριν ότι τ' αφήνω να χτυπά μακριά, στην πρώτη μου νεότητα και να ξαναγυρίζει εκεί που περιμένω, λιγοστεμένος κάθε φορά και περισσότερο αλλ΄ορθός, καθώς το θέλησα. Ένας αμετανόητα ερωτευμένος' που πηγαίνω πάντα νωρίτερα στο σημείο το κρυφό της συνάντησης, με την ίδια λαχτάρα, το ίδιο σφίξιμο στο λαιμό, το ίδιο βημάτισμα επάνω-κάτω και περιμένω... Τι; Ίσως αυτό, θα έλεγα, που αν δεν ανέβει να γίνει δάκρυο, πήζει στο στήθος και βαραίνει και ο κόσμος όλος άξαφνα φαίνεται τόσο γλυκός και τόσο πικρός μαζί. Κάποτε, είναι μία κοπέλα' κάποτε πάλι, δύο-τρεις στίχοι' πολλές φορές, απλά και μόνον το καλοκαίρι.
Τα πιο ανεπαίσθητα σημάδια, τα πιο αόρατα, ο τρόπος που γέρνει λίγο πιο λοξά ένα πουλί, που φωνάζει λίγο πιο δυνατά ο γιαουρτάς το δειλινό στον κατηφορικό δρόμο, που μπαίνει απ' τ' ανοιχτό παράθυρο αναπάντεχα μια μυρωδιά καμένου χόρτου- που βρέθηκε; από πού να' ρχεται; -παίρνουν ολάκαιρη τη σημασία τους λες και έχουν αποστολή τους μοναδική να με πείσουν ότι, όπυ να' ναι, σήμανε ο ερχομός της αγαπημένης. Να γιατί γράφω. Γιατί η Ποίηση αρχίζει από κει που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος. Είναι η λήξη μιας ζωής και η έναρξη μιας άλλης, που είναι ίδια με την πρώτη αλλά που πάει πολύ βαθιά, ως το ακρότατο σημείο που μπόρεσε ν' ανιχνεύσει η ζωή, στα σύνορα των αντιθέτων, εκεί που ο Ήλιος και Άδης αγγίζονται. Η ατελεύτητη φορά προς το φως το φυσικό που είναι ο Λόγος, και το φως το Άκτιστον που είναι ο Θεός. Γι'αυτό γράφω. Γιατί με γοητεύει να υπακούω σ' αυτόν που δε γνωρίζω, που είναι ο εαυτός μου ολάκαιρος, όχι ο μισός που ανεβοκατεβαίνει τους δρόμους και "φέρεται εγγεγραμμένος στα μητρώα αρρένων του Δήμου".
Είναι σωστό να δίνουμε στο άγνωστο το μέρος που του ανήκει' να γιατί πρέπει να γράφουμε. Γιατί η Ποίηση μας ξεμαθαίνει από τον κόσμο, τέτοιον που τον βρήκαμε' τον κόσμο της φθοράς που, έρχεται κάποια στιγμή να δούμε ότι είναι η μόνη οδός για να υπερβούμε τη φθορά, με την έννοια που ο θάνατος είναι η μόνη οδός για Ανάσταση. Μιλώ, το καταλαβαίνω, σα να μην έχω διακαίωμα, σα να ντρέπομαι σχεδόν που αγαπώ τη ζωή. Κάποτε, είναι η αλήθεια, μ' εξαναγκάσανε και σ'αυτό. Κανείς δεν ξέρει, δεν ανακάλυψε ποτέ από πού κρατάει το πάθος του ανθρώπου να μισεί τη δυνατότητα της ίδιας του της σωτηρίας. Είναι που ίσως θα ήθελε να μην το ξέρει - αλλά παρ' όλ' αυτά το ξέρει -πως υπάρχει' και πως είναι αυτός η αιτία που δεν μπορεί μήτε να την πλησιάσει, μήτε να την υπερβεί. Θέλουμε δε θέλουμε, είμαστε όλοι δέσμιοι μιας ευτυχίας που από δικό μας λάθος αποστερούμαστε. Να από πού ξεπηδά η προαιώνια λύπη της αγάπης [...]
Οδυσσέας Ελύτης
"Ανοιχτά χαρτιά"
Τα πιο ανεπαίσθητα σημάδια, τα πιο αόρατα, ο τρόπος που γέρνει λίγο πιο λοξά ένα πουλί, που φωνάζει λίγο πιο δυνατά ο γιαουρτάς το δειλινό στον κατηφορικό δρόμο, που μπαίνει απ' τ' ανοιχτό παράθυρο αναπάντεχα μια μυρωδιά καμένου χόρτου- που βρέθηκε; από πού να' ρχεται; -παίρνουν ολάκαιρη τη σημασία τους λες και έχουν αποστολή τους μοναδική να με πείσουν ότι, όπυ να' ναι, σήμανε ο ερχομός της αγαπημένης. Να γιατί γράφω. Γιατί η Ποίηση αρχίζει από κει που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος. Είναι η λήξη μιας ζωής και η έναρξη μιας άλλης, που είναι ίδια με την πρώτη αλλά που πάει πολύ βαθιά, ως το ακρότατο σημείο που μπόρεσε ν' ανιχνεύσει η ζωή, στα σύνορα των αντιθέτων, εκεί που ο Ήλιος και Άδης αγγίζονται. Η ατελεύτητη φορά προς το φως το φυσικό που είναι ο Λόγος, και το φως το Άκτιστον που είναι ο Θεός. Γι'αυτό γράφω. Γιατί με γοητεύει να υπακούω σ' αυτόν που δε γνωρίζω, που είναι ο εαυτός μου ολάκαιρος, όχι ο μισός που ανεβοκατεβαίνει τους δρόμους και "φέρεται εγγεγραμμένος στα μητρώα αρρένων του Δήμου".
Είναι σωστό να δίνουμε στο άγνωστο το μέρος που του ανήκει' να γιατί πρέπει να γράφουμε. Γιατί η Ποίηση μας ξεμαθαίνει από τον κόσμο, τέτοιον που τον βρήκαμε' τον κόσμο της φθοράς που, έρχεται κάποια στιγμή να δούμε ότι είναι η μόνη οδός για να υπερβούμε τη φθορά, με την έννοια που ο θάνατος είναι η μόνη οδός για Ανάσταση. Μιλώ, το καταλαβαίνω, σα να μην έχω διακαίωμα, σα να ντρέπομαι σχεδόν που αγαπώ τη ζωή. Κάποτε, είναι η αλήθεια, μ' εξαναγκάσανε και σ'αυτό. Κανείς δεν ξέρει, δεν ανακάλυψε ποτέ από πού κρατάει το πάθος του ανθρώπου να μισεί τη δυνατότητα της ίδιας του της σωτηρίας. Είναι που ίσως θα ήθελε να μην το ξέρει - αλλά παρ' όλ' αυτά το ξέρει -πως υπάρχει' και πως είναι αυτός η αιτία που δεν μπορεί μήτε να την πλησιάσει, μήτε να την υπερβεί. Θέλουμε δε θέλουμε, είμαστε όλοι δέσμιοι μιας ευτυχίας που από δικό μας λάθος αποστερούμαστε. Να από πού ξεπηδά η προαιώνια λύπη της αγάπης [...]
Οδυσσέας Ελύτης
"Ανοιχτά χαρτιά"
Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011
Ένα μήνυμα προς όλους μας...
Ένας νεαρός και επιτυχημένο στέλεχος εταιρείας, οδηγούσε τη νέα του τζάγκουαρ κάπως γρήγορα σε μία γειτονιά όχι και τόσο καλόφημη. Πρόσεχε μην τυχόν κανένα παιδάκι ξεπροβάλει απότομα ανάμεσα από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα.
Κάποια στιγμή πιστεύοντας πως είδε κάτι να κινείται επιβράδυνε, αντί όμως να εμφανιστεί κάποιο παιδάκι, ένα τούβλο χτύπησε με δύναμη την πλαϊνή πόρτα της τζάγκουάρ του. Φρέναρε απότομα και κάνοντας όπισθεν κατευθύνθηκε στο σημείο που το τούβλο είχε ριχτεί. Φανερά θυμωμένος πετάχτηκε έξω από το αυτοκίνητό του, κι έπιασε ένα παιδί που βρήκε κοντά του, το έσπρωξε και το ακούμπησε με την πλάτη σε ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο, φωνάζοντας:
«Γιατί το έκανες αυτό και ποιος είσαι; Τι νομίζεις ότι κάνεις; Αυτό είναι ένα καινούριο αυτοκίνητο και το τούβλο που πέταξες του έκανε μια πολύ ακριβή ζημιά! Γιατί το έκανες»;
Το νεαρό αγόρι απολογητικά του είπε:
«Σας παρακαλώ κύριε. σας παρακαλώ, ζητώ συγνώμη, αλλά δεν ήξερα τι άλλο να κάνω! Πέταξα το τούβλο γιατί κανένας δεν σταματούσε.»
Με δάκρυα να κυλάνε στο πρόσωπό του και στο σαγόνι του, το αγοράκι έδειξε πίσω από ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο.
«Είναι ο αδερφός μου» είπε «Το αναπηρικό του καροτσάκι αναποδογύρισε στο πεζοδρόμιο, έπεσε απ το καροτσάκι κι εγώ δεν μπορώ να τον σηκώσω».
Το αγόρι ζήτησε από τον νεαρό:
«Θα μπορούσατε σας παρακαλώ να με βοηθήσετε να τον βάλουμε πίσω στο αναπηρικό του καροτσάκι; Είναι χτυπημένος και είναι πολύ βαρύς για να τον σηκώσω μόνος μου».
Ο οδηγός εμβρόντητος, προσπάθησε να συνέλθει, σήκωσε γρήγορα το ανάπηρο αγόρι και το καροτσάκι του, έπειτα πήρε ένα χαρτομάντιλο και περιποιήθηκε πρόχειρα τις πληγές του αγοριού. Με μια ματιά που του έριξε κατάλαβε πως τα τραύματα του παιδιού ήταν επιφανειακά κι όλα θα πήγαιναν καλά.
«Σε ευχαριστώ, ο Θεός να σε ευλογεί» είπε το ευγνώμων αγοράκι στον ξένο.
Ο οδηγός ταραγμένος ακόμη, απλά κοιτούσε το αγοράκι να σπρώχνει το καροτσάκι με τον αδερφό του πάνω στο πεζοδρόμιο πηγαίνοντας για το σπίτι τους.
Γύρισε προς τη τζάγκουάρ του αργά. Η ζημιά στο αυτοκίνητο ήταν εμφανέστατη αλλά ο νεαρός ποτέ δεν μπήκε στην διαδικασία να την επιδιορθώσει. Άφησε τη ζημιά να υπάρχει για να του θυμίζει το μήνυμα:
«Μην ζεις τη ζωή σου τόσο γρήγορα έτσι ώστε να αναγκάζεις τον άλλον να σου πετάξει ένα τούβλο για να τραβήξει την προσοχή σου»
Ο Θεός ψιθυρίζει στις ψυχές μας και μιλά στις καρδιές μας. Μερικές φορές όταν δεν έχουμε χρόνο να ακούσουμε, είναι αναγκασμένος να μας πετάξει ένα τούβλο. Είναι επιλογή μας να ακούμε ή όχι. Δεν υποσχέθηκε μέρες χωρίς πόνο, γέλιο χωρίς θλίψη, ήλιο χωρίς βροχή, αλλά υποσχέθηκε δύναμη για κάθε μέρα, ανακούφιση στα δάκρια και φως για τον δρόμο.
Κάποια στιγμή πιστεύοντας πως είδε κάτι να κινείται επιβράδυνε, αντί όμως να εμφανιστεί κάποιο παιδάκι, ένα τούβλο χτύπησε με δύναμη την πλαϊνή πόρτα της τζάγκουάρ του. Φρέναρε απότομα και κάνοντας όπισθεν κατευθύνθηκε στο σημείο που το τούβλο είχε ριχτεί. Φανερά θυμωμένος πετάχτηκε έξω από το αυτοκίνητό του, κι έπιασε ένα παιδί που βρήκε κοντά του, το έσπρωξε και το ακούμπησε με την πλάτη σε ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο, φωνάζοντας:
«Γιατί το έκανες αυτό και ποιος είσαι; Τι νομίζεις ότι κάνεις; Αυτό είναι ένα καινούριο αυτοκίνητο και το τούβλο που πέταξες του έκανε μια πολύ ακριβή ζημιά! Γιατί το έκανες»;
Το νεαρό αγόρι απολογητικά του είπε:
«Σας παρακαλώ κύριε. σας παρακαλώ, ζητώ συγνώμη, αλλά δεν ήξερα τι άλλο να κάνω! Πέταξα το τούβλο γιατί κανένας δεν σταματούσε.»
Με δάκρυα να κυλάνε στο πρόσωπό του και στο σαγόνι του, το αγοράκι έδειξε πίσω από ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο.
«Είναι ο αδερφός μου» είπε «Το αναπηρικό του καροτσάκι αναποδογύρισε στο πεζοδρόμιο, έπεσε απ το καροτσάκι κι εγώ δεν μπορώ να τον σηκώσω».
Το αγόρι ζήτησε από τον νεαρό:
«Θα μπορούσατε σας παρακαλώ να με βοηθήσετε να τον βάλουμε πίσω στο αναπηρικό του καροτσάκι; Είναι χτυπημένος και είναι πολύ βαρύς για να τον σηκώσω μόνος μου».
Ο οδηγός εμβρόντητος, προσπάθησε να συνέλθει, σήκωσε γρήγορα το ανάπηρο αγόρι και το καροτσάκι του, έπειτα πήρε ένα χαρτομάντιλο και περιποιήθηκε πρόχειρα τις πληγές του αγοριού. Με μια ματιά που του έριξε κατάλαβε πως τα τραύματα του παιδιού ήταν επιφανειακά κι όλα θα πήγαιναν καλά.
«Σε ευχαριστώ, ο Θεός να σε ευλογεί» είπε το ευγνώμων αγοράκι στον ξένο.
Ο οδηγός ταραγμένος ακόμη, απλά κοιτούσε το αγοράκι να σπρώχνει το καροτσάκι με τον αδερφό του πάνω στο πεζοδρόμιο πηγαίνοντας για το σπίτι τους.
Γύρισε προς τη τζάγκουάρ του αργά. Η ζημιά στο αυτοκίνητο ήταν εμφανέστατη αλλά ο νεαρός ποτέ δεν μπήκε στην διαδικασία να την επιδιορθώσει. Άφησε τη ζημιά να υπάρχει για να του θυμίζει το μήνυμα:
«Μην ζεις τη ζωή σου τόσο γρήγορα έτσι ώστε να αναγκάζεις τον άλλον να σου πετάξει ένα τούβλο για να τραβήξει την προσοχή σου»
Ο Θεός ψιθυρίζει στις ψυχές μας και μιλά στις καρδιές μας. Μερικές φορές όταν δεν έχουμε χρόνο να ακούσουμε, είναι αναγκασμένος να μας πετάξει ένα τούβλο. Είναι επιλογή μας να ακούμε ή όχι. Δεν υποσχέθηκε μέρες χωρίς πόνο, γέλιο χωρίς θλίψη, ήλιο χωρίς βροχή, αλλά υποσχέθηκε δύναμη για κάθε μέρα, ανακούφιση στα δάκρια και φως για τον δρόμο.
Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011
Εκεί στο νότο...
Εκεί στο Νότο
που τρίζει ο θάνατος κι η αγάπη κάνει κρότο
σαν άδειο κάθισμα ταξίδεψα για χρόνια
ψάχνοντας να βρω το κατάλληλο κορμί
Εκεί στα φώτα
εύρισκε η νύχτα τα σημάδια της τα πρώτα
είχα ξεμείνει από τσιγάρα και συμπόνια
και συ με κέρασες καπνό μ' ένα φιλί
Ποια πόλη, ποια χώρα
ποια θάλασσα σε ταξιδεύει τώρα
σωπαίνεις, θυμάσαι
και μεθυσμένη μες τον ύπνο σου γελάς
Ποια πόλη, ποια χώρα
ποια θάλασσα σε ταξιδεύει τώρα
Εκεί στο Νότο
εκεί μου κλήρωσε ο έρωτας στο Λόττο
κουλουριασμένος σαν τη σαύρα στη σκιά του
σαν νόμισμα έπεφτα στο μαύρο σου βυθό
Χλωμά καντήλια
άναβε η φτώχεια σου τα τάιζε με ζήλεια
μα συλλαβίζαν σ' αγαπώ τα βογγητά σου
σαν ένα άρρωστο στην κούνια του μωρό
Ποια πόλη, ποια χώρα
ποια θάλασσα σε ταξιδεύει τώρα
σωπαίνεις, θυμάσαι
και μεθυσμένη μες τον ύπνο σου γελάς
Ποια πόλη, ποια χώρα
ποια θάλασσα σε ταξιδεύει τώρα
Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011
Πάρε με μαζί σου...
Νομίζω πως ακούω
τον ήχο της φωνής σου
κάποτε χόρευα μαζί σου
κάτω απ'τον ήλιο τέτοιο φως
θυμάμαι πώς κοιτούσες, πώς
μου'λεγες πάρε με μαζί σου.
Νομίζω πως ακούω
φωνές από τ'αστέρια
περάσαν τόσα καλοκαίρια
χωρίς να καταλάβω πώς
ανατινάζεται το φως
τις Κυριακές τα μεσημέρια
πάρε με μαζί σου.
Θέλω να ζήσω στ'αλήθεια έστω μια φορά
να ταξιδέψω στ' αλήθεια έστω μια φορά
να δω στα μάτια την τίγρη που όλο με κοιτά
μέσα απ'τα φώτα αυτής της πόλης που σκοτώνει για λεφτά
που με σκοτώνει από αγάπη όπως με σφίγγει όταν ξυπνάει
ύστερα κλαίει μ'αγκαλιάζει και μου λέει
πάρε με μαζί σου
Πάρε με στη χώρα που χορεύουν όλοι, ολοι όλη μέρα
Πάρε με στη χώρα που χορεύουν όλη μέρα
Νομίζω πως ακούω
φωνές από τ'αστέρια
φωνές από τ'αστέρια
Νομίζω πως ακούω
φωνές από τ'αστέρια
Κυριακή 14 Αυγούστου 2011
Καλειδοσκόπιο
Στο παρακάτω link που παραθέτω, εμφανίζεται ένα πανέμορφο καλειδοσκόπειο... δοκιμάστε επίσης να κουνήσετε σιγά σιγά τον κέρσορα σας στην οθόνη.... παρατηρείστε τις εναλλαγές...
Πατήστε εδώ:
http://inoyan.narod.ru/kaleidoskop.swf
Πατήστε εδώ:
http://inoyan.narod.ru/kaleidoskop.swf
Πέμπτη 11 Αυγούστου 2011
Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011
Παρασκευή 15 Ιουλίου 2011
Κλείνοντας τα μάτια
Αν κλείσεις τα μάτια για λίγο, μόνο για λίγο, είναι εύκολο να ταξιδέψεις στις μνήμες σου, να βιώσεις και να ξανανοιώσεις συναισθήματα δικά σου, αποκλειστικά δικά σου που μόνο εσύ γνωρίσεις τι σημαίνουν για σενα και το μικρόκοσμό σου...
Εγώ κλείνοντας τα μάτια μου, φέρνω σαν εικόνα ένα πρόσωπο που μου προξενεί χείμαρρο συναισθημάτων, ανακινεί τον κόσμο μου όπως μία δίνη στη θάλασσα σηκώνει την άμμο από κάτω... Αποτυπώνω στο μυαλό μου τα χαρακτηριστικά του προσώπου, με λεπτομέρεια για να μην μου ξεφύγει τίποτα απολύτως και μου μείνει κάτι παραπονεμένο... Χαμογελάω μόνη μου, ξέρεις, και ενώ μπορεί να φαίνεται στην αρχή κάπως αστείο που φαινομενικά χαμογελάω στο κενό ή στο ντουβάρι του δωματίου μου, στην πραγματικότητα είναι πολύ γλυκό και αυθόρμητο... Αισθάνομαι τα μάτια μου να τρεμοπαίζουν από μέσα σαν μικρές φλογίτσες που κουνιούνται πέρα δώθε από ένα ελαφρύ αεράκι. Και νοιώθω έτσι τα μάτια του να με κοιτούν. Ένα βλέμμα γαλήνης σαν αυγουστιάτικο φεγγάρι που λάμπει αθόρυβα, χωρίς να ξέρει ότι είναι ο νυχτερινός βασιλιάς του ουρανού.......
Σκέφτομαι τη φωνή του πρόσώπου αυτού. Κάποιες φορές ηχεί σαν την πιο όμορφη μελωδία βγαλμένη από τις νότες μίας σειρήνας, τόσο χρωματιστή, τόσο ήρεμη, τόσο καθυσηχαστική.... Με κάνει να θέλω να τον ακούω χωρίς να παρεμβαίνω, να απολαμβάνω το ηχόχρωμα της φωνής του που με ζεσταίνει και με νανουρίζει...
Άραγε ξέρω πόσο ερωτευμένη μπορεί να είμαι; Νομίζω πως δεν έχω καταφέρει να βρω απάντηση γιατί δεν μπορώ να μετρήσω τον έρωτά μου' φουντώνει κάθε μέρα όλο και πιο πολύ -και μάλιστα όχι ελεγχόμενα. Είναι ένα σπάνιο λουλούδι που ανοίγει τα πέταλά του, μόνο για μένα.
Τρίτη 12 Ιουλίου 2011
Τρίτη 5 Ιουλίου 2011
Με πολλή αγάπη στις Μητέρες μας που μας νοιάζονται μέχρι σημείο... παραφροσύνης!
Της Έλενας Ακρίτα, από Τα Νέα της 14ης Μαΐου 2011.
Τηλεφωνικός διάλογος µάνας µε γιο που σπουδάζει σε πανεπιστήµιο της περιφέρειας.
- Έλα, µαµά!
- Έλα, παιδί µου, πού χάθηκες;
- Πού χάθηκα, χτες βράδυ µιλήσαµε…
- Από χτες βράδυ µέχρι σήµερα ξέρεις πόσα µπορούν να συµβούν; Ένα λεπτό θέλει να γίνει το κακό!
- Να σε παίρνω δηλαδή κάθε ΕΝΑ λεπτό;
- Λέω, παιδί µου… Της Μαρίας ο γιος δεν πήγε για σοκοφρέτα απ’ το περίπτερο και του ‘σπασε το πόδι το αγροτικό;
-Δεν τρώω σοκοφρέτες!
- Σκούφο φοράς;
- Μες στο σπίτι, πας καλά;
- Γιατί φοράς έξω απ’ το σπίτι;
- Κανένα παιδί δεν φοράει σκούφο!
- Δεν µε νοιάζει τι κάνουν τα άλλα παιδιά, το δικό µου µε νοιάζει! Να φοράς σκούφο και να καλύπτεις και τα αυτιά, από τα αυτιά κρυώνει ο άνθρωπος!
- ∆εν κάνει κρύο!
- Μια ζωή «δεν κάνει κρύο» και µια ζωή έτρεχα για αντιπυρετικά! Μυαλό δεν θα βάλεις ποτέ, κοτζάµ άντρας είσαι πια!
- Άσε µε, ξέρω τι κάνω!
- Την τύφλα σου ξέρεις, µικρό παιδί είσαι ακόµα!
- Τι είµαι τελικά, ρε µάνα, κοτζάµ άντρας ή µικρό παιδί;
- Τα γάντια τα µάλλινα τα φοράς; Από τα χέρια κρυώνει ο άνθρωπος!
- Τα φοράω!
- Δεν τα φοράς, ψέµατα µου λες για να µε ξεφορτωθείς! Πες µου τώρα ότι περπατάς και ξυπόλυτος στα µωσαϊκά, από τα πόδια κρυώνει ο άνθρωπος!
- Μάνα δεν είµαι στην Αλάσκα, στα Γιάννενα είµαι!
- Ο Θοδωρής Κολυδάς είπε ότι έχει κρύο στα Γιάννενα!
- Κι εγώ ο Θανάσης Ηλιόπουλος σου λέω ότι ∆ΕΝ έχει κρύο στα Γιάννενα!
- Και γιατί να πιστέψω εσένα κι όχι τον επιστήµονα;
- Γιατί ο επιστήµονας δεν ζει στα Γιάννενα!
- Τουλάχιστον το φερµουάρ του µπουφάν σου µέχρι επάνω να το σηκώνεις! Όχι να αφήνουµε τα λαιµά έξω, από τα λαιµά κρυώνει ο άνθρωπος!
- Ναι, µάνα! Ναι, ναι, ναι! Έξω έχει 20 βαθµούς κι ο τρελός του χωριού θα κυκλοφορεί στην πόλη µε γάντια, σκούφο, κασκόλ, µπουφάν κι ένα αερόθερµο αγκαλιά! Να γελάσουν λίγο κι οι πικραµένοι που τους κόβουν την επικουρική!
- Θα σου στείλω µε το ΚΤΕΛ γεµιστά που σ’ αρέσουν!
- ∆εν µου αρέσουν τα γεµιστά!
- Τι λες τώρα; Μικρός τα τρωγες σαν τρελός, φώναζες «τέλω γεµιτά, τέλω γεµιτά», σαν να σ’ ακούω, µανάρι µου µωρέ, πουλάκι µου εσύ, τι καλό παιδί που ήσουνα, µε τα ωραία σου τα µαλλάκια, µε τις µπουκλίτσες σου… λούστηκες;
- Τι λες τώρα; Από το λούσιµο κρυώνει ο άνθρωπος!
- Γεµιστά σου ‘βαλα µπόλικα να τρατάρεις και τον καθηγητή σου, εξετάσεις έρχονται!
- Μάνα, σε χάνω!
- Γιατί παιδί µου, τι έχω και µου το κρύβετε;
- Όχι, σε χάνω, λέω, δεν έχω σήµα… Αντε γεια…
- Το κινητό είναι φορτωµένο;
-Και το κινητό είναι φορτωµένο κι εγώ επίσης!
- Φορτωµένο να το ’χεις για την κακιά στιγµή… Της Καλλιόπης η Μαρία…
- Μάνα, σε κλείνω…
- Να σου στείλω το εσωθερµικό το σώβρακο; Και να αλλάζεις κάθε µέρα… Του Προκόπη ο Αντωνάκης ξεράθηκε στο Μετρό κι ήταν µε τρύπιο µποξεράκι, ρεζίλι έγινε η µάνα του!
- Μάνα, έλεος, λυπήσου µε, δεν αντέχω άλλο!
- Άµα δεν σ’ τα πω εγώ, ποιος θα σ’ τα πει, ο ξένος;
- Κάθε µέρα, κάθε µέρα, κάθε µέρα ΓΙΑΤΙ το κάνεις αυτό; Και κυρίως ΠΩΣ το κάνεις αυτό;
- Αγόρι µου, µάνα είναι µόνο µία!
- Ευτυχώς, µάνα! Ευτυχώς! ∆εν θ’ άντεχα και δεύτερη!
Σάββατο 25 Ιουνίου 2011
Oι δύο λύκοι
«Ένα βράδυ, ένας γέρος Ινδιάνος της φυλής Τσερόκι μίλησε στον
εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων.
εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων.
Είπε: "Γιε μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δύο 'λύκων' που υπάρχουν μέσα
σε όλους μας. Ο ένας είναι το Κακό. Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη,
η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονεία, η αυτολύπηση, η ενοχή,
η προσβολή, η κατωτερότητα, τα ψέματα, η ματαιοδοξία,
η υπεροψία, το εγώ.
σε όλους μας. Ο ένας είναι το Κακό. Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη,
η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονεία, η αυτολύπηση, η ενοχή,
η προσβολή, η κατωτερότητα, τα ψέματα, η ματαιοδοξία,
η υπεροψία, το εγώ.
Ο άλλος -συνέχισε ο γέροντας- είναι το Καλό. Είναι η χαρά, η ειρήνη,
η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη, η ευγένεια, η
φιλανθρωπία, η συμπόνια, η γενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία".
φιλανθρωπία, η συμπόνια, η γενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία".
"Ποιος λύκος νικάει;". Και ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε:
"Αυτός που ταΐζεις"».
Τρίτη 14 Ιουνίου 2011
Like As the Waves...
"Like As the Waves..."
(From “Sonnets”, LX)Like as the waves make towards the pebbled shore,
So do our minutes hasten to the end;
Each changing place with that which goes before.
In sequent toil all forward do contend.
Nativity, once in the main of light,
Crawls to maturity , wherewith being crown’d,
Crooked eclipses ‘gainst his story fight,
And Time, that gave, doth now his gift confound.
Time doth transfix the flourish set on youth,
And delves the parallels in beauties brow;
Feeds on the rarities of nature’s truth,
And nothing stands but for his scythe to mow.
And yet, to times in hope, my verse shall stand,
Praising thy worth, despite his cruel hand.
Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011
ΓΟΡΓΟΝΑ Ή ΦΑΛΑΙΝΑ; Ιδού το δίλημμα....
Μία από αυτές τις μέρες έλαβα ένα mail το οποίο μου κίνησε ιδιαίτερα την προσοχή για την ευρηματικότητα του περιεχομένου του... Θα ήθελα να μοιραστείτε τα συμπεράσματά σας και τις σκέψεις σας πάνω στο θέμα γιατί είναι και επίκαιρο τώρα που έχει καλοκαιριάσει.....
Πρόσφατα, έξω από ένα γυμναστήριο σε μια μεγάλη πόλη της Γαλλίας, τοποθετήθηκε μια μεγάλη αφίσα με μια νέα, όμορφη, ημίγυμνη και αδύνατη νεαρή κοπέλα, με την παρακάτω λεζάντα:
«ΦΕΤΟΣ ΤΟ
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ
ΓΟΡΓΟΝΑ Ή ΦΑΛΑΙΝΑ;»
Μια κυρία μέσης ηλικίας που δεν είχε παρόμοια φυσικά χαρακτηριστικά με την νεαρή στην αφίσα, απάντησε στη αφίσα του γυμναστηρίου, γραπτώς και δημοσίως με δική της αφίσα λέγοντας τα εξής: "Οι Φάλαινες περιτριγυρίζονται από φίλους (δελφίνια, ιππόκαμπους, θαλάσσιους ελέφαντες και περίεργους άνθρωπους). Έχουν ενεργή σεξουαλική ζωή, μένουν έγκυοι και γεννάνε αξιολάτρευτα φαλαινάκια. Κάνουν ωραία παρέα με τα δελφίνια τρώγοντας σαρδέλες και γαρίδες και παίζοντας στις θάλασσες, ταξιδεύουν σε εξωτικά μέρη όπως την Παταγονία, τα στενά του Bering και τους κοραλλιογενείς υφάλους της Πολυνησίας. Οι Φάλαινες τραγουδούν θαυμάσια και έχουν ηχογραφήσει και CD. Ζουν ελεύθερα, χωρίς ουσιαστικούς εχθρούς εκτός από τον άνθρωπο, είναι αγαπητές και σεβαστές και τελούν υπό την προστασία πολλών οργανώσεων. Οι Γοργόνες δεν υπάρχουν! Και εάν υπήρχαν, θα έκαναν ουρές έξω από τα γραφεία των ψυχαναλυτών πάσχοντας από κρίση ταυτότητας: 'Είμαι Ψάρι ή Άνθρωπός;' Οι γοργόνες δεν μπορούν να κάνουν σεξ διότι όπως υποστηρίζει η μυθολογία, όποιος άνδρας τις πλησιάσει πεθαίνει και εξάλλου μάλλον τους λείπει ο κατάλληλος «εξοπλισμός» για σεξ (αφού κάτω από τη μέση αυτό που διαθέτουν είναι μία ουρά ψαριού). Χωρίς σεξ, ούτε παιδιά μπορούν να κάνουν και τέλος πάντων, ποιός θα ήθελε να κάνει παρέα με μια κοπέλα που βρομάει ψαρίλα; Με βάση τα παραπάνω η επιλογή μου είναι ξεκάθαρη: ΝΑΙ!!! ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΦΑΛΑΙΝΑ!!!
Πρόσφατα, έξω από ένα γυμναστήριο σε μια μεγάλη πόλη της Γαλλίας, τοποθετήθηκε μια μεγάλη αφίσα με μια νέα, όμορφη, ημίγυμνη και αδύνατη νεαρή κοπέλα, με την παρακάτω λεζάντα:
«ΦΕΤΟΣ ΤΟ
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ
ΓΟΡΓΟΝΑ Ή ΦΑΛΑΙΝΑ;»
Μια κυρία μέσης ηλικίας που δεν είχε παρόμοια φυσικά χαρακτηριστικά με την νεαρή στην αφίσα, απάντησε στη αφίσα του γυμναστηρίου, γραπτώς και δημοσίως με δική της αφίσα λέγοντας τα εξής: "Οι Φάλαινες περιτριγυρίζονται από φίλους (δελφίνια, ιππόκαμπους, θαλάσσιους ελέφαντες και περίεργους άνθρωπους). Έχουν ενεργή σεξουαλική ζωή, μένουν έγκυοι και γεννάνε αξιολάτρευτα φαλαινάκια. Κάνουν ωραία παρέα με τα δελφίνια τρώγοντας σαρδέλες και γαρίδες και παίζοντας στις θάλασσες, ταξιδεύουν σε εξωτικά μέρη όπως την Παταγονία, τα στενά του Bering και τους κοραλλιογενείς υφάλους της Πολυνησίας. Οι Φάλαινες τραγουδούν θαυμάσια και έχουν ηχογραφήσει και CD. Ζουν ελεύθερα, χωρίς ουσιαστικούς εχθρούς εκτός από τον άνθρωπο, είναι αγαπητές και σεβαστές και τελούν υπό την προστασία πολλών οργανώσεων. Οι Γοργόνες δεν υπάρχουν! Και εάν υπήρχαν, θα έκαναν ουρές έξω από τα γραφεία των ψυχαναλυτών πάσχοντας από κρίση ταυτότητας: 'Είμαι Ψάρι ή Άνθρωπός;' Οι γοργόνες δεν μπορούν να κάνουν σεξ διότι όπως υποστηρίζει η μυθολογία, όποιος άνδρας τις πλησιάσει πεθαίνει και εξάλλου μάλλον τους λείπει ο κατάλληλος «εξοπλισμός» για σεξ (αφού κάτω από τη μέση αυτό που διαθέτουν είναι μία ουρά ψαριού). Χωρίς σεξ, ούτε παιδιά μπορούν να κάνουν και τέλος πάντων, ποιός θα ήθελε να κάνει παρέα με μια κοπέλα που βρομάει ψαρίλα; Με βάση τα παραπάνω η επιλογή μου είναι ξεκάθαρη: ΝΑΙ!!! ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΦΑΛΑΙΝΑ!!!
Δευτέρα 30 Μαΐου 2011
Kråkevisa
Arve Moen Bergset - kråkevisa
Tο τραγούδι του κορακιού, στα νορβηγικά γνωστό και ως Bonden og Kråka που σημαίνει "Ο γεωργός και το κοράκι" ....Πρόκειται για μία παραδοσιακή σκανδιναβική μεσαιωνική μπαλλάντα με νορβηγικούς στίχους. Οι εκτελέσεις του πολλές. Η συγκεκριμένη είναι μία από τις πολύ αγαπημένες μου :-)
Το τραγούδι αυτό αναφερέται σε έναν άνδρα και ένα κοράκι νεκρό. Ο άνδρας πρέπει να χρησιμοποιήσει κάθε μέλος του κορακιού προκειμένου να είναι άξιος. Το γενικότερο νόημα του εστιάζει στο γεγονός ότι έναν άνθρωπος δεν αξίζει ένα κοράκι αν δεν συνειδητοποιήσει την αξία αυτού, πόσο σημαντικό είναι...
Og mannen han gjekk seg i veda skog,
hei fara i veda skog.
Då sat der ei kråka i lunden og gol.
Hei fara. Faltu riltu raltura.
Mannen han tenkte med sjølve seg;
hei fara med sjølve seg
Skal tru no den kråka vil drepa meg?
Hei fara. Faltu riltu raltura.
Og mannen han spente sin boge for kne,
hei fara sin boge for kne
så skaut han den kråka, så ho datt ned.
Hei fara. Faltu riltu raltura.
Så spente han føre dei folane ti;
hei fara dei folane ti
men kråka ho sprengde alle di.
Hei fara. Faltu riltu raltura.
Så flådde han kråka og lema ho sund,
hei fara og lema ho sund
ho vog innpå seksten og tjue pund.
Hei fara. Faltu riltu raltura.
Av skinnet så gjorde han tolv par skor,
hei fara han tolv par skor
det beste paret det gav han til mor.
Hei fara. Faltu riltu raltura.
Og kjøtet han salta i tunner og fat,
hei fara i tunner og fat
og tunga han hadde til julemat.
Hei fara. Faltu riltu raltura.
Og munnen han brukte te mala korn,
og øyro han gjorde til tutar-horn.
Av augo så gjorde han stoveglas
og nakken han sette på kyrkja til stas.
Og den som kje kråka han nytta så,
han er ikkje verd ei kråka å få.
Faltu riltu raltura.
(λείπουν κάποιες στροφές, τις οποίες δεν μπόρεσα να βρω, με συγχωρείται...)
Σάββατο 21 Μαΐου 2011
We're going to chase cars while listening to this ...
Για μένα.... μία από τις καλύτερες εκτελέσεις που έχω ακούσει... και να φανταστείτε ότι δεν περιλαμβάνει τους στίχους...
Πέμπτη 19 Μαΐου 2011
Oh, lady dear, hast thou no fear?Why and what art thou dreaming here?
Τhe Sleeper
-
Edgar Allan Poe
At midnight, in the month of June,
I stand beneath the mystic moon.
An opiate vapor, dewy, dim,
Exhales from out her golden rim,
And, softly dripping, drop by drop,
Upon the quiet mountain top,
Steals drowsily and musically
Into the universal valley.
The rosemary nods upon the grave;
The lily lolls upon the wave;
Wrapping the fog about its breast,
The ruin molders into rest;
Looking like Lethe, see! the lake
A conscious slumber seems to take,
And would not, for the world, awake.
All Beauty sleeps! - and lo! where lies
Irene, with her Destinies!
O, lady bright! can it be right -
This window open to the night?
The wanton airs, from the tree-top,
Laughingly through the lattice drop -
The bodiless airs, a wizard rout,
Flit through thy chamber in and out,
And wave the curtain canopy
So fitfully - so fearfully -
Above the closed and fringed lid
'Neath which thy slumb'ring soul lies hid,
That, o'er the floor and down the wall,
Like ghosts the shadows rise and fall!
Oh, lady dear, hast thou no fear?
Why and what art thou dreaming here?
Sure thou art come O'er far-off seas,
A wonder to these garden trees!
Strange is thy pallor! strange thy dress,
Strange, above all, thy length of tress,
And this all solemn silentness!
The lady sleeps! Oh, may her sleep,
Which is enduring, so be deep!
Heaven have her in its sacred keep!
This chamber changed for one more holy,
This bed for one more melancholy,
I pray to God that she may lie
For ever with unopened eye,
While the pale sheeted ghosts go by!
My love, she sleeps! Oh, may her sleep
As it is lasting, so be deep!
Soft may the worms about her creep!
Far in the forest, dim and old,
For her may some tall vault unfold -
Some vault that oft has flung its black
And winged panels fluttering back,
Triumphant, o'er the crested palls,
Of her grand family funerals -
Some sepulchre, remote, alone,
Against whose portal she hath thrown,
In childhood, many an idle stone -
Some tomb from out whose sounding door
She ne'er shall force an echo more,
Thrilling to think, poor child of sin!
It was the dead who groaned within.
Δευτέρα 9 Μαΐου 2011
Θέλω να με καταστρέψεις γλυκά...
Θέλω να μου κάνεις πολλά, να με καταστρέψεις γλυκά...
Είναι μία φράση που λέμε συνέχεια από μέσα μας είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι... Φαίνεται λίγο μαζοχιστικό, έτσι δεν είναι; Κι όμως... Όλοι το κάνουμε...
Υπάρχουν φορές που θέλουμε να αναλωθούμε στην αγκαλιά του άλλου, να χαθούμε εμείς τελείως, να υποταχθούμε στην γλυκιά καταστροφή του άλλου... Θέλουμε να μας κάνει πολλά, πράγματα που μας επηρεάζουν σωματικά, ψυχικά, συναισθηματικά...
Μπορεί να χρησιμοποιηθεί με πολλούς τρόπους αυτή η καταστροφή... Ίσως να είναι μία σύγκρουση ή ένταση της στιγμής, η οποία όμως εκείνη τη δεδομένη ώρα μας θολώνει το μυαλό... Η αλήθεια είναι ότι με το μπαίνουμε στη διαδικασία να διαπληκτιστούμε σημαίνει ότι ενδιαφερόμαστε για τον άλλο...και κάτι παραπάνω από ενδιαφέρον... Φαύλος κύκλος της γλυκιάς καταστροφής... Τι να πεις...
Καταστροφή ακόμη μπορεί να είναι ένας απαγορευμένος έρωτας... Όταν ξέρεις ότι δεν μπορείς να έχεις κάτι δικό σου εξ ολοκλήρου, όταν ξέρεις ότι δεν θα υπάρχει διάρκεια, όταν ξέρεις ότι κινδυνεύεις... Όμως εσύ... Αυτοκαταστρέφεσαι γλυκά...
Ο καθένας κρύβει καλά μέσα του μία γλυκύτατη καταστροφή... Απολαυστική όσο ποτέ...
Είναι μία φράση που λέμε συνέχεια από μέσα μας είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι... Φαίνεται λίγο μαζοχιστικό, έτσι δεν είναι; Κι όμως... Όλοι το κάνουμε...
Υπάρχουν φορές που θέλουμε να αναλωθούμε στην αγκαλιά του άλλου, να χαθούμε εμείς τελείως, να υποταχθούμε στην γλυκιά καταστροφή του άλλου... Θέλουμε να μας κάνει πολλά, πράγματα που μας επηρεάζουν σωματικά, ψυχικά, συναισθηματικά...
Μπορεί να χρησιμοποιηθεί με πολλούς τρόπους αυτή η καταστροφή... Ίσως να είναι μία σύγκρουση ή ένταση της στιγμής, η οποία όμως εκείνη τη δεδομένη ώρα μας θολώνει το μυαλό... Η αλήθεια είναι ότι με το μπαίνουμε στη διαδικασία να διαπληκτιστούμε σημαίνει ότι ενδιαφερόμαστε για τον άλλο...και κάτι παραπάνω από ενδιαφέρον... Φαύλος κύκλος της γλυκιάς καταστροφής... Τι να πεις...
Καταστροφή ακόμη μπορεί να είναι ένας απαγορευμένος έρωτας... Όταν ξέρεις ότι δεν μπορείς να έχεις κάτι δικό σου εξ ολοκλήρου, όταν ξέρεις ότι δεν θα υπάρχει διάρκεια, όταν ξέρεις ότι κινδυνεύεις... Όμως εσύ... Αυτοκαταστρέφεσαι γλυκά...
Ο καθένας κρύβει καλά μέσα του μία γλυκύτατη καταστροφή... Απολαυστική όσο ποτέ...
Πέμπτη 5 Μαΐου 2011
Μίλτος Σαχτούρης - Η πληγωμένη άνοιξη
Ἡ πληγωμένη Ἄνοιξη
Ἡ πληγωμένη Ἄνοιξη τεντώνει τὰ λουλούδια της
οἱ βραδινὲς καμπάνες τὴν κραυγή τους
κι ἡ κάτασπρη κοπέλα μέσα στὰ γαρίφαλα
συνάζει στάλα-στάλα τὸ αἷμα
ἀπ᾿ ὅλες τὶς σημαῖες ποὺ πονέσανε
ἀπὸ τὰ κυπαρίσσια ποὺ σφάχτηκαν
γιὰ νὰ χτιστεῖ ἕνα πύργος κατακόκκινος
μ᾿ ἕνα ρολόγι καὶ δυὸ μαύρους δεῖχτες
κι οἱ δεῖχτες σὰ σταυρώνουν θά ῾ρχεται ἕνα σύννεφο
κι οἱ δεῖχτες σὰ σταυρώνουν θά ῾ρχεται ἕνα ξίφος
τὸ σύννεφο θ᾿ ἀνάβει τὰ γαρίφαλα
τὸ ξίφος θὰ θερίζει τὸ κορμί της
από την ποιητική συλλογή "Η πληγωμένη Άνοιξη"
Τρίτη 26 Απριλίου 2011
Always..........
Ένα πανέμορφο τραγούδι που έγραψε ο Irving Berlin ως δώρο στη γυναίκα του...
Και οι στίχοι και η μουσική, απλοι λιτοί και υπέροχοι...
Παρασκευή 22 Απριλίου 2011
... όταν τα βράδια ξάγρυπνος παραμένεις για να μην σε πιάσει ...
Γιώργος Παναγιωτίδης
Η γριά Μώρα
(απόσπασμα)
Η γριά Μώρα έρχεται μέσα στον ύπνο σου.
Έρχεται πάνω στο στήθος σου.
Γελάει δίχως πρόσωπο. Δίχως γέλιο. Ξεγελάει τη γλώσσα σου.
Βάλε φωνή. Άνοιξε το στόμα σου. Άδειο.
Σου παίρνει τη φωνή.
Κράτα τα μάτια σου ανοιχτά. Στο σκοτάδι. Γκρι σύννεφο. Γκρι γριά.
Τα μάτια σου είναι κλειστά.
Σήκω. Κρατήσου απ’ το κρεβάτι σου. Το κρεβάτι σου τετράποδο.
Τρωκτικό υπνοδωματίου. Γκρι.
Σήκω. Κρατήσου απ’ τους τοίχους. Οι τοίχοι κυρτώνουν.
Στο πάτωμα γκρι σύννεφο απλώνεται.
Πατήματα κρεβατιού.
Το κρεβάτι πατάει στο πάτωμα. Το κρεβάτι πατάει στους τοίχους.
Σήκω. Σύρσου. Στα τέσσερα τετράποδο.
Η γριά Μώρα στο δωμάτιό σου.
Έρχεται δίχως σώμα.
Άδειο το στόμα σου.
Σέρνεται πάνω σου.
Σε πατάει να μην κουνηθείς.
Στο σκοτάδι κράτα τα μάτια σου ανοιχτά.
Μπαίνει σκοτάδι απ’ τις χαραμάδες.
Μπαίνει σκοτάδι στο σώμα σου.
Σήκω. Σύρσου στο φως. Δεν υπάρχει φως.
Ο διακόπτης δεν ανάβει την λάμπα.
Ο διακόπτης ώριμη κάμπια γκρι σέρνεται στους τοίχους.
Έφαγε το χρώμα. Αυλακίζει στους τοίχους και μπαίνει σκοτάδι.
Κυρτώνουν οι τοίχοι στο σκοτάδι.
Πάνω σου η γριά Μώρα σκώρος γκρι.
Έφαγε το φως κι έκατσε πάνω σου.
Σε πατάει να μην κουνηθείς.
Έφαγε τη φωνή σου.
Σήκω. Σύρσου στην πόρτα. Κράτα τα μάτια σου ανοιχτά.
Η πόρτα δεν ανοίγει. Δεν έχει πόμολο.
Το πόμολο μυριόποδο γκρι αρπακτικό τρέχει στο πάτωμα.
Στο πάτωμα γκρι σύννεφο απλώνεται.
Η πόρτα είναι μικρή. Μικρό στόμα με κοπτήρες τρωκτικού.
Μπαίνει σκοτάδι απ’ την κλειδαρότρυπα.
Η γριά Μώρα μεγαλώνει πάνω σου.
Σήκω. Δίχως πόδια. Δίχως χέρια. Σύρσου στο παράθυρο μυριόποδο.
Δεν υπάρχει παράθυρο. Δεν ξέρεις πού είναι.
Το παράθυρο μεγάλωσε κι έφυγε. Πέταξε μέσα στη νύχτα. Νυχτοπεταλούδα.
Η γριά Μώρα κάρφωσε την πόρτα.
Κάρφωσε το παράθυρο.
Κάρφωσε το σκοτάδι.
Σε κάρφωσε πάνω στο κρεβάτι σου.
Σε κάρφωσε πάνω στο σώμα σου.
Μυριόποδο αρπαχτικό πάνω σου. Ώριμη κάμπια πάνω σου.
Το κρεβάτι σου πάνω σου. Σκοτάδι στο στόμα σου.
Η γριά Μώρα κάρφωσε το δωμάτιό σου πάνω στη νύχτα.
Σκώρος γκρι. Γριά Μώρα στην κλειδαρότρυπα.
Σε βλέπει δίχως πρόσωπο.
Έρχεται. Βάλε φωνή. Σήκω. Σύρσου. Ξύπνα.
Γριά πες μου τα χρόνια σου.
Είναι χρόνια εκατό. Είναι χίλια.
Είναι εκατό ανάσες μου κοφτές.
Χίλια αυγά που άφησες μέσα στο μυαλό μου.
Γριά πες μου τ’ όνομά σου.
Είναι σκοτάδι ζωντανό.
Είναι ζώο σκοτεινό που μεγαλώνει
στο δωμάτιο που μικραίνει
στο κρεβάτι που πατάει και πάει.
Γριά που γρύζει χωρίς ανάσες πάνω μου
που μάγκωσε χωρίς σώμα το σώμα μου.
Γριά από χρόνια.
Γριά πάνω στους τοίχους που πατάνε το κρεβάτι μου.
Πάνω στο κρεβάτι μου που πατάει στους τοίχους.
Πάνω στη γλώσσα μου που μάγκωσε στον οισοφάγο.
Ένα χέρι δεξιά. Ένα χέρι αριστερά.
Οι τοίχοι είναι κοντά. Να πιαστώ. Να σηκωθώ.
Να πιαστώ δεξιά. Να πιαστώ αριστερά.
Οι τοίχοι πάνω μου. Το κρεβάτι μου στους τοίχους.
Να σηκωθώ. Να συρθώ. Στα τέσσερα τετράποδο.
Να βρω τη γλώσσα μου.
Να μουγκρίσω μω να ριγήσω ρα. Γριά μω. Γριά ρα.
Οι τοίχοι στο κρεβάτι μου.
Να συρθώ.
Στο σκοτάδι σκοτωμένη η γλώσσα μου στον οισοφάγο.
Μια φωνή δεξιά. Μια φωνή αριστερά.
Να φωνάξω στη φωνή μου.
Έφαγα τη φωνή μου.
Εκατό μικρές φωνές σφήνωσαν στον οισοφάγο εκατό ανάσες κοφτές.
Η γριά Μώρα έρχεται μέσα στον ύπνο μου.
Πού είναι η γλώσσα μου. Πού είναι η φωνή μου.
Η γλώσσα μου κατεβαίνει τον οισοφάγο.
Πνίγεται η φωνή μου στο στομάχι μου.
Το σκοτάδι έρχεται απ’ το στόμα μου.
Το στόμα μου γεμάτο σκοτάδι.
Το σκοτάδι γεμάτο με τη φωνή μου.
Η γριά Μώρα εκατό στόματα.
Η γριά Μώρα χίλια μάτια.
Πάνω μου. Ένα χέρι δεξιά. Ένα χέρι αριστερά.
Πιάνει τους τοίχους και τους κυρτώνει πάνω μου.
Πιασμένη στο σκοτάδι.
Πιασμένη στο σώμα μου.
Σκοτάδι στο στόμα μου. Σκοτωμένη η γλώσσα μου.
Να σηκωθώ. Να συρθώ.
Δεν έρχομαι. Είμαι μέσα στον ύπνο σου.
Δεν έχω όνομα. Είμαι γριά.
Δεν έχω σώμα. Είμαι γριά μω.
Δεν έχω πρόσωπο. Είμαι γριά ρω.
Γριά από χρόνια Μώρα
μέσα στον ύπνο σου γρύζω σκοτάδι
από χρόνια σκοτωμένες φωνές γυρεύω
γλώσσες στα σκοτεινά μαγκώνω
από χρόνια την ώρα στο κρεβάτι μαγκώνω τους τοίχους στη νύχτα.
Εδώ στη νύχτα σηκώνω σκοτάδι.
Μη σηκωθείς. Σέρνω το δωμάτιο τη νύχτα. Μη συρθείς.
Από ξύπνο δεν ξυπνάς, από ύπνο σε ύπνο δεν πέφτεις.
Η γριά Μώρα έρχεται στον ξύπνο σου.
Σε βλέπει από τον ύπνο σου.
Βάλε φωνή. Σήκω. Σύρσου. Ξύπνα.
Σάββατο 16 Απριλίου 2011
2 o o o
Φθάσαμε τους 2.000 επισκέπτες και συνεχίζουμε :-) Σας ευχαριστώ πολύ για τη συμπαράστασή σας και για το χρόνο που διαθέτετε να εξερευνήσετε το blog silentsymmetry :-)
Παρασκευή 15 Απριλίου 2011
Mικρές μελαγχολίες
Σήμερα τα πράγματα δεν ήταν καλά. Ούτε είναι ακόμη. Και ανησυχώ. Και θλίβομαι. Μα πάνω από όλα δεν ξέρω τι να κάνω για να βελτιώσω την κατάσταση. Ένα μικρό μειδίαμα φαντάζει το πιο δύσκολο κατόρθωμα. Βυθίζομαι ολοένα περισσότερο στη θλίψη μου, όχι απλώς στενοχώρια. Πολλές φορές δεν καταλαβαίνω τι μπορεί να έκανα ή τι να κάνω λάθος. Το μόνο που ξέρω είναι το αποτέλεσμα. Πληγώνω και πληγώνομαι. Και δεν ξέρω τι να κάνω διαφορετικά. Σ'αγαπώ όμως και ελπίζω να το νιώθεις.
Κυριακή 10 Απριλίου 2011
I created my own prison...
Creed's acoustic performance of My Own Prison on IHeartRadio's "Stripped"
http://www.iheartradio.com/cc-common/ondemand/stripped.html
Σάββατο 9 Απριλίου 2011
Wish I could do this...
Δεν είναι λίγες οι φορές που βλέπω γύρω μου ανθρώπους να αναβάλουν συστηματικά πράγματα και καταστάσεις που αφορούν άμεσα στην πορεία της ζωής τους. Σκέφτομαι: γιατί το κάνουν αυτό; τι τους προσφέρει; Και τότε έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιώ ότι και εγώ το έχω κάνει αυτό, και εγώ συνεχίζω να το κάνω....
Αποφασίζω για κάτι, θεωρώ πως θα το κάνω και εντέλει δεν το κάνω. Δεν ξέρω ακριβώς γιατί. Δεν μπορώ να βρω εκάτό τοις εκατό την αιτία της αναβλητικότητας μου. Αυτό που ξέρω είναι ότι με πιάνει ένα αίσθημα δυσφορίας που αρκετές φορές με κατακλύζει. Και ακριβώς επειδή είναι τόσο δυσάρεστο το συναίσθημα, προσπαθώ να το διώξω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και πιο μακριά. Κάποιες φορές δεν μπορώ να αναπνεύσω, κάποιες φορές με πιάνει ταχυπαλμία, κάποιες φορές θέλω να εξαφανιστώ και κάποιες φορές όλα αυτά μαζί. Σίγουρα έχω εντοπίσει ότι φοβάμαι. Δεν ξέρω όμως ποιος ακριβώς είναι ο φόβος μου. Η κατακραυγή; Τα σχόλια; Οι δυσκολίες; Οι άλλοι ή ο ίδιος μου ο εαυτός;
Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει αυτό. Προσπαθώ. Αλλά δεν ξέρω πώς ακριβώς θα το σταματήσω. Αναβάλω ακόμη για αυτά που αγαπώ και είναι η ζωή μου. Μετά έρχονται οι τύψεις καθώς δεν μπόρεσα να είμαι συνεπής και προς τους άλλους και προς εμένα.
Πρέπει να μάθω να αγαπώ και τα λάθη μου ή και τις αποτυχίες μου. Γιατί νομίζω πως εν μέρει η αναβλητικότητά μου οφείλεται και σε αυτό. Φοβάμαι μην κάνω λάθος. Φοβάμαι μην αποτύχω. Φοβάμαι μην απογοητεύσω και απογοητευτώ.
Μου φαίνεται όμως ότι ξεχνάω κάτι πολύ σημαντικό' ότι και εγώ είμαι άνθρωπος. Δεν μπορώ να είμαι τέλεια.
Αποφασίζω για κάτι, θεωρώ πως θα το κάνω και εντέλει δεν το κάνω. Δεν ξέρω ακριβώς γιατί. Δεν μπορώ να βρω εκάτό τοις εκατό την αιτία της αναβλητικότητας μου. Αυτό που ξέρω είναι ότι με πιάνει ένα αίσθημα δυσφορίας που αρκετές φορές με κατακλύζει. Και ακριβώς επειδή είναι τόσο δυσάρεστο το συναίσθημα, προσπαθώ να το διώξω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και πιο μακριά. Κάποιες φορές δεν μπορώ να αναπνεύσω, κάποιες φορές με πιάνει ταχυπαλμία, κάποιες φορές θέλω να εξαφανιστώ και κάποιες φορές όλα αυτά μαζί. Σίγουρα έχω εντοπίσει ότι φοβάμαι. Δεν ξέρω όμως ποιος ακριβώς είναι ο φόβος μου. Η κατακραυγή; Τα σχόλια; Οι δυσκολίες; Οι άλλοι ή ο ίδιος μου ο εαυτός;
Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει αυτό. Προσπαθώ. Αλλά δεν ξέρω πώς ακριβώς θα το σταματήσω. Αναβάλω ακόμη για αυτά που αγαπώ και είναι η ζωή μου. Μετά έρχονται οι τύψεις καθώς δεν μπόρεσα να είμαι συνεπής και προς τους άλλους και προς εμένα.
Πρέπει να μάθω να αγαπώ και τα λάθη μου ή και τις αποτυχίες μου. Γιατί νομίζω πως εν μέρει η αναβλητικότητά μου οφείλεται και σε αυτό. Φοβάμαι μην κάνω λάθος. Φοβάμαι μην αποτύχω. Φοβάμαι μην απογοητεύσω και απογοητευτώ.
Μου φαίνεται όμως ότι ξεχνάω κάτι πολύ σημαντικό' ότι και εγώ είμαι άνθρωπος. Δεν μπορώ να είμαι τέλεια.
Τρίτη 5 Απριλίου 2011
Τι είναι αυτό που το λένε... Αγάπη;
Μία πολύ διαφορετική εκτέλεση του γνωστού τραγουδιού "Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη"...
Εμένα προσωπικά με ανατριχιάζει....
Τι να είναι άραγε αυτό που σε κάνει να το ονομάζεις αγάπη;
Εμένα προσωπικά με ανατριχιάζει....
Τι να είναι άραγε αυτό που σε κάνει να το ονομάζεις αγάπη;
Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011
little echoes of life...
Μία μαγική μελωδία που σε ταξιδεύει σε όλη σου τη ζωή. Σαν τα καρέ μίας ταινίας.
Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011
Who am I to say ....
I don't know anything at all...
Who am I to say you love me?
I don't know anything at all...
And who am I to say you need me?
I don't know anything at all...
Το μόνο που ξέρω είναι πώς νοιώθω εγώ για σένα.
Το ξέρω ότι βρίσκεσαι στη μυρωδιά της βροχής.
Το ξέρω ότι κρύβεσαι στους κυματισμούς του αέρα.
Το ξέρω ότι μιλάει για σένα το αγαπημένο μου τραγούδι.
Είσαι μέσα σε ό,τι αγαπώ.
Υ.Γ. : Σ ' αγαπώ.
Who am I to say you love me?
I don't know anything at all...
And who am I to say you need me?
I don't know anything at all...
Το μόνο που ξέρω είναι πώς νοιώθω εγώ για σένα.
Το ξέρω ότι βρίσκεσαι στη μυρωδιά της βροχής.
Το ξέρω ότι κρύβεσαι στους κυματισμούς του αέρα.
Το ξέρω ότι μιλάει για σένα το αγαπημένο μου τραγούδι.
Είσαι μέσα σε ό,τι αγαπώ.
Υ.Γ. : Σ ' αγαπώ.
Κυριακή 20 Μαρτίου 2011
Τhe mystic's dream
Tο ξωτικό της κέλτικης μουσικής........
Lyrics:
A clouded dream on an earthly night
Hangs upon the crescent moon
A voiceless song in an ageles light
Sings at the coming dawn
Birds in flight are calling there
Where the heart moves the stones
It's ther that my heart is longing
All for the love of you
A painting hangs on an ivy wall
Nestled in the emerald moss
The eyes declare a truce of trust
And then it draws me far away
Where deep in the desert twilight
Sand melts in pools of the sky
When darkness lays her crimson cloak
Your lamps will call me home
And so it's there my homage's due
Clutched by the still of the night
And now I feel you move
Every breath is full
So it's there my homage's due
Clutched by the still of the night
Even the distance feels so near
All for the love of you.
Lyrics:
A clouded dream on an earthly night
Hangs upon the crescent moon
A voiceless song in an ageles light
Sings at the coming dawn
Birds in flight are calling there
Where the heart moves the stones
It's ther that my heart is longing
All for the love of you
A painting hangs on an ivy wall
Nestled in the emerald moss
The eyes declare a truce of trust
And then it draws me far away
Where deep in the desert twilight
Sand melts in pools of the sky
When darkness lays her crimson cloak
Your lamps will call me home
And so it's there my homage's due
Clutched by the still of the night
And now I feel you move
Every breath is full
So it's there my homage's due
Clutched by the still of the night
Even the distance feels so near
All for the love of you.
Τρίτη 15 Μαρτίου 2011
Και όμως... οι άγγελοι υπάρχουν...
Σίγουρα κάποια στιγμή στη ζωή μας έχουμε αισθανθεί ότι κάτι το απροσδιόριστο και γιατί όχι υπερφυσικό μας έχει ακολουθήσει στη μέχρι τώρα πορεία μας. Μαρτυρίες έχουν ακουστεί για χέρια που μας έχουν τραβήξει, για φω
νές μέσα στο μυαλό μας που μας καθοδηγούν στη σωστή επιλογή, μορφές που παρουσιάστηκαν στον ύπνο μας και μας έδωσαν λύση σε σημαντικά μας προβλήματα. Κατά πόσο είναι δυνατό να πιστέψουμε σε κάτι τέτοιο, όσο συναρπαστικό και αν φαίνεται ή ακούγεται;
Προσωπικά θεωρώ πως οι αγγελικές αυτές μορφές που ίσως να μας έχουν συντροφεύσει ή μας συντροφεύουν στο πέρας της ζωή μας πρέπει να αναζητηθούν κάπου άλλου, σε κάτι πιο γήινο μάλλον. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ αν ο αγγελός σας βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο πλήθος των ανθρώπων που σας περιβάλλει; Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πώς μοιάζει; Είναι όντως κάτι το εξωπραγματικό και επιβλητικό που σου δημιουργεί δέος και σε κάνει να αισθάνεσαι ταπεινός και μικρός; Είναι απροσδιόριστης ηλικίας και φύλου; Είναι υπερβολικά όμορφος, τόσο που σου κλέβει την αναπνοή; Τι είναι και ποιός είναι; Γιατί υπάρχει; Γιατί ήρθε σε εσένα; Ποιος τον έστειλε;
Οι άγγελοι όμως υπάρχουν. Και τους βλέπεις και δεν τους βλέπεις. Είναι εκείνες οι υπάρξεις που πάντοτε στέκονται δίπλα σου στις χαρές και τις δυσκολίες, στην ευτυχία και στον πόνο. Σου κρατούν το χέρι και σου χαϊδεύουν το κεφάλι λέγοντας, "Εγώ είμαι εδώ μη φοβάσαι, μαζί μου θα αισθάνεσαι ασφάλεια. Είσαι κομμάτι του εαυτού μου και είμαι κομμάτι του εαυτού σου. Είμαστε μαζί σε αυτό". Δεν είναι κάτι το υπερβατικό και απλησίαστο. Είναι ανθρώπινοι και τρωτοί σαν εσένα και εμένα, σαν εμάς. Είναι εκείνος που δε χρειάζεται να σου πει απαραίτητα με λόγια "σ'αγαπώ"... στο έχει μαρτυρήσει ήδη με τα μάτια...
νές μέσα στο μυαλό μας που μας καθοδηγούν στη σωστή επιλογή, μορφές που παρουσιάστηκαν στον ύπνο μας και μας έδωσαν λύση σε σημαντικά μας προβλήματα. Κατά πόσο είναι δυνατό να πιστέψουμε σε κάτι τέτοιο, όσο συναρπαστικό και αν φαίνεται ή ακούγεται;Προσωπικά θεωρώ πως οι αγγελικές αυτές μορφές που ίσως να μας έχουν συντροφεύσει ή μας συντροφεύουν στο πέρας της ζωή μας πρέπει να αναζητηθούν κάπου άλλου, σε κάτι πιο γήινο μάλλον. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ αν ο αγγελός σας βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο πλήθος των ανθρώπων που σας περιβάλλει; Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πώς μοιάζει; Είναι όντως κάτι το εξωπραγματικό και επιβλητικό που σου δημιουργεί δέος και σε κάνει να αισθάνεσαι ταπεινός και μικρός; Είναι απροσδιόριστης ηλικίας και φύλου; Είναι υπερβολικά όμορφος, τόσο που σου κλέβει την αναπνοή; Τι είναι και ποιός είναι; Γιατί υπάρχει; Γιατί ήρθε σε εσένα; Ποιος τον έστειλε;
Οι άγγελοι όμως υπάρχουν. Και τους βλέπεις και δεν τους βλέπεις. Είναι εκείνες οι υπάρξεις που πάντοτε στέκονται δίπλα σου στις χαρές και τις δυσκολίες, στην ευτυχία και στον πόνο. Σου κρατούν το χέρι και σου χαϊδεύουν το κεφάλι λέγοντας, "Εγώ είμαι εδώ μη φοβάσαι, μαζί μου θα αισθάνεσαι ασφάλεια. Είσαι κομμάτι του εαυτού μου και είμαι κομμάτι του εαυτού σου. Είμαστε μαζί σε αυτό". Δεν είναι κάτι το υπερβατικό και απλησίαστο. Είναι ανθρώπινοι και τρωτοί σαν εσένα και εμένα, σαν εμάς. Είναι εκείνος που δε χρειάζεται να σου πει απαραίτητα με λόγια "σ'αγαπώ"... στο έχει μαρτυρήσει ήδη με τα μάτια...
Σάββατο 12 Μαρτίου 2011
Mα κάπου κρύβεται η αγάπη... και εσύ την ακούς...
Ένα πολύ όμορφο μουσικό κομμάτι με όμορφους και χαριτωμένους στίχους...
Τραγουδούν: Δ.Καρράς, Μ.Λούκα, Φ.Ανδρικόπουλος
Σκηνοθεσία: Νίκη Μουσαδάκου
Φωτογραφία-Μοντάζ: Σταμάτης Αμπάτης
Στίχοι-Μουσική: Δ.Καρράς
Τραγουδούν: Δ.Καρράς, Μ.Λούκα, Φ.Ανδρικόπουλος
Σκηνοθεσία: Νίκη Μουσαδάκου
Φωτογραφία-Μοντάζ: Σταμάτης Αμπάτης
Στίχοι-Μουσική: Δ.Καρράς
Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011
Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011
Hold me... I can't....
2 κουβέντες μαγικές που μέσα από την απλότητά τους αντικατοπτρίζουν ένα χείμαρρο συναισθημάτων... Μία αγκαλιά που μπορεί να θεωρηθεί πολύ εύκολο να δοθεί, τελικά δεν είναι πάντοτε τόσο αναμενόμενη...
Τρίτη 1 Μαρτίου 2011
Μία αληθινή ανθρώπινη ιστορία
Καλό μήνα σε όλους!
Σε ένα από τα mail που μου έστειλαν σήμερα το πρωί, διάβασα μία συγκινητική σύντομη ιστορία, η οποία, αν και επικεντρώνεται ως επί το πλείστον στο θρησκευτικό κομμάτι, θεώρησα πως ήταν ιδιαίτερη γι'αυτό και την παραθέτω ως ανάρτηση. Πιστεύω ότι δεν χρειάζεται κάποιος να είναι χριστιανός για να την διαβάσει, ούτε θα πρέπει αναγκαστικά να πιστεύει στην ύπαρξη θεού. Απλώς τη βρήκα όμορφη...
Σε ένα από τα mail που μου έστειλαν σήμερα το πρωί, διάβασα μία συγκινητική σύντομη ιστορία, η οποία, αν και επικεντρώνεται ως επί το πλείστον στο θρησκευτικό κομμάτι, θεώρησα πως ήταν ιδιαίτερη γι'αυτό και την παραθέτω ως ανάρτηση. Πιστεύω ότι δεν χρειάζεται κάποιος να είναι χριστιανός για να την διαβάσει, ούτε θα πρέπει αναγκαστικά να πιστεύει στην ύπαρξη θεού. Απλώς τη βρήκα όμορφη...
Το 1922 ήρθε από την Μικρασία με τους πρόσφυγες ένα ορφανό Ελληνόπουλο, ονόματι Συμεών. Εγκαταστάθηκε στον Πειραιά σε μια παραγκούλα και εκεί μεγάλωσε μόνο του. Είχε ένα καροτσάκι και έκανε τον αχθοφόρο, μεταφέροντας πράγματα στο λιμάνι του Πειραιά. Γράμματα δεν ήξερε ούτε πολλά πράγματα από την πίστη μας.
Είχε την μακαρία απλότητα και πίστη απλή και απερίεργη. Όταν ήρθε σε ηλικία γάμου νυμφεύθηκε, έκανε δύο παιδιά και μετακόμισε με την οικογένεια του στη Νίκαια. Κάθε πρωί πήγαινε στο λιμάνι του Πειραιά για να βγάλει το ψωμάκι του.
Περνούσε όμως κάθε μέρα το πρωί από το ναό του αγίου Σπυρίδωνος, έμπαινε μέσα, στεκόταν μπροστά στο τέμπλο, έβγαζε το καπελάκι του και έλεγε: «Καλημέρα Χριστέ μου, ο Συμεών είμαι. Βοήθησέ με να βγάλω το ψωμάκι μου».
Το βράδυ που τελείωνε τη δουλειά του ξαναπερνούσε από την Εκκλησία, πήγαινε πάλι μπροστά στο τέμπλο και έλεγε: «Καλησπέρα Χριστέ μου, ο Συμεών είμαι. Σ’ ευχαριστώ που με βοήθησες και σήμερα».
Είχε την μακαρία απλότητα και πίστη απλή και απερίεργη. Όταν ήρθε σε ηλικία γάμου νυμφεύθηκε, έκανε δύο παιδιά και μετακόμισε με την οικογένεια του στη Νίκαια. Κάθε πρωί πήγαινε στο λιμάνι του Πειραιά για να βγάλει το ψωμάκι του.
Περνούσε όμως κάθε μέρα το πρωί από το ναό του αγίου Σπυρίδωνος, έμπαινε μέσα, στεκόταν μπροστά στο τέμπλο, έβγαζε το καπελάκι του και έλεγε: «Καλημέρα Χριστέ μου, ο Συμεών είμαι. Βοήθησέ με να βγάλω το ψωμάκι μου».
Το βράδυ που τελείωνε τη δουλειά του ξαναπερνούσε από την Εκκλησία, πήγαινε πάλι μπροστά στο τέμπλο και έλεγε: «Καλησπέρα Χριστέ μου, ο Συμεών είμαι. Σ’ ευχαριστώ που με βοήθησες και σήμερα».
Και έτσι περνούσαν τα χρόνια του ευλογημένου Συμεών. Περίπου το έτος 1950 όλα τα μέλη της οικογενείας του αρρώστησαν από φυματίωση και εκοιμήθησαν εν Κυρίω. Έμεινε ολομόναχος ο Συμεών και συνέχισε αγόγγυστα τη δουλειά του αλλά και δεν παρέλειπε να περνά από τον άγιο Σπυρίδωνα να καλημερίζει και να καλησπερίζει τον Χριστό, ζητώντας την βοήθεια Του και ευχαριστώντας Τον.
Όταν γέρασε ο Συμεών, αρρώστησε. Μπήκε στο Νοσοκομείο και νοσηλεύτηκε περίπου για ένα μήνα. Μια προϊσταμένη από την Πάτρα τον ρώτησε κάποτε: -Παππού, τόσες μέρες εδώ μέσα δεν ήρθε κανείς να σε δει. Δεν έχεις κανένα δικό σου στον κόσμο; -Έρχεται, παιδί μου, κάθε πρωί και απόγευμα ο Χριστός και με παρηγορεί. -Και τι σου λέει, παππού; -«Καλημέρα Συμεών, ο Χριστός είμαι, κάνε υπομονή». «Καλησπέρα Συμεών, ο Χριστός είμαι, κάνε υπομονή».
Η Προϊσταμένη παραξενεύτηκε και κάλεσε τον Πνευματικό της, π. Χριστόδουλο Φάσο, να έρθει να δει τον Συμεών μήπως πλανήθηκε. Ο π. Χριστόδουλος τον επισκέφθηκε, του έπιασε κουβέντα, του έκανε την ερώτηση της Προϊσταμένης και ο Συμεών του έδωσε την ίδια απάντηση.
Τις ίδιες ώρες πρωί και βράδυ, που ο Συμεών πήγαινε στο ναό και χαιρετούσε τον Χριστό, τώρα και ο Χριστός χαιρετούσε τον Συμεών. Τον ρώτησε ο Πνευματικός: -Μήπως είναι φαντασία σου; -Όχι, πάτερ, δεν είμαι φαντασμένος, ο Χριστός είναι. -Ήρθε και σήμερα; -Ήρθε. -Και τι σου είπε; -Καλημέρα Συμεών, ο Χριστός είμαι. Κάνε υπομονή, σε τρεις μέρες θα σε πάρω κοντά μου πρωΐ – πρωΐ. Ο Πνευματικός κάθε μέρα πήγαινε στο Νοσοκομείο, μιλούσε μαζί του και έμαθε για την ζωή του. Κατάλαβε ότι πρόκειται περί ευλογημένου ανθρώπου. Την τρίτη ημέρα πρωΐ – πρωΐ πάλι πήγε να δει τον Συμεών και να διαπίστωσει αν θα πραγματοποιηθεί η πρόρρηση ότι θα πεθάνει.
Πράγματι εκεί που κουβέντιαζαν, ο Συμεών φώναξε ξαφνικά: «Ήρθε ο Χριστός», και εκοιμήθη τον ύπνο του δικαίου. Αιωνία του η μνήμη. Αμήν.
Όταν γέρασε ο Συμεών, αρρώστησε. Μπήκε στο Νοσοκομείο και νοσηλεύτηκε περίπου για ένα μήνα. Μια προϊσταμένη από την Πάτρα τον ρώτησε κάποτε: -Παππού, τόσες μέρες εδώ μέσα δεν ήρθε κανείς να σε δει. Δεν έχεις κανένα δικό σου στον κόσμο; -Έρχεται, παιδί μου, κάθε πρωί και απόγευμα ο Χριστός και με παρηγορεί. -Και τι σου λέει, παππού; -«Καλημέρα Συμεών, ο Χριστός είμαι, κάνε υπομονή». «Καλησπέρα Συμεών, ο Χριστός είμαι, κάνε υπομονή».
Η Προϊσταμένη παραξενεύτηκε και κάλεσε τον Πνευματικό της, π. Χριστόδουλο Φάσο, να έρθει να δει τον Συμεών μήπως πλανήθηκε. Ο π. Χριστόδουλος τον επισκέφθηκε, του έπιασε κουβέντα, του έκανε την ερώτηση της Προϊσταμένης και ο Συμεών του έδωσε την ίδια απάντηση.
Τις ίδιες ώρες πρωί και βράδυ, που ο Συμεών πήγαινε στο ναό και χαιρετούσε τον Χριστό, τώρα και ο Χριστός χαιρετούσε τον Συμεών. Τον ρώτησε ο Πνευματικός: -Μήπως είναι φαντασία σου; -Όχι, πάτερ, δεν είμαι φαντασμένος, ο Χριστός είναι. -Ήρθε και σήμερα; -Ήρθε. -Και τι σου είπε; -Καλημέρα Συμεών, ο Χριστός είμαι. Κάνε υπομονή, σε τρεις μέρες θα σε πάρω κοντά μου πρωΐ – πρωΐ. Ο Πνευματικός κάθε μέρα πήγαινε στο Νοσοκομείο, μιλούσε μαζί του και έμαθε για την ζωή του. Κατάλαβε ότι πρόκειται περί ευλογημένου ανθρώπου. Την τρίτη ημέρα πρωΐ – πρωΐ πάλι πήγε να δει τον Συμεών και να διαπίστωσει αν θα πραγματοποιηθεί η πρόρρηση ότι θα πεθάνει.
Πράγματι εκεί που κουβέντιαζαν, ο Συμεών φώναξε ξαφνικά: «Ήρθε ο Χριστός», και εκοιμήθη τον ύπνο του δικαίου. Αιωνία του η μνήμη. Αμήν.
Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011
Απόσπασμα από κείμενο ανώνυμου...
|
Σάλεψε ψυχή μου... σάλεψε...
Κάνε ένα βήμα πιο μπροστά, θα τα καταφέρεις. Σαν τα μικρά παιδιά που τρεκκλίζουν στα πρώτα δειλά βήματά τους. Μη φοβηθείς να συνεχίσεις. Πρέπει να συνεχίσεις. Τί, έτσι θα παραιτηθείς; Νομίζεις ότι κανείς δεν παλεύει σε αυτήν τη ζωή; Θαρρείς πως είσαι ο μόνος που φοβάσαι, που πονάς, που ξεψυχάς;
Διώξε τους ιστούς που σε έχουν τυλίξει σφιχτά στην Απουσία. Άφησε να μπει λιγοστό φως στις χαραμάδες που άνοιξες στο κουκούλι σου. Θα αισθανθείς μία πανέμορφη ζεστασιά. Θα αναγεννηθείς. Σαν το βρέφος που παίρνει την πρώτη του αναπνοή όταν βγαίνει από τη μητρική του κατοικία. Άσε το φως αυτό να σε αγκαλιάσει. Εκεί θα συνειδητοποιήσεις ότι δεν είσαι κατάμονος. Είσαι μοναδικός αλλά όχι μόνος.
Έχεις ανοιχτά μάτια και όμως δεν βλέπεις. Προσπάθησε να δεις πέρα από το φαινομενικό. Τι βλέπεις; Η ζωή σε περιμένει. Σε καλεί να την γευτείς. Όχι, δεν είναι πειρασμός που πράττει τα πάνδεινα για να σε παρασύρει. Θέλει να σου δώσει μια ευκαιρία, αρκεί να τη δεχτείς. Άπλωσε και εσύ το χέρι σου. Άγγιξέ τη. Είναι και εκείνη ματωμένη. Και αυτή πονάει. Δεν είσαι μόνο εσύ. Σου είπε κανείς ότι θα είναι εύκολα τα πράγματα; Σου μίλησε ποτέ κανείς για ατελείωτη ευτυχία;
Μαζί θα επιβιώσετε. Εσύ και η ζωή σου. Ξύπνα. Ήρθε η στιγμή.
Διώξε τους ιστούς που σε έχουν τυλίξει σφιχτά στην Απουσία. Άφησε να μπει λιγοστό φως στις χαραμάδες που άνοιξες στο κουκούλι σου. Θα αισθανθείς μία πανέμορφη ζεστασιά. Θα αναγεννηθείς. Σαν το βρέφος που παίρνει την πρώτη του αναπνοή όταν βγαίνει από τη μητρική του κατοικία. Άσε το φως αυτό να σε αγκαλιάσει. Εκεί θα συνειδητοποιήσεις ότι δεν είσαι κατάμονος. Είσαι μοναδικός αλλά όχι μόνος.
Έχεις ανοιχτά μάτια και όμως δεν βλέπεις. Προσπάθησε να δεις πέρα από το φαινομενικό. Τι βλέπεις; Η ζωή σε περιμένει. Σε καλεί να την γευτείς. Όχι, δεν είναι πειρασμός που πράττει τα πάνδεινα για να σε παρασύρει. Θέλει να σου δώσει μια ευκαιρία, αρκεί να τη δεχτείς. Άπλωσε και εσύ το χέρι σου. Άγγιξέ τη. Είναι και εκείνη ματωμένη. Και αυτή πονάει. Δεν είσαι μόνο εσύ. Σου είπε κανείς ότι θα είναι εύκολα τα πράγματα; Σου μίλησε ποτέ κανείς για ατελείωτη ευτυχία;
Μαζί θα επιβιώσετε. Εσύ και η ζωή σου. Ξύπνα. Ήρθε η στιγμή.
Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011
Σε μια κούπα τσάι...
Κρατώ στα χέρια μου την κούπα μου. Βουλιάζω στον καναπέ και διπλώνω τα πόδια μου σα μικρό παιδί. Οι υδρατμοί θαμπώνουν τα γυαλιά μου και τα βγά
ζω για να βλέπω καλύτερα. Το χρωματισμένο νερό βγάζει τη ζεστασιά του και με χτυπά στο πρόσωπο σαν ανάλαφρο αεράκι, σαν τις αναμνήσεις που ύπουλα και σχεδόν ασυνείδητα αναδύονται από τις πτυχές του μυαλού...
Τα χέρια μου έχουν κοκκινίσει από την καυτή κούπα που κρατώ. Δεν το αισθάνομαι όμως. Την φέρνω κοντά στο πρόσωπό μου και περιμένω μήπως αναγνωρίσω κάτι γνωστό και επιθυμητό. Κάποιες φορές αισθάνομαι ότι βλέπω εσένα να χαμογελάς. Θα προσπαθήσω πάλι μήπως σε δω και αυτήν τη φορά.
Οι σκεψεις με κατακλύζουν σαν το άρωμα του τσαγιού. Λεπτές και δυνατές μαζί. Έρχονται και με σφιχταγκαλιάζουν, με τυλίγουν γύρω γύρω, γύρω γύρω....
Ξανακοιτάζω τη γεμάτη κούπα μου. Δεν είναι πια ζεστή. Οι υδρατμοί δεν ξεπηδούν πλέον. Πρέπει να πιω το τσάι μου. Έχει κρυώσει.
ζω για να βλέπω καλύτερα. Το χρωματισμένο νερό βγάζει τη ζεστασιά του και με χτυπά στο πρόσωπο σαν ανάλαφρο αεράκι, σαν τις αναμνήσεις που ύπουλα και σχεδόν ασυνείδητα αναδύονται από τις πτυχές του μυαλού...Τα χέρια μου έχουν κοκκινίσει από την καυτή κούπα που κρατώ. Δεν το αισθάνομαι όμως. Την φέρνω κοντά στο πρόσωπό μου και περιμένω μήπως αναγνωρίσω κάτι γνωστό και επιθυμητό. Κάποιες φορές αισθάνομαι ότι βλέπω εσένα να χαμογελάς. Θα προσπαθήσω πάλι μήπως σε δω και αυτήν τη φορά.
Οι σκεψεις με κατακλύζουν σαν το άρωμα του τσαγιού. Λεπτές και δυνατές μαζί. Έρχονται και με σφιχταγκαλιάζουν, με τυλίγουν γύρω γύρω, γύρω γύρω....
Ξανακοιτάζω τη γεμάτη κούπα μου. Δεν είναι πια ζεστή. Οι υδρατμοί δεν ξεπηδούν πλέον. Πρέπει να πιω το τσάι μου. Έχει κρυώσει.
Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011
Μουσική.......
Ένα από τα πολύ αγαπημένα μουσικά έργα του Chopin... θεωρώ ότι είναι πολύ ερωτικό... σπαρακτικά ερωτικό με την απλότητα που το διακατέχει... όπως ένας Chopin άλλωστε ξέρει...
Frédéric Chopin, Op. 69, No. 2 (Valse)
Frédéric Chopin, Op. 69, No. 2 (Valse)
Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011
Θα στο περιγράψω!..... μπορείς να το βρεις;
Χμμμμμμ.........
Ελπίζω να μην είναι δύσκολο αυτό που θα σου πω...........
Αλλά θα προσπαθήσω να στο περιγράψω όσο πιο καλά μπορώ...
Κρύβεται πίσω από το χάδι σου. Κι όμως, αναβιώνει στη σιωπή μου. Ακτινοβολεί στην αντανάκλαση των ματιών σου και ελίσσεται στα άδυτα της ψυχής μου. Βρίσκεται στα ακροδάχτυλά μου που τυλίγονται στο σώμα σου. Στα μαλλιά μου που ανεμίζουν μπροστά στο πρόσωπό σου. Ξεπροβάλλει δειλά όταν σε βλέπω από μακριά και ξεχειλίζει κάθε φορά που με αγκαλιάζεις. Αποτυπώνεται στις λέξεις που προφέρω και ορθώνεται σαν ασπίδα για να σε προστατέψει.
Ελπίζω να μην είναι δύσκολο αυτό που θα σου πω...........
Αλλά θα προσπαθήσω να στο περιγράψω όσο πιο καλά μπορώ...
Κρύβεται πίσω από το χάδι σου. Κι όμως, αναβιώνει στη σιωπή μου. Ακτινοβολεί στην αντανάκλαση των ματιών σου και ελίσσεται στα άδυτα της ψυχής μου. Βρίσκεται στα ακροδάχτυλά μου που τυλίγονται στο σώμα σου. Στα μαλλιά μου που ανεμίζουν μπροστά στο πρόσωπό σου. Ξεπροβάλλει δειλά όταν σε βλέπω από μακριά και ξεχειλίζει κάθε φορά που με αγκαλιάζεις. Αποτυπώνεται στις λέξεις που προφέρω και ορθώνεται σαν ασπίδα για να σε προστατέψει.
Μήπως ξέρεις τι είναι;
Γιατί εγώ ξέρω….
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)