Αν κλείσεις τα μάτια για λίγο, μόνο για λίγο, είναι εύκολο να ταξιδέψεις στις μνήμες σου, να βιώσεις και να ξανανοιώσεις συναισθήματα δικά σου, αποκλειστικά δικά σου που μόνο εσύ γνωρίσεις τι σημαίνουν για σενα και το μικρόκοσμό σου...
Εγώ κλείνοντας τα μάτια μου, φέρνω σαν εικόνα ένα πρόσωπο που μου προξενεί χείμαρρο συναισθημάτων, ανακινεί τον κόσμο μου όπως μία δίνη στη θάλασσα σηκώνει την άμμο από κάτω... Αποτυπώνω στο μυαλό μου τα χαρακτηριστικά του προσώπου, με λεπτομέρεια για να μην μου ξεφύγει τίποτα απολύτως και μου μείνει κάτι παραπονεμένο... Χαμογελάω μόνη μου, ξέρεις, και ενώ μπορεί να φαίνεται στην αρχή κάπως αστείο που φαινομενικά χαμογελάω στο κενό ή στο ντουβάρι του δωματίου μου, στην πραγματικότητα είναι πολύ γλυκό και αυθόρμητο... Αισθάνομαι τα μάτια μου να τρεμοπαίζουν από μέσα σαν μικρές φλογίτσες που κουνιούνται πέρα δώθε από ένα ελαφρύ αεράκι. Και νοιώθω έτσι τα μάτια του να με κοιτούν. Ένα βλέμμα γαλήνης σαν αυγουστιάτικο φεγγάρι που λάμπει αθόρυβα, χωρίς να ξέρει ότι είναι ο νυχτερινός βασιλιάς του ουρανού.......
Σκέφτομαι τη φωνή του πρόσώπου αυτού. Κάποιες φορές ηχεί σαν την πιο όμορφη μελωδία βγαλμένη από τις νότες μίας σειρήνας, τόσο χρωματιστή, τόσο ήρεμη, τόσο καθυσηχαστική.... Με κάνει να θέλω να τον ακούω χωρίς να παρεμβαίνω, να απολαμβάνω το ηχόχρωμα της φωνής του που με ζεσταίνει και με νανουρίζει...
Άραγε ξέρω πόσο ερωτευμένη μπορεί να είμαι; Νομίζω πως δεν έχω καταφέρει να βρω απάντηση γιατί δεν μπορώ να μετρήσω τον έρωτά μου' φουντώνει κάθε μέρα όλο και πιο πολύ -και μάλιστα όχι ελεγχόμενα. Είναι ένα σπάνιο λουλούδι που ανοίγει τα πέταλά του, μόνο για μένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου