Δεν είναι λίγες οι φορές που βλέπω γύρω μου ανθρώπους να αναβάλουν συστηματικά πράγματα και καταστάσεις που αφορούν άμεσα στην πορεία της ζωής τους. Σκέφτομαι: γιατί το κάνουν αυτό; τι τους προσφέρει; Και τότε έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιώ ότι και εγώ το έχω κάνει αυτό, και εγώ συνεχίζω να το κάνω....
Αποφασίζω για κάτι, θεωρώ πως θα το κάνω και εντέλει δεν το κάνω. Δεν ξέρω ακριβώς γιατί. Δεν μπορώ να βρω εκάτό τοις εκατό την αιτία της αναβλητικότητας μου. Αυτό που ξέρω είναι ότι με πιάνει ένα αίσθημα δυσφορίας που αρκετές φορές με κατακλύζει. Και ακριβώς επειδή είναι τόσο δυσάρεστο το συναίσθημα, προσπαθώ να το διώξω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και πιο μακριά. Κάποιες φορές δεν μπορώ να αναπνεύσω, κάποιες φορές με πιάνει ταχυπαλμία, κάποιες φορές θέλω να εξαφανιστώ και κάποιες φορές όλα αυτά μαζί. Σίγουρα έχω εντοπίσει ότι φοβάμαι. Δεν ξέρω όμως ποιος ακριβώς είναι ο φόβος μου. Η κατακραυγή; Τα σχόλια; Οι δυσκολίες; Οι άλλοι ή ο ίδιος μου ο εαυτός;
Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει αυτό. Προσπαθώ. Αλλά δεν ξέρω πώς ακριβώς θα το σταματήσω. Αναβάλω ακόμη για αυτά που αγαπώ και είναι η ζωή μου. Μετά έρχονται οι τύψεις καθώς δεν μπόρεσα να είμαι συνεπής και προς τους άλλους και προς εμένα.
Πρέπει να μάθω να αγαπώ και τα λάθη μου ή και τις αποτυχίες μου. Γιατί νομίζω πως εν μέρει η αναβλητικότητά μου οφείλεται και σε αυτό. Φοβάμαι μην κάνω λάθος. Φοβάμαι μην αποτύχω. Φοβάμαι μην απογοητεύσω και απογοητευτώ.
Μου φαίνεται όμως ότι ξεχνάω κάτι πολύ σημαντικό' ότι και εγώ είμαι άνθρωπος. Δεν μπορώ να είμαι τέλεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου