Το ουρλιαχτό του μανδραγόρα

Σύμφωνα με παγανιστικές δοξασίες και γενικότερα παλαιότερες πεποιθήσεις που στηρίζονταν σε προκαταλήψεις, ο μανδραγόρας, ένα ιδιαίτερο σε σχήμα φυτό, ήταν γνωστός για τις "θανατηφόρες" του ιδιότητες. Σύμφωνα με τον θρύλο που επικρατεί, η ρίζα του μανδραγόρα μόλις ξεθαβόταν από το χώμα, άρχιζε να ουρλιάζει σε τέτοιο βαθμό που οδηγούσε στο θανατό όποιον άκουγε το ουρλιαχτό.

Μήπως όμως η συγκεκριμένη ιδιότητα του μανδραγόρα μας θυμίζει λίγο τον κυκεώνα των προβλημάτων που μας στροβιλίζουν; Μήπως οι φόβοι και οι ανασφάλειές μας είναι σαν τη ρίζα του μανδραγόρα που παραμένει θαμμένη κάτω από το χώμα; Και τι συμβαίνει όταν ξεθάψεις τη ρίζα; Όταν ανασκαλέψεις τις φοβίες σου και βγουν στην επιφάνεια; Θα αντέξεις το ουρλιαχτό; Θα πεθάνεις;

Όλοι μας έχουμε κρύψει βαθιά μέσα στο χώμα το δικό μας μανδραγόρα. Είτε αυτό ονομάζεται δειλία είτε ανασφάλεια είτε πόνος είτε ακόμη και καθημερινότητα. Κρατάμε μέσα μας αυτό που δεν θέλουμε να βγει στην επιφάνεια, το πιέζουμε, το καταπιέζουμε. Πολλές φορές αρνούμαστε να το αποδεχτούμε, γι'αυτό και το απωθούμε - το θάβουμε δηλαδή κάτω από το χώμα. Αποδιώχνουμε όλα εκείνα τα αρνητικά που μας επηρεάζουν ή κρύβουμε όλα όσα φοβόμαστε να εκδηλώσουμε διότι θεωρούμε ότι δεν θα είναι αρεστά και αποδεκτά. Όπως το να πούμε σε κάποιον ότι μας ελκύει (φόβος απόρριψης), να καταπιαστούμε με κάποια δραστηριότητα (φόβος του μη κοινωνικώς αποδεχτού),κλπ.

Όταν όμως κάποιος -ή κάτι- αρχίζει να ξεθάβει αυτό που έχουμε απωθήσει ή αυτό που αρνούμαστε να αποδεχτούμε, τότε η ρίζα του μανδραγόρα αρχίζει να ουρλιάζει. Εμείς λοιπόν είμαστε αυτοί που πρέπει να αποφασίσουμε αν θα αντέξουμε στην κραυγή. Αν θα πεθάνουμε ή όχι. Κάτι θα πρέπει να πράξουμε για να μην προκύψει το μοιραίο. Θα υπομείνουμε το "ουρλιαχτό του μανδραγόρα"; Θα υποστούμε τις συνέπειες των ένοχων συναισθημάτων μας; Μίας ερωτικής απόρριψης ή της κοινωνικής κατακραυγής;
Στο χέρι μας είναι... αρκεί να ξέρουμε ότι εμείς τουλάχιστον παλέψαμε να μείνουμε ζωντανοί στο άκουσμα του ουρλιαχτού...