Συχνά η ζωή μας μοιάζει με τη διαδρομή ενός λεωφορείου. Ανεβαίνουμε, στριμωχνόμαστε, εκνευριζόμαστε, αδημονούμε να φθάσουμε στον προορισμό μας... Περνάμε από διαφορετικούς δρόμους άλλοτε καινούργιους και άγνωστους και άλλοτε από τους ίδιους και τους ίδιους και τους ίδιους... Και ασφυκτιούμε. Κάποια στιγμή θέλουμε να κατεβούμε. Να ξεφύγουμε από τους πάντες και τα πάντα, να ηρεμήσουμε, να.... απλώς να σταματήσουμε
Το φορτίο που κουβαλάμε είναι πολύ βαρύ. Τα χέρια μας σύντομα τσακίζονται, πονούν και τέλος πληγώνονται. Δεν τα παρατάμε όμως έτσι εύκολα. Εμείς συνεχίζουμε. Η ζωή είναι σκληρή γι'αυτό και εμείς πρέπει να είμαστε δυνατοί. Είναι ένας γλυκός πόνος. Δεν το βάζουμε κάτω με την πρώτη δυσκολία, εμείς προσπαθούμε. Τα πληγιασμένα χέρια μας στην αρχή είναι γεμάτα αμυχές, είναι ευαίσθητα και ευάλωτα. Στη συνέχεια όμως, οι αμυχές γίνονται ουλές που θα μας θυμίζουν με την παρουσία τους τα όσα περάσαμε και έτσι θα μας δυναμώνουν βοηθώντας μας να συνεχίσουμε παρακάτω. Μόνο με βάση τα όσα πράξαμε στο παρελθόν θα βηματίζουμε προσεκτικά στο δρόμο με τις καινούριες εμπειρίες. Οι ουλές θα είναι ο χάρτης μας. Και εμείς οι πρωτοπόροι του νέου μας ταξιδιού. Θα κάνουμε ωτοστόπ και θα ξανανεβούμε στο όχημα της ζωής. Σύντομα. Αργά. Με το χρόνο του ο καθένας. Αρκεί να ξανανεβούμε. Κάποια στιγμή. Πριν να είναι πλέον αργά.
Don't stop the world....I don't wanna get off....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου