Προς μεγάλη μου έκπληξη και έπειτα από ορισμένες εμπειρίες που απέκτησα τις τελευταίες μέρες, διαπίστωσα με αρκετή δυσαρέσκεια ότι όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος ηλικιακά, τόσο ελαχιστοποιείται και ο βαθμός σεβασμού τους προς άλλα πρόσωπα. Συχνά-και από προσωπικές μας εμπειρίες το γνωρίζουμε αυτό- οι μεγαλύτεροι άνθρωποι τείνουν να κατηγορούν τους "νεολαίους"(όπως άλλωστε συνηθίζουν να λένε οι ίδιοι) για έλλειψη σεβασμού. Ποιός όμως τελικά είναι ο ασεβής και άξεστος; Όλες αυτές τις σκέψεις δεν τις καταγράφω για να δικαιολογήσω όσους ανήκουν πάνω κάτω στην ηλικία μου, αλλά για να επισημάνω το γεγονός πως αμέσως, χωρίς να πέσει και πολύ επεξεργασία στο μυαλό των περισσoτέρων, οι νέοι είναι αυτοί που κατά κύριο λόγο συμπεριφέρονται με άσχημο ή ανεπίτρεπτο τρόπο. Τελικά, όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος τόσο περισσότερο επιστρέφει στις αρχικές του καταβολές. Τις ζωώδεις. Τις πιο κρυφές και απωθημένες. (Βέβαια δεν ισχύει αυτό για όλους τους ανθρώπους, δεν θέλω να είμαι ούτε υπερβολική ούτε απόλυτη). Η σημερινή κοινωνία, η οποία μας σπρώχνει όλο και περισσοτερό στην αποχαύνωση, έχει μετατρέψει την ανθρώπινη ζωή σε κάτι μίζερο και βαρετό, ακαθόριστης προέλευσης και σημασίας. Ο μεγαλύτερος σε ηλικία άνθρωπος έχει βαρεθεί τον γραφικό αστικό τρόπο ζωής και βρίσκει διέξοδο από αυτόν τον κυκεώνα μόνο όταν ταπεινώνει ή αποδυναμώνει άλλα άτομα, εφόσον έτσι εξυψώνει τον εαυτό του τρεφόμενος πλέον από τον πόνο και την αμηχανία των άλλων. Ο άνθρωπος έχει χάσει την ανθρωπιά του. Ο σεβασμός είναι δύσκολο πια να επιτευχθεί. Πρέπει να το καταλάβουμε. Όχι για τη φουκαριάρα τη μάνα μας, αλλά για τον φουκαριάρη τον εαυτό μας. Δεν πρέπει να αφήσουμε τη μιζέρια να εισχωρήσει στη ζωή μας. Ούτε τώρα ούτε ποτέ. Τουλάχιστον εμείς, η νέα γενιά, πρέπει να το πάρει είδηση. Χανόμαστε αδέρφια...., χανόμαστε στο βούρκο του τετριμμένου που κρατά σφιχτοδεμένα τα εναπομείναντα ψήγματα σεβασμού. Εκπέμπουμε SOS για να σωθούμε. Και η σωτηρία αυτή θα επέλθει μόνο όταν θυμηθούμε να γίνουμε άνθρωποι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου