Όταν το σύμπαν συνωμοτεί...

Ο Paulo Coelho ανέφερε κάποτε ότι αν επιθυμείς κάτι πολύ, τότε το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις. Από την άλλη, ο Murphy υποστήριξε πως αν είναι να πάει κάτι στραβά, όντως τα πράγματα θα είναι δυσοίωνα. Ειλικρινά, δεν μπορώ να γνωρίζω τι πραγματικά ισχύει. Αυτό που ξέρω όμως είναι πως πολύ συχνά τυχαίνει να αποκτάμε μία κάποια εμπειρία ή να γνωρίζουμε ένα καινούριο άτομο, και ενώ αρχικά δεν είχαμε έρθει ποτέ προηγουμένως σε επαφή, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα αυτή η εμπειρία ή το άτομο αντιστοίχως βρίσκεται και πάλι μπροστά μας. Λες και το σύμπαν πραγματικά συνωμοτεί. Πολλές φορές, τυχαίνει να επιθυμούμε στη ζωή μας την ύπαρξη συγκεκριμένων καταστάσεων ή την εμφάνιση ανθρώπων ορισμένων προδιαγραφών, οι οποίοι, χωρίς καμία προηγούμενη αφορμή ή ένδειξη, εντάσσονται ξαφνικά στο μικρόκοσμό μας, εξυπηρετώντας εν τοιαύτη περιπτώσει την αρχική μας επιθυμία. Σαν μία άλλη, τρίτη δύναμη (το σύμπαν; ο θεός; κάποιο εξωλογικό στοιχείο;) να παρεμβαίνει σκοπίμως την κατάλληλη στιγμή, στο κατάλληλη μέρος και να εκπληρώνει αυτήν, την είτε υπέρτατη είτε τη λιγότερο βαρύνουσας σημασίας επιθυμία. Αυτό ίσως επιβεβαιώνει εν μέρει τη σκέψη του Coelho.
Ωστόσο, όσον αφορά τη θεωρία του Murphy (Murphy's law) δεν μπορώ να συμφωνήσω απολύτως. Προσωπική μου γνώμη είναι πως το αν "θα πάει κάτι στραβά" έγκειται σε μεγάλο βαθμό στην ψυχολογική κατάσταση στην οποία θα βρισκόμαστε. Αν κάτι όντως παρεκκλίνει από το επιθυμητό (αυτό που ο καθένας από εμάς θεωρεί ότι είναι επιθυμητό) , το αν θα συνεχίσει να βρίσκεται εκτροχιασμένο εξαρτάται από τη δική μας ψυχολογία. Παραδείγματος χάριν, όταν κάποιο άτομο συνεχίζει να έχει κακή διάθεση -όπως θα λέγαμε- έπειτα από μία δυσκολία ή "αναποδιά", τότε το πιθανότερο είναι το ίδιο το άτομο να προκαλεί ένα δυσάρεστο κλίμα, το οποίο στη συνέχεια επηρεάζει και όσο άτομα αποτελούν τον περίγυρό του τη δεδομένη στιγμή. Με λίγα λόγια, δεν είναι αναγκαίο να συνεχίσουν να λαμβάνουν χώρα δυσάρεστα γεγονότα μόνο και μόνο επειδή προηγήθηκε αυτών κάποιο άλλο μη αναμενόμενο και μη επιθυμητό συμβάν. Ο ίδιος ο άνθρωπος κρύβει τόση ενέργεια μέσα του με αποτέλεσμα να έχει τη δύναμη να επηρεάσει εύκολα -και χωρίς πολλές φορές να γίνεται κατανοητό- ανθρώπους και καταστάσεις. Και επειδή ακριβώς η δύναμη αυτή δεν γίνεται αντιληπτή, ο καθένας από εμάς (ευάλωτος ων) αποποιείται των ευθυνών και σπεύδει να αποδώσει το λάθος, τη δυσφορία και φυσικά το ατυχές συμβάν σε κάτι επιστημονικώς αποδεδειγμένο ανώτερο από την ίδια του την ύπαρξη, εν προκειμένω το σύμπαν.
Ίσως να έχω λάθος διατυπώνοντας τη συγκεκριμένη σκέψη σχετικά με τη θεωρία του Murphy. Είναι όμως η σκοπιά με την οποία εγώ προσωπικά αντιλαμβάνομαι το συγκεκριμένο ζήτημα. Πάντως σχεδόν σίγουρα συμφωνώ με τη ρήση του Coelho που ειπώθηκε στην αρχή του άρθρου. Θα ήθελα να μου πείτε και εσείς τι υποστηρίζετε πάνω στο παρόν θέμα. Περιμένω και τις δικές σας σκέψεις...

Για να δούμε τελικά...ποιός σέβεται ποιόν;

Προς μεγάλη μου έκπληξη και έπειτα από ορισμένες εμπειρίες που απέκτησα τις τελευταίες μέρες, διαπίστωσα με αρκετή δυσαρέσκεια ότι όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος ηλικιακά, τόσο ελαχιστοποιείται και ο βαθμός σεβασμού τους προς άλλα πρόσωπα. Συχνά-και από προσωπικές μας εμπειρίες το γνωρίζουμε αυτό- οι μεγαλύτεροι άνθρωποι τείνουν να κατηγορούν τους "νεολαίους"(όπως άλλωστε συνηθίζουν να λένε οι ίδιοι) για έλλειψη σεβασμού. Ποιός όμως τελικά είναι ο ασεβής και άξεστος; Όλες αυτές τις σκέψεις δεν τις καταγράφω για να δικαιολογήσω όσους ανήκουν πάνω κάτω στην ηλικία μου, αλλά για να επισημάνω το γεγονός πως αμέσως, χωρίς να πέσει και πολύ επεξεργασία στο μυαλό των περισσoτέρων, οι νέοι είναι αυτοί που κατά κύριο λόγο συμπεριφέρονται με άσχημο ή ανεπίτρεπτο τρόπο. Τελικά, όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος τόσο περισσότερο επιστρέφει στις αρχικές του καταβολές. Τις ζωώδεις. Τις πιο κρυφές και απωθημένες. (Βέβαια δεν ισχύει αυτό για όλους τους ανθρώπους, δεν θέλω να είμαι ούτε υπερβολική ούτε απόλυτη). Η σημερινή κοινωνία, η οποία μας σπρώχνει όλο και περισσοτερό στην αποχαύνωση, έχει μετατρέψει την ανθρώπινη ζωή σε κάτι μίζερο και βαρετό, ακαθόριστης προέλευσης και σημασίας. Ο μεγαλύτερος σε ηλικία άνθρωπος έχει βαρεθεί τον γραφικό αστικό τρόπο ζωής και βρίσκει διέξοδο από αυτόν τον κυκεώνα μόνο όταν ταπεινώνει ή αποδυναμώνει άλλα άτομα, εφόσον έτσι εξυψώνει τον εαυτό του τρεφόμενος πλέον από τον πόνο και την αμηχανία των άλλων. Ο άνθρωπος έχει χάσει την ανθρωπιά του. Ο σεβασμός είναι δύσκολο πια να επιτευχθεί. Πρέπει να το καταλάβουμε. Όχι για τη φουκαριάρα τη μάνα μας, αλλά για τον φουκαριάρη τον εαυτό μας. Δεν πρέπει να αφήσουμε τη μιζέρια να εισχωρήσει στη ζωή μας. Ούτε τώρα ούτε ποτέ. Τουλάχιστον εμείς, η νέα γενιά, πρέπει να το πάρει είδηση. Χανόμαστε αδέρφια...., χανόμαστε στο βούρκο του τετριμμένου που κρατά σφιχτοδεμένα τα εναπομείναντα ψήγματα σεβασμού. Εκπέμπουμε SOS για να σωθούμε. Και η σωτηρία αυτή θα επέλθει μόνο όταν θυμηθούμε να γίνουμε άνθρωποι...

Η βία δεν πάει στα βουνά, πάει στους ανθρώπους

Τώρα θα μου πείτε τι περίεργος τίτλος είναι αυτός...Κι όμως. Είναι αλήθεια. Η βία δεν υπάρχει μόνο γύρω από τους ανθρώπους αλλά και μέσα στους ανθρώπους. Κυρίως μέσα τους. Δεν συνηθίζουμε να λέμε ότι ένα μαχαίρι είναι άκακο όταν κόβει το ψωμί ενώ γίνεται φονικό όπλο μέχρι να τραυματίσει ή να σκοτώσει άνθρωπο; Το μαχαίρι σίγουρα δεν κάνει από μόνο του τη δουλειά. Κάποιος άλλος το χρησιμοποιεί ανάλογα με το τι αισθάνεται τη δεδομένη στιγμή. Όλη η οργή ξεσπά σε μία απλή κίνηση που μπορεί να βλάψει κάποιον άλλο άνθρωπο. Η βία πλέον έχει ριζώσει για τα καλά στη ζωή μας.
Γινόμαστε τόσο ευερέθιστοι σχεδόν με τα πάντα. Ένα μικρό συμβάν είναι δυνατό να αποτελέσει αφορμή για ένα πολύ δυνατό και -γιατί όχι- ανεξέλεγκτο ξέσπασμα. Παραδείγματος χάριν, πριν 2 μέρες βρισκόμουν στην Πειραιώς μέσα στο αυτοκίνητο της μητέρας μου όταν από το αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας είδαμε ξαφνικά να πετάγεται από το αυτοκίνητό του ένας άντρας, ο οποίος χαστούκισε και έσπρωξε έναν -Πακιστανικής μάλλον προέλευσης -άνθρωπο που ήθελε να του καθαρίσει το τζάμι. Πραγματικά τραγικό αν το σκεφτεί κανείς. Η βία κυλάει στις φλέβες μας. Όμως, το μόνο σίγουρο είναι πως δεν ξύπνησε κάποιος μία μέρα και άρχισε "να σπέρνει το κακό". Η βίαιη συμπεριφορά προφανώς έχει καλλιεργηθεί πολύ πιο πριν μέσα του. Τα ερεθίσματά του ήδη από την παιδική ηλικία έχουν συμβάλει στο να "γίνει η ζημιά". Η αλήθεια είναι βέβαια ότι πρόκειται για κλισεδάκι. Είναι όμως πραγματικότητα. Αρχής γενομένης από τα Μ.Μ.Ε. τα οποία συνηθίζουν να προβάλλουν σκηνές βίας (είτε λεκτικής είτε σωματικής) έως τα παραδείγματα των γονέων και κηδεμόνων εντός του οικογενειακού περιβάλλοντος.
Η βία, ωστόσο, δεν πρέπει να είναι η λύση στα προβλήματά μας. Με το βιαιοπραγούμε χάνουμε το δίκιο μας εφόσον πλέον δεν έχουμε χρησιμοποιήσει κανέναν άλλο πολιτισμένο τρόπο για να λύσουμε τις διαφορές μας ή να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας. Επικαλούμαστε τα ζωώδη ένστικτά μας, που με πολύ κόπο έχουμε απωθήσει από την παρούσα ζωή μας. Πρέπει να δρούμε αλλά όχι να φθάνουμε στα άκρα θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή άλλων ανθρώπων αλλά και τη δική μας. Η βία δεν συνεπάγεται μόνο τον σωματικό ή ψυχικό τραυματισμό των συνανθρώπων μας αλλά και την αυτοκαταστροφή μας.
Ας πούμε λοιπόν όλοι ΟΧΙ στη βία. Κάνει κακό...

Stop the world, I wanna get off...

Συχνά η ζωή μας μοιάζει με τη διαδρομή ενός λεωφορείου. Ανεβαίνουμε, στριμωχνόμαστε, εκνευριζόμαστε, αδημονούμε να φθάσουμε στον προορισμό μας... Περνάμε από διαφορετικούς δρόμους άλλοτε καινούργιους και άγνωστους και άλλοτε από τους ίδιους και τους ίδιους και τους ίδιους... Και ασφυκτιούμε. Κάποια στιγμή θέλουμε να κατεβούμε. Να ξεφύγουμε από τους πάντες και τα πάντα, να ηρεμήσουμε, να.... απλώς να σταματήσουμε
Το φορτίο που κουβαλάμε είναι πολύ βαρύ. Τα χέρια μας σύντομα τσακίζονται, πονούν και τέλος πληγώνονται. Δεν τα παρατάμε όμως έτσι εύκολα. Εμείς συνεχίζουμε. Η ζωή είναι σκληρή γι'αυτό και εμείς πρέπει να είμαστε δυνατοί. Είναι ένας γλυκός πόνος. Δεν το βάζουμε κάτω με την πρώτη δυσκολία, εμείς προσπαθούμε. Τα πληγιασμένα χέρια μας στην αρχή είναι γεμάτα αμυχές, είναι ευαίσθητα και ευάλωτα. Στη συνέχεια όμως, οι αμυχές γίνονται ουλές που θα μας θυμίζουν με την παρουσία τους τα όσα περάσαμε και έτσι θα μας δυναμώνουν βοηθώντας μας να συνεχίσουμε παρακάτω. Μόνο με βάση τα όσα πράξαμε στο παρελθόν θα βηματίζουμε προσεκτικά στο δρόμο με τις καινούριες εμπειρίες. Οι ουλές θα είναι ο χάρτης μας. Και εμείς οι πρωτοπόροι του νέου μας ταξιδιού. Θα κάνουμε ωτοστόπ και θα ξανανεβούμε στο όχημα της ζωής. Σύντομα. Αργά. Με το χρόνο του ο καθένας. Αρκεί να ξανανεβούμε. Κάποια στιγμή. Πριν να είναι πλέον αργά.
Don't stop the world....I don't wanna get off....