Η zωή σε fast forward

Όλη μέρα τρέχω. Όλη μέρα όλοι τρέχουμε. Μήπως τελικά δεν αξίζει τον κόπο; Μήπως φθάνουμε τον εαυτό μας στα άκρα χωρίς κανένα απολύτως νόημα; Ίσως θα έπρεπε να το ξανασκεφτούμε αυτό. Η αλήθεια είναι πως πρέπει να χαλαρώσουμε. Για το καλό μας. Βέβαια θα μου πείτε: είναι δυνατό να ηρεμήσουμε σε μία εποχή που έχουν έρθει τα πάνω κάτω; Περικοπές, μειώσεις μισθών, υψηλοί φόροι, αδικία, έλλειψη εμπιστοσύνης, φτώχεια, όλα τα στραβά και τα ανάποδα.... Χάνουμε τη φωνή μας, το λόγο μας, τα δικαιώματά μας που έχουν γίνει πλέον λιγοστά. Ποιό είναι το μέλλον μας, το μέλλον της νέας γενιάς; Κανείς δεν απαντά γιατί κανείς δεν ξέρει. Αν παλέψουμε θα ακουστούμε; Ναι. Όχι. Ίσως. Μπορεί. Αποκλείεται. Πολλά μπορούν να ακουστούν ή να ειπωθούν. Το μόνο που ξέρω είναι πως μέρα με την ημέρα τρελαινόμαστε. Μας τρελαίνουν. Ή τρελαίνουμε τον εαυτό μας. Άγχος, κούραση, πόνος, στενοχώρια. Να τα προλάβουμε όλα και να μας προλάβουν άλλα. Είναι ωραίο όμως να παλεύεις. Όχι απαραίτητα για ένα καλύτερο αύριο, το οποίο δεν γνωρίζουμε καν τι μορφή μπορεί να πάρει, αλλά για ένα καλύτερο τώρα. Γιατί τώρα ζούμε, εξελισσόμαστε, βιώνουμε τον κόσμο. Πρέπει να αδράξουμε τη στιγμή. Kαι εdώ έρχεται να συμπληρώσει τα λεγόμενά μου το παρακάτω υπέροχο ποίημα του Robert Herrick:
Gather ye rosebuds while ye may,
Old Time is still a-flying:
And this same flower that smiles to-day
To-morrow will be dying.

The glorious lamp of heaven, the sun,
The higher he's a-getting,
The sooner will his race be run,
And nearer he's to setting.

That age is best which is the first,
When youth and blood are warmer;
But being spent, the worse, and worst
Times still succeed the former.

Then be not coy, but use your time,
And while ye may, go marry:
For having lost but once your prime,
You may for ever tarry.