Forget me not...

Αυτή θα ήταν η επιθυμία κάθε αγαπημένου μας που έφυγε από το δικό μας κόσμο για να σαλπάρει σε άλλα μέρη... "Μη με ξεχάσεις..." ....
Η αρχή είναι πάντοτε δύσκολη. Οι συνήθειές σου ξαφνικά μεταστρέφονται. Ο αγαπημένος σου ήταν η καθημερινότητά σου. Ήταν το Απόλυτο Άλλο που όμοιο του δεν υπήρχε και ούτε θα υπάρχει. Το σοκ της απώλειας τη δεδομένη στιγμή διαδέχεται η πικρή, θνητή και επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα, η οποία δεν παραλείπει να σου θυμίζει ανά πάσα στιγμή τον Άνθρωπό σου: "Τώρα που πλένω τα πιάτα, να σε βλέπω, θα ξεπροβάλεις και θα μου δώσεις ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο όπως άλλοτε συνήθιζες...", "Χτυπάει το τηλέφωνο ξανά... σαν να ακούω τι φωνή σου να λες- σήμερα μας θυμήθηκε όλος ο κόσμος". Και εγώ θα απαντήσω στη σιωπή μέσα στο σπίτι- όλος ο κόσμος μου είσαι εσύ...
Οι μέρες θα περνάνε τόσο ασάλευτες όσο και διαρκώς εν κινήσει... Οι καταστάσεις θα αλλάζουν, αλλά ο κόσμος θα μοιάζει ξαφνικά τόσο στατικός, τόσο παγωμένος... Ο Άνθρωπός σου θα ζει, στους τοίχους του σπιτιού που για σένα πλέον θα είναι ντουβάρια, στα λουλούδια του μπαλκονιού -γι'αυτό και δεν θα πρέπει να ξεχνάς να τα ποτίζεις-, στο βαζάκι με τον φρεσκοαλεσμένο καφέ που μοσχομυρίζει...
Εσύ θα περιμένεις να αναβιώσει μέσα από τα αντίκειμενα του σπιτιού σου. Το κοστούμι του, το φόρέμα της, το μικρό χτενάκι με τα σπασμένα δόντια... Θα τα κοιτάζεις, θα τα αγκαλιάζεις, θα τα μυρίζεις, μήπως καταφέρεις και τον βρεις σε αυτές τις λιγοστές ελπίδες επιστροφής στη ζωή σου. Δάκρυα μπορεί να τριβελίζουν τα μάτια σου ή κραυγές απελπισίας στο μυαλό σου...
"Και τώρα τί; Πώς θα σε βρω εγώ;", ίσως να αναφωνήσεις. Φοβάμαι μήπως ξεχάσω τη μυρωδιά σου, το ηχόχρωμα της φωνής σου, τα μικρά σημάδια του σώματός σου που μόνο εγώ τα ήξερα καλά, σαν να ήταν αποτυπωμένα στο δικό μου κορμί...
Και η απελπισία κορυφώνεται με τις μέρες που περνούν. Τις φυλλομετράς όπως όταν αναμένεις τις καλοκαιρινές διακοπές και σβήνεις μία μία τις ημέρες. Μόνο που στην περίπτωσή του είναι αντίστροφα τα πράγματα. Γιατί τώρα δε σβήνεις τις ημέρες ανυπομονώντας πότε θα περάσουν οι υπόλοιπες. Τώρα τις σβήνεις γιατί σβήνουν μέρες και από τη δική σου ζωή. Καταριέσαι την ώρα και τη στιγμή που πρέπει να τραβήξεις άλλη μία γραμμή στην Παρασκευή, άλλη μία γραμμή στο Σάββατο, άλλη μία γραμμή στην Κυριακή.....
Η απουσία του είναι Καθηλωτική. Αμετάκλητη. Σπαραχτική.
Θα τον δεις στον ύπνο σου. Θα νομίζεις ότι σου απευθύνει το λόγο, ότι σου σιγοψιθυρίζει κάτι στο αυτί σου.

Μμμ, για άκουσε καλύτερα.....

Ίσως κάτι να σου λέει....

Σαν να ακούω....

- "Μη με ξεχάσεις".