It's all about the love...

Μετρήστε πόσους ανθρώπους έχετε κοντά σας που νοιάζεστε γι'αυτούς και τους αγαπάτε. Μπορεί να είναι ένας. 'Η δύο. 'Η τρεις. 'Η δεκαπέντε. Δεν έχει σημασία πόσοι είναι σε αριθμό. Αρκεί τα συναισθήματά σας να είναι δυνατά, ζωντανά και διαχρονικά. Μην περιμένετε να έρθουν τα Χριστούγεννα ή η παραμονή Πρωτοχρονιάς για να πείτε στον άλλο πόσο τον αγάπατε, πόσο πολύ σημαίνει για την ύπαρξή σας. Αγκαλιάστε τον, κοιτάξτε τον στα μάτια και αναφωνήστε : "Σ'αγαπώ!, Είμαι και θα είμαι εδώ για σένα, για ό,τι χρειαστείς, στα καλά και στα άσχημα, στις ευκολίες και στις δυσκολίες, στη ζωή και στο πένθος! Είμαι εδώ! Ποτέ μην το ξεχνάς. Κι αν δεν το λέω συχνά, να το ξέρεις ότι ισχύει πάντα."

Μην περιμένεις τις γιορτές για να εκφράσεις τα συναισθήματά σου. Πες "Μητέρα, Πατέρα, Αδερφέ/ή, Γιάννη, Κώστα, Μαίρη, Ζωή............... σ'αγαπώ!". Πολλές φορές βάζουμε τον εγωϊσμό μπροστά και νομίζουμε πως αν εκφράσουμε τα συναισθήματά μας με έντονο τρόπο θα εκτεθούμε. Όμως είναι πολύ όμορφο να εκφραζόμαστε. Γιατί τότε είναι αληθινό. Γιατί τότε έχει σημασία και βαρύτητα. Σκεφθείτε το αντίστροφα, αν δηλαδή ερχόταν σε ανύποπτο χρονικό διάστημα κάποιος πολύ δικό σας άνθρωπος και σας έλεγε πόσο πολύ σας αγαπά και νοιάζετε για εσάς. Πώς θα αισθανόσασταν; Δεν θα ήταν υπέροχο το συναίσθημα;

Ας δώσουμε λίγο χώρο στην παιδική φωνούλα που αναπηδά στο εσωτερικό μας. Τελικά είναι πολύ πιο αγνό να σκεπτόμαστε όπως τα παιδιά. Εκείνα τα μικρά πλασματάκια που, λερωμένα καθώς είναι από τις λάσπες και τα χώματα στα οποία κυλιόντουσαν, τρέχουν κατά πάνω σου χωρίς να φοβούνται ότι θα σε λερώσουν και εσένα, και φωνάζουν : "Σ'αγαπώ!!!".

Σας ευχαριστώ!

Φθάσαμε τις 1000 επισκέψεις στο blog μας!....yay!.....

Σας ευχαριστώ πολύ για την υποστήριξή σας!

Καλές γιορτές να έχουμε με υγεία, χαρά, επιτυχίες και μαχητικότητα στη ζωή μας!

Που βρίσκεται η ομορφιά;

Πού βρίσκεται η ομορφιά; Πού βρίσκεται το καλό και το θετικό; Είναι συνήθεις ερωτήσεις που κατακλύζουν το μυαλό μας σε μία εποχή ιδιαιτέρως δύσκολη και απαιτητική....
Ωστόσο, το ερώτημα που πρέπει ουσιαστικά να μας απασχολεί δεν ανήκει σε μία από τις παραπάνω ερωτήσεις, αλλά διατυπώνεται ως εξής: "Πώς μπορώ να βρω την ομόρφια;"
Σκοπός είναι η ανάζητηση της ομορφιάς, εκείνου του ξεχωριστού παράγοντα που θα μας πλημμυρίσει με χαρά, θα μας κάνει να χαμογελάσουμε, θα μας επιτρέψει να ξεφύγουμε από τον καθημερινό πόνο. Για τον καθένα μας είναι διαφορετική αυτή η ομορφιά. Γι'αυτό και χρειάζεται πολύ προσπάθεια από μέρους μας να τη βρούμε.
Η ομορφιά είναι μοναδική' είναι η μυρωδιά από τις τηγανητές πατάτες που ετοίμαζε η γιαγιά πάντοτε με πολλή αγάπη για να μας ευχαριστήσει' είναι το ελαφρύ αεράκι που χτυπά το προσωπό μας τους ψυχρούς μήνες του χειμώνα' είναι το απαλό άγγιγμα των χειλιών του συντρόφου μας' είναι η συγκίνηση που μας διακατέχει όταν ακούμε ένα μουσικό κομμάτι.
Η ομορφιά βρίσκεται παντού. Είναι γύρω μας. Άλλοτε καλά κρυμμένη και άλλοτε μπροστά μας. Απλώς πολλές φορές δεν τη βλέπουμε. Δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να τη δούμε. Κι όμως, είναι κάπου εκεί έξω. Για τον καθένα, για όλους μας. Αρκεί να την αφήσουμε να μπει στη ζωή μας. Να της δώσουμε εκείνο το ταιριαστό κλειδί που θα μας "ξεκλειδώσει" από τους φόβους και τις αναστολές μας, τις ανησυχίες και τα πάθη μας.

Την ομορφιά που θα μας ομορφύνει τη ζωή.

Οι ιστορίες της μικρής Άννας pt1

Η μικρή Άννα κάθησε στο πεζουλάκι του σπιτιού της σκυθρωπή και με τα μάτια κατεβασμένα. Κοίταζε τα λυτά της κορδόνια που κρέμονταν από τα παπούτσια της σα μαραμένες ιτιές. Εκείνη τη στιγμή, ένα ψυχρό αεράκι έφερε στις μύτες των ποδιών της ένα μικρό λευκό ανθάκι. Η Αννούλα, αφού το περιεργάστηκε για λίγο, το αγκάλιασε με τις παλάμες της και το μύρισε. Ένας λεμονανθός. Ένας όμορφος λεμονανθός. Βούρκωσε. Το ήξερε ότι θα την γύριζε πίσω αυτή η μυρωδιά. Όταν ο καλός της φίλος ο Δημήτρης της είχε χαρίσει ένα ίδιο, ως ένδειξη της αγάπης του προς εκείνη.
"Δημήτρη;", ψιθύρισε.
"Εσύ είσαι;"
"Με ακούς;"
"Eίσαι το ψυχρό αεράκι που φύσηξε;
Το ανθάκι που κρατάω στα χέρια μου;
Η λεπτή μυρωδιά που ευφράνθηκα;"
Το ψυχρό αεράκι ήρθε και της χάϊδεψε το παγωμένο της μάγουλο. Σαν ένα ανθρώπινο άγγιγμα. Τόσο ξεχωριστό όσο και μελαγχολικό.
"Θα με θυμάσαι;", σφύριξε το αεράκι.
"Για πάντα", κατάφερε να ψελλίσει η μικρή Αννούλα.
"Για πάντα".

A starless night full of stars with you...

Ακόμη και ο σκύλος με τη γάτα μπορούν να κάνουν αμοιβαίες υποχωρήσεις και να ερωτευθούν...





Visit http://www.aniboom.com for more romantic cartoons and animations!

Dir. Carl Luc Campbell
http://donblur.blogspot.com/

Follow:
facebook: http://www.tinyurl.com/aniboomfanpage
MySpace - http://www.myspace.com/aniboom
Twitter - http://www.twitter.com/aniboom

Χειμώνας...το κοντσέρτο των εποχών

Ποιά είναι η αγαπημένη σας εποχή;
Εμένα είναι ο χειμώνας.
Πολλοί λένε ότι η εποχή αυτή κρύβει μία βαθιά μελαγχολία που φθάνει στο απώγειό της με τις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Ανεξάρτητα όμως από τους εορτασμούς και τα δρώμενα των χειμωνιάτικων μηνών, ίσως θα'πρεπε να εστιάσουμε σε αυτό που μας προσφέρει ο ίδιος ο χειμώνας. Ή τουλάχιστον τι προσφέρει σε εμένα την ίδια, εφόσον η άποψη που εκφράζω είναι σαφώς υποκειμενική.
Ο χειμώνας λοιπόν με τα δικά μου μάτια φαντάζει σαν ένα ποίημα βγαλμένο από τα εσώτερά μου' μία απαλή ψύχρα που σου διαπερνά το κορμί και σε ανατριχιάζει- σαν ένα ερωτικό φιλί. Είναι οι στάλες της βροχής που πέφτουν στην αρχή ρυθμικά σαν τα ακόρντα της κιθάρας και στη συνέχεια φουντώνουν και ορμούν με μανία στο ζεστό πρόσωπό μας. Είναι ο ήχος της βροντής που ξεπηδά ξαφνικά σαν τα λάθη που πράξαμε στο παρελθόν και μας επισκέπτονται βιαίως. Είναι ακόμη η λάμψη της αστραπής που αποτυπώνει τα στιγμιότυπα της ζωής μας- άλλωστε δεν είναι τυχαίο που όταν άστραφτε, συνήθιζα (μικρή και αφελής ούσα) να λέω ότι ο Θεός μας βγάζει φωτογραφία. Είναι και το χιόνι, το λευκό και απαλό χιόνι. Εκείνο το δώρο του ουρανού που σε γεμίζει με αγαλλίαση και πραότητα. Σε προικίζει με γαλήνη και εσωτερική ανάταση.
Ο χειμώνας είναι η εποχή που οδηγεί στην περισυλλογή και την αξιολόγηση της ζωής΄ για λίγο πεθαίνεις, σου πέφτουν όλα τα φύλλα και μένεις μόνο με τα ξερά κλαριά. Εκείνα τα ξερά κλαριά που απλώνονται σα χέρια ροζιασμένα ζητώντας ελεημοσύνη από τους περαστικούς μήνες. Όμως δεν πρέπει να ξεχάσεις ότι έχει μείνει ο κόρμος. Ναι, έχει μείνει ο κορμός. Η βάση. Το στερέωμα της ζωής. Εκείνο το στοιχείο που θα επιτρέψει τη δημιουργία νέων φύλλων και καρπών πάλι από την αρχή.
Και ξανά.
Και ξανά.
Και ξανά.
Αυτός είναι ο χειμώνας.
Ο χειμώνας μου.

Love... that's what makes the world go round...

"Αγάπη είναι όταν η επιθυμία να σε επιθυμούν γίνεται τόσο αβάσταχτη, που νιώθεις πως θα μπορούσες να πεθάνεις εξαιτίας της"
-Henri De Toulouse-Lautrec

"Στην αριθμητική της αγάπης, ένα συν ένα ισούται με το παν και δύο πλην ένα ισούται με το μηδέν"
- Mignon McGaughlin

"Κανένα σκοινί ή συρματόσκοινο δεν μπορεί να σύρει τόσο δυνατά ή να δέσει τόσο σφιχτά όσο μπορεί ένα απλό νήμα αγάπης"
- Robert Burton

"Όταν αγαπάς κάποιον, είναι σαν να είσαι ο μόνος που βλέπει ένα αόρατο στους άλλους θαύμα"
-Francois Mauriac

" H αγάπη μεταμορφώνει την Ερημιά σε Παράδεισο και το Τίποτα στο Παν!"
- Thomas Hood

"...Αυτή η αφοσοίωση, αυτή η παράξενη εξύψωση, αυτή η αιφνίδια ανεξήγητη χαρά, αυτός ο ανυπόφορος πόνος... να τι είναι η αγάπη"
- Ανώνυμου

"Η αγάπη είναι ένας συμπαντικός πονοκέφαλος, μια αστραφτερή κηλίδα στην όραση που σβήνει τη λογική"
- Robert Graves

"Η αγάπη είναι η ποίηση των αισθήσεων"
- Honore De Balzac

Το ουρλιαχτό του μανδραγόρα

Σύμφωνα με παγανιστικές δοξασίες και γενικότερα παλαιότερες πεποιθήσεις που στηρίζονταν σε προκαταλήψεις, ο μανδραγόρας, ένα ιδιαίτερο σε σχήμα φυτό, ήταν γνωστός για τις "θανατηφόρες" του ιδιότητες. Σύμφωνα με τον θρύλο που επικρατεί, η ρίζα του μανδραγόρα μόλις ξεθαβόταν από το χώμα, άρχιζε να ουρλιάζει σε τέτοιο βαθμό που οδηγούσε στο θανατό όποιον άκουγε το ουρλιαχτό.

Μήπως όμως η συγκεκριμένη ιδιότητα του μανδραγόρα μας θυμίζει λίγο τον κυκεώνα των προβλημάτων που μας στροβιλίζουν; Μήπως οι φόβοι και οι ανασφάλειές μας είναι σαν τη ρίζα του μανδραγόρα που παραμένει θαμμένη κάτω από το χώμα; Και τι συμβαίνει όταν ξεθάψεις τη ρίζα; Όταν ανασκαλέψεις τις φοβίες σου και βγουν στην επιφάνεια; Θα αντέξεις το ουρλιαχτό; Θα πεθάνεις;

Όλοι μας έχουμε κρύψει βαθιά μέσα στο χώμα το δικό μας μανδραγόρα. Είτε αυτό ονομάζεται δειλία είτε ανασφάλεια είτε πόνος είτε ακόμη και καθημερινότητα. Κρατάμε μέσα μας αυτό που δεν θέλουμε να βγει στην επιφάνεια, το πιέζουμε, το καταπιέζουμε. Πολλές φορές αρνούμαστε να το αποδεχτούμε, γι'αυτό και το απωθούμε - το θάβουμε δηλαδή κάτω από το χώμα. Αποδιώχνουμε όλα εκείνα τα αρνητικά που μας επηρεάζουν ή κρύβουμε όλα όσα φοβόμαστε να εκδηλώσουμε διότι θεωρούμε ότι δεν θα είναι αρεστά και αποδεκτά. Όπως το να πούμε σε κάποιον ότι μας ελκύει (φόβος απόρριψης), να καταπιαστούμε με κάποια δραστηριότητα (φόβος του μη κοινωνικώς αποδεχτού),κλπ.

Όταν όμως κάποιος -ή κάτι- αρχίζει να ξεθάβει αυτό που έχουμε απωθήσει ή αυτό που αρνούμαστε να αποδεχτούμε, τότε η ρίζα του μανδραγόρα αρχίζει να ουρλιάζει. Εμείς λοιπόν είμαστε αυτοί που πρέπει να αποφασίσουμε αν θα αντέξουμε στην κραυγή. Αν θα πεθάνουμε ή όχι. Κάτι θα πρέπει να πράξουμε για να μην προκύψει το μοιραίο. Θα υπομείνουμε το "ουρλιαχτό του μανδραγόρα"; Θα υποστούμε τις συνέπειες των ένοχων συναισθημάτων μας; Μίας ερωτικής απόρριψης ή της κοινωνικής κατακραυγής;
Στο χέρι μας είναι... αρκεί να ξέρουμε ότι εμείς τουλάχιστον παλέψαμε να μείνουμε ζωντανοί στο άκουσμα του ουρλιαχτού...