τους ίδιους ή τους αγαπημένους μας ανθρώπους. Δεν καταλαβαίνουμε ή δεν θέλουμε να καταλάβουμε. Η αλήθεια πολλές φορές είναι πολύ σκληρή για τη δεχθούμε όπως έχει, γι'αυτό και παραβλέπουμε ορισμένα σημάδια/σύμβολα που προσπαθούν -ίσως απελπισμένα- να μας (προ)ειδοποιήσουν. Κλείνουμε τα μάτια μας. Δεν θέλουμε να δούμε. Δεν θέλουμε να γευτούμε την πιθανή πίκρα ή τον πόνο που κεροφυλαχτεί. Ξαφνιαζόμαστε, πονάμε, δεν μπορούμε να το δεχτούμε. Γιατί σε εμένα, γιατί σε εμάς;, μπορεί να αναρωτηθούμε.Γιατί όμως όταν πρόκειται για θέματα που μας αφορούν, σχεδόν πάντοτε αδυνατούμε να παραδεχθούμε το πρόβλημα που μας χτυπά την πόρτα;
Βρισκόμαστε σε μία φάση άρνησης κατά την οποία απωθούμε κάθε δυσάρεστο γεγονός που μπορεί να παρουσιαστεί ξαφνικά και να διαταράξει την ομαλή πορεία της ζωής μας. Είναι αδύνατο να διανοηθούμε πως κάτι μη επιθυμητό, το οποίο προέκυψε χωρίς τη θέλησή μας και κατά πάσα πιθανότητα δεν είναι οιωνός καλών γεγονότων, εμφανίστηκε και στη δική μας καθημερινότητα, στη ζωή μας.
Ακριβώς όμως επειδή η ζωή καθημερινά μας εμπνέει με τα πιο πολύπλοκα και δύσκολα στη σύλληψή τους σενάρια, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι. Πρέπει να φανούμε δυνατοί και να αντιμετωπίσουμε οποιοδήποτε πρόβλημα μάς παρουσιαστεί με σθένος και αποφασιστικότητα. Θα είμαστε μικροί πολεμιστές.
Άλλωστε η ζωή δεν θα είχε ενδιαφέρον αν δεν μας ταλαιπωρούσε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου