"Μάντεψε πόσο σ' αγαπώ..."

Αυτός είναι ο τίτλος του αγαπημένου μου παραμυθιού από τότε που ήμουν μικρό παιδάκι. Αφορούσε σε 2 λαγούς, ένα μικρό λαγουδάκι και τον 1 του γονιό, οι οποίοι προσπαθούσαν να εκφράσουν ο ένας στον άλλο (με κυρίαρχο το μικρό λαγουδάκι) την αγάπη τους. Κάθε φορά λοιπόν που το μικρό λαγουδάκι εξέφραζε την αγάπη του, πάντοτε ο μεγάλος λαγός έβρισκε τρόπο να μεγιστοποιήσει- τουλάχιστον λεκτικά- την αγάπη του. Στο τέλος, καταλήγει με τη φράση: "Σ' αγαπώ μέχρι το φεγγάρι...και πίσω ξανά".

Είναι πολύ σημαντικό να εκφράζουμε την αγάπη μας καθημερινά στους ανθρώπους που αγαπάμε. Όχι για να αποδείξουμε το πόσο τους αγαπάμε, αλλά για να εξωτερικεύσουμε αυτό το τόσο δυνατό συναίσθημα που μας διακατέχει και που μας οδηγεί στο πέρας της ζωής. Εδώ θα δανειστώ τα λεγόμενα του Gabriel Marquez, ο οποίος στην επιστολή που έγραψε πριν πεθάνει ανέφερε πώς αν γνώριζε πότε θα πέθαινε, θα έλεγε κάθε μέρα στα αγαπημένα του πρόσωπα "σ' αγαπώ".

Πραγματικά, είναι τόσο όμορφο το συναίσθημα της ανακούφισης, της αγαλλίασης και της ικανοποίησης όταν εκδηλώνεις την αγάπη σου, που αισθάνεσαι πως η ψυχή σου αποκολλάται από το σώμα σου για να αγγίξει την πνευματικότητα. Το κυριότερο όμως είναι το τι εισπράττεις όταν λες "σ' αγαπώ", που δεν ισοδυναμεί ούτε με χρυσό ούτε με διαμάντια ούτε με πλατίνα, αλλά με κάτι ανώτερο, ανεκτίμητης αξίας' ένα χαμόγελο, μία αγκαλιά, ένα ακόμη "σ' αγαπώ". Και τότε φθάνεις στη θέωση, διότι έτσι κατάφερες να κάνεις ό,τι πιο ανιδιοτελές μπορούσες να πραγματοποιήσεις...