Μάτια ερμητικά κλειστά

Ποτέ δεν μπορούμε να παραδεχθούμε ότι κάτι κακό καραδοκεί για εμάς τους ίδιους ή τους αγαπημένους μας ανθρώπους. Δεν καταλαβαίνουμε ή δεν θέλουμε να καταλάβουμε. Η αλήθεια πολλές φορές είναι πολύ σκληρή για τη δεχθούμε όπως έχει, γι'αυτό και παραβλέπουμε ορισμένα σημάδια/σύμβολα που προσπαθούν -ίσως απελπισμένα- να μας (προ)ειδοποιήσουν. Κλείνουμε τα μάτια μας. Δεν θέλουμε να δούμε. Δεν θέλουμε να γευτούμε την πιθανή πίκρα ή τον πόνο που κεροφυλαχτεί. Ξαφνιαζόμαστε, πονάμε, δεν μπορούμε να το δεχτούμε. Γιατί σε εμένα, γιατί σε εμάς;, μπορεί να αναρωτηθούμε.
Γιατί όμως όταν πρόκειται για θέματα που μας αφορούν, σχεδόν πάντοτε αδυνατούμε να παραδεχθούμε το πρόβλημα που μας χτυπά την πόρτα;
Βρισκόμαστε σε μία φάση άρνησης κατά την οποία απωθούμε κάθε δυσάρεστο γεγονός που μπορεί να παρουσιαστεί ξαφνικά και να διαταράξει την ομαλή πορεία της ζωής μας. Είναι αδύνατο να διανοηθούμε πως κάτι μη επιθυμητό, το οποίο προέκυψε χωρίς τη θέλησή μας και κατά πάσα πιθανότητα δεν είναι οιωνός καλών γεγονότων, εμφανίστηκε και στη δική μας καθημερινότητα, στη ζωή μας.
Ακριβώς όμως επειδή η ζωή καθημερινά μας εμπνέει με τα πιο πολύπλοκα και δύσκολα στη σύλληψή τους σενάρια, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι. Πρέπει να φανούμε δυνατοί και να αντιμετωπίσουμε οποιοδήποτε πρόβλημα μάς παρουσιαστεί με σθένος και αποφασιστικότητα. Θα είμαστε μικροί πολεμιστές.
Άλλωστε η ζωή δεν θα είχε ενδιαφέρον αν δεν μας ταλαιπωρούσε...

Υπέροχος σουρεαλισμός...

Ο υπερεαλισμός συχνά θεωρείται ένα ιδιαίτερο, περίεργο, εκλεκτικό, δυσνόητο ρεύμα πολιτισμού της δεκαετίας του '20 και έπειτα (αν ενδιαφέρεστε για ιστορικά στοιχεία και πληροφορίες πάνω στον υπερεαλισμό, καλύτερα να επισκεφθείτε το wikipedia ή να κάνετε μία γυροβολιά στο internet). Συμφωνώ στο ότι είναι και ιδιαίτερος και περίεργος και συνάμα εκλεκτικός. Δυσνόητος όμως...; Δεν θα συμφωνήσω απολύτως. Απλώς είναι ξεχωριστός, και επειδή γενικότερα επικρατεί η άποψη πως ό,τι είναι πράγματι ξεχωριστό είναι και δύσκολο, συχνά μπαίνει και εκείνος στο καζάνι με όλα τα άλλα. Πίσω από ένα σουρεαλιστικό πίνακα ή ένα ποίημα κρύβονται πολλά περισσότερα απ' όσα νομίζουμε. Δεν είναι ανάγκη να εμμένουμε πάντοτε στο επιφανειακό, σε αυτό που γίνεται εύκολα αντιληπτό, αλλά χρειάζεται κάπου κάπου να εμβαθύνουμε κιόλας. Ίσως να πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί έπραξε αυτό που έπραξε ο τάδε άνθρωπος; Γιατί το ζωγράφισε έτσι και τι θέλει να μας μεταφέρει με αυτό; Γιατί χρησιμοποίησε αυτήν την λέξη και όχι μία άλλη, πιο απλή; Οι δημιουργοί και οι συνεχιστές του σουρεαλισμού υπερβαίνουν την πραγματικότητα, δεν περιορίζονται σε τετριμμένες παραστάσεις και σχήματα (είτε εικονικά είτε λεκτικά) αλλά φωνάζουν μέσα από τα έργα τους: "Εννοώ αυτό! Απλώς σου το δίνω με έναν διαφορετικό (πιο εμπνευσμένο θα προσθέσω εγώ) τρόπο...". Για να κατανοήσουμε τις συλλήψεις τους θα πρέπει να αφήσουμε λίγο ελεύθερο το μυαλό μας, δεν χρειάζονται τα πάντα λεκτικές εξηγήσεις... Και τότε, μέσα από τη σιωπή και την αυτοσυγκέντρωσή μας θα καταλάβουμε. Χωρίς υπεραναλύσεις και πομφόλιγες. Μία συγκεντρωμένη ματιά στο σουρεαλιστικό στοιχείο και θα το βρούμε. Εμείς οι ίδιοι. Δίχως βοήθεια και μεγάλα λόγια. Θα το κατανοήσουμε σύμφωνα με τις προσωπικές μας πεποιθήσεις, απόψεις, γνώσεις, συναισθήματα, βιώματα.
Μα αυτή ακριβώς είναι η μαγεία. Γιατί θα μπορέσουμε κάποια στιγμή να το συλλάβουμε με διαφορετικό τρόπο απ' ότι το κατανόησε κάποιος άλλος. Πολλαπλές ερμηνείες για το ίδιο αντικείμενο. Γιατί δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Δεν είναι μαγικό;

"Μάντεψε πόσο σ' αγαπώ..."

Αυτός είναι ο τίτλος του αγαπημένου μου παραμυθιού από τότε που ήμουν μικρό παιδάκι. Αφορούσε σε 2 λαγούς, ένα μικρό λαγουδάκι και τον 1 του γονιό, οι οποίοι προσπαθούσαν να εκφράσουν ο ένας στον άλλο (με κυρίαρχο το μικρό λαγουδάκι) την αγάπη τους. Κάθε φορά λοιπόν που το μικρό λαγουδάκι εξέφραζε την αγάπη του, πάντοτε ο μεγάλος λαγός έβρισκε τρόπο να μεγιστοποιήσει- τουλάχιστον λεκτικά- την αγάπη του. Στο τέλος, καταλήγει με τη φράση: "Σ' αγαπώ μέχρι το φεγγάρι...και πίσω ξανά".

Είναι πολύ σημαντικό να εκφράζουμε την αγάπη μας καθημερινά στους ανθρώπους που αγαπάμε. Όχι για να αποδείξουμε το πόσο τους αγαπάμε, αλλά για να εξωτερικεύσουμε αυτό το τόσο δυνατό συναίσθημα που μας διακατέχει και που μας οδηγεί στο πέρας της ζωής. Εδώ θα δανειστώ τα λεγόμενα του Gabriel Marquez, ο οποίος στην επιστολή που έγραψε πριν πεθάνει ανέφερε πώς αν γνώριζε πότε θα πέθαινε, θα έλεγε κάθε μέρα στα αγαπημένα του πρόσωπα "σ' αγαπώ".

Πραγματικά, είναι τόσο όμορφο το συναίσθημα της ανακούφισης, της αγαλλίασης και της ικανοποίησης όταν εκδηλώνεις την αγάπη σου, που αισθάνεσαι πως η ψυχή σου αποκολλάται από το σώμα σου για να αγγίξει την πνευματικότητα. Το κυριότερο όμως είναι το τι εισπράττεις όταν λες "σ' αγαπώ", που δεν ισοδυναμεί ούτε με χρυσό ούτε με διαμάντια ούτε με πλατίνα, αλλά με κάτι ανώτερο, ανεκτίμητης αξίας' ένα χαμόγελο, μία αγκαλιά, ένα ακόμη "σ' αγαπώ". Και τότε φθάνεις στη θέωση, διότι έτσι κατάφερες να κάνεις ό,τι πιο ανιδιοτελές μπορούσες να πραγματοποιήσεις...

Μικροί φιλόσοφοι

Είναι πραγματικά μαγευτικό να ξέρεις πως κάπου εκεί έξω υπάρχουν άτομα σχετικά μικρής ηλικίας που ασχολούνται με ζητήματα πιο φιλοσοφημένα. Και όχι μόνο απλώς να ασχολούνται αλλά και να συμβάλλουν ο καθένας με το δικό του ξεχωριστό τρόπο στη συνέχιση και στον εμπλουτισμό νέων και μη ιδεών. Μόνο που στις περισσότερες περιπτώσεις τα "μυαλά" αυτά παραμένουν στην αφάνεια εφόσον προωθούνται άλλα πρόσωπα και συμφέροντα, γι'αυτό και θυσιάζονται στο βωμό του κέρδους και της αυτοπροβολής.
Τα άτομα αυτά κυκλοφορούν ανάμεσά μας, βρίσκονται στους χώρους των πανεπιστημίων, στο διπλανό τραπέζι μιας καφετέριας. Μόνο που δεν καταπιάνονται με ρηχά και ευτελή ζητήματα αλλά αναγάγουν τις συζητήσεις τους σε φιλοσοφημένες στιχομυθείες ή διαλέξεις. Πρόσωπα πολυδιαβασμένα που βασανίζονται με τις ώρες να απορροφήσουν σα σφουγγάρια καινούριες γνώσεις και πληροφορίες επί παντός επιστητού. Είναι μικροί φιλόσοφοι, μικροί επιστήμονες με βαθύτερες αναζητήσεις, που δεν εφησυχάζουν αλλά διερωτόνται συνέχεια για το καθετί. Προβληματίζονται και προσπαθούν να σκεφτούν λύσεις και απαντήσεις σε προβλήματα και ερωτήματα που ξεπηδούν από τα βιβλία των φιλοσόφων, πάντοτε επίκαιρα και ταιριαστά σε κάθε περίσταση. Επικαλούνται αυθεντίες και τις ρήσεις των, όχι για να προβάλουν τον πλούτο των γνώσεών τους, αλλά για να υποστηρίξουν τις σκέψεις και τα λεγόμενά τους με παραδεδεγμένες αλήθειες.
Είναι άνθρωποι με χαρίσματα, με ξεχωριστές και θαυμαστές ικανότητες, είναι μικροί φιλόσοφοι....

Αφιερωμένο στους "επιστήμονες" της καρδιάς μας

Come up to meet you, tell you I'm sorry
You don't know how lovely you are.
I had to find you, to tell you I need you,
To tell you I set you apart.
Tell me your secrets and ask me your questions,
Oh lets go back to the start.
Running in circles, Comin' up tails
Heads on a science apart.
Nobody said it was easy,
It's such a shame for us to part.
Nobody said it was easy,
No one ever said it would be this hard.
Oh take me back to the start.
I was just guessin' at numbers and figures,
Pulling the puzzles apart.
Questions of science, science and progress
Do not speak as loud as my heart.
And tell me you love me, come back and haunt me
Oh and what a rush to the start.
Runnin' in circles, Chasin' our tails
Comin' back as we are
Nobody said it was easy,
Oh it's such a shame for us to part.
Nobody said it was easy,
No one ever said it would be so hard.
I'm goin' back to the start.
Ohhhh oooooo
Ahhhh oooooo
Ohhhh oooooo
Ohhhh oooooo

Πρωτομαγιά, λουλούδια και φύση...

Καλό μήνα και καλή πρωτομαγιά!
Τι πιο όμορφο από λίγο ήλιο, ανοιξιάτικα άνθη και καλή συντροφιά; Είναι η ευκαιρία μας να αποδράσουμε από τα άγχη που μας κατακλύζουν καθημερινά, να τυλιχτούμε στα θερμά χάδια της φύσης, να γευτούμε τη δίψα για ζωή... Ας μην ξεχνάμε ότι τα πιο όμορφα στοιχεία του εαυτού μας αλλά και του κόσμου μας βρίσκονται στις απλές, λιτές και καθημερινές κρυψώνες της ζωής.
Το μεθυστικό άρωμα ενός λουλουδιού, το χαμόγελο ενός φίλου, οι ηλιαχτίδες που χαϊδεύουν το μέτωπό μας είναι πηγή χαράς και αισιοδοξίας, είναι κατάφαση για ζωή.
Αλλά και όσοι μένουν μόνοι αυτήν την ημέρα, μπορούν ακόμη να δράσουν. Να μιλήσουν με τα αγαπημένα τους πρόσωπα, να φτιάξουν οι ίδιοι ένα στεφάνι, να δώσουν χαρά σε κάποιον ταλαιπωρημένο άνθρωπο που απλώνει το χέρι του για να αναζητήσει λίγες ακόμη ημέρες ευρωστίας
Χωρίς ιδιοτέλεια. Χωρίς κακία ή μιζέρια. Απλώς για να αγγίξει την ευτυχία.