Πού πήγες Ήλιε;

Ήλιε χρυσαφένιε
πού έφυγες

πού πήγες,
στιγμές σε χάνω
στιγμές δε σε βρίσκω,
θωρώ το βλέμμα προς τα επάνω
και νοιώθω ότι λείπεις.
Σα να σε λάβωσαν.
Σα να έτρεξες να κρυφτείς
και οι πληγές σου ίσα που σε πρόδωσαν,
-να!-
πέφτουν πάνω μου σταλαγματιές απ 'τις αχτίνες
και βλέπω ότι ακόμη είσαι ζωντανός.
Για πόσο ακόμη;
Πόσο ακόμη θ' αντέξεις τις μαχαιριές τούτου του κόσμου
που θέλει να σε σβήσει οριστικά
σε σκοτάδι μαύρου πόνου;