Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011
Παρασκευή 15 Ιουλίου 2011
Κλείνοντας τα μάτια
Αν κλείσεις τα μάτια για λίγο, μόνο για λίγο, είναι εύκολο να ταξιδέψεις στις μνήμες σου, να βιώσεις και να ξανανοιώσεις συναισθήματα δικά σου, αποκλειστικά δικά σου που μόνο εσύ γνωρίσεις τι σημαίνουν για σενα και το μικρόκοσμό σου...
Εγώ κλείνοντας τα μάτια μου, φέρνω σαν εικόνα ένα πρόσωπο που μου προξενεί χείμαρρο συναισθημάτων, ανακινεί τον κόσμο μου όπως μία δίνη στη θάλασσα σηκώνει την άμμο από κάτω... Αποτυπώνω στο μυαλό μου τα χαρακτηριστικά του προσώπου, με λεπτομέρεια για να μην μου ξεφύγει τίποτα απολύτως και μου μείνει κάτι παραπονεμένο... Χαμογελάω μόνη μου, ξέρεις, και ενώ μπορεί να φαίνεται στην αρχή κάπως αστείο που φαινομενικά χαμογελάω στο κενό ή στο ντουβάρι του δωματίου μου, στην πραγματικότητα είναι πολύ γλυκό και αυθόρμητο... Αισθάνομαι τα μάτια μου να τρεμοπαίζουν από μέσα σαν μικρές φλογίτσες που κουνιούνται πέρα δώθε από ένα ελαφρύ αεράκι. Και νοιώθω έτσι τα μάτια του να με κοιτούν. Ένα βλέμμα γαλήνης σαν αυγουστιάτικο φεγγάρι που λάμπει αθόρυβα, χωρίς να ξέρει ότι είναι ο νυχτερινός βασιλιάς του ουρανού.......
Σκέφτομαι τη φωνή του πρόσώπου αυτού. Κάποιες φορές ηχεί σαν την πιο όμορφη μελωδία βγαλμένη από τις νότες μίας σειρήνας, τόσο χρωματιστή, τόσο ήρεμη, τόσο καθυσηχαστική.... Με κάνει να θέλω να τον ακούω χωρίς να παρεμβαίνω, να απολαμβάνω το ηχόχρωμα της φωνής του που με ζεσταίνει και με νανουρίζει...
Άραγε ξέρω πόσο ερωτευμένη μπορεί να είμαι; Νομίζω πως δεν έχω καταφέρει να βρω απάντηση γιατί δεν μπορώ να μετρήσω τον έρωτά μου' φουντώνει κάθε μέρα όλο και πιο πολύ -και μάλιστα όχι ελεγχόμενα. Είναι ένα σπάνιο λουλούδι που ανοίγει τα πέταλά του, μόνο για μένα.
Τρίτη 12 Ιουλίου 2011
Τρίτη 5 Ιουλίου 2011
Με πολλή αγάπη στις Μητέρες μας που μας νοιάζονται μέχρι σημείο... παραφροσύνης!
Της Έλενας Ακρίτα, από Τα Νέα της 14ης Μαΐου 2011.
Τηλεφωνικός διάλογος µάνας µε γιο που σπουδάζει σε πανεπιστήµιο της περιφέρειας.
- Έλα, µαµά!
- Έλα, παιδί µου, πού χάθηκες;
- Πού χάθηκα, χτες βράδυ µιλήσαµε…
- Από χτες βράδυ µέχρι σήµερα ξέρεις πόσα µπορούν να συµβούν; Ένα λεπτό θέλει να γίνει το κακό!
- Να σε παίρνω δηλαδή κάθε ΕΝΑ λεπτό;
- Λέω, παιδί µου… Της Μαρίας ο γιος δεν πήγε για σοκοφρέτα απ’ το περίπτερο και του ‘σπασε το πόδι το αγροτικό;
-Δεν τρώω σοκοφρέτες!
- Σκούφο φοράς;
- Μες στο σπίτι, πας καλά;
- Γιατί φοράς έξω απ’ το σπίτι;
- Κανένα παιδί δεν φοράει σκούφο!
- Δεν µε νοιάζει τι κάνουν τα άλλα παιδιά, το δικό µου µε νοιάζει! Να φοράς σκούφο και να καλύπτεις και τα αυτιά, από τα αυτιά κρυώνει ο άνθρωπος!
- ∆εν κάνει κρύο!
- Μια ζωή «δεν κάνει κρύο» και µια ζωή έτρεχα για αντιπυρετικά! Μυαλό δεν θα βάλεις ποτέ, κοτζάµ άντρας είσαι πια!
- Άσε µε, ξέρω τι κάνω!
- Την τύφλα σου ξέρεις, µικρό παιδί είσαι ακόµα!
- Τι είµαι τελικά, ρε µάνα, κοτζάµ άντρας ή µικρό παιδί;
- Τα γάντια τα µάλλινα τα φοράς; Από τα χέρια κρυώνει ο άνθρωπος!
- Τα φοράω!
- Δεν τα φοράς, ψέµατα µου λες για να µε ξεφορτωθείς! Πες µου τώρα ότι περπατάς και ξυπόλυτος στα µωσαϊκά, από τα πόδια κρυώνει ο άνθρωπος!
- Μάνα δεν είµαι στην Αλάσκα, στα Γιάννενα είµαι!
- Ο Θοδωρής Κολυδάς είπε ότι έχει κρύο στα Γιάννενα!
- Κι εγώ ο Θανάσης Ηλιόπουλος σου λέω ότι ∆ΕΝ έχει κρύο στα Γιάννενα!
- Και γιατί να πιστέψω εσένα κι όχι τον επιστήµονα;
- Γιατί ο επιστήµονας δεν ζει στα Γιάννενα!
- Τουλάχιστον το φερµουάρ του µπουφάν σου µέχρι επάνω να το σηκώνεις! Όχι να αφήνουµε τα λαιµά έξω, από τα λαιµά κρυώνει ο άνθρωπος!
- Ναι, µάνα! Ναι, ναι, ναι! Έξω έχει 20 βαθµούς κι ο τρελός του χωριού θα κυκλοφορεί στην πόλη µε γάντια, σκούφο, κασκόλ, µπουφάν κι ένα αερόθερµο αγκαλιά! Να γελάσουν λίγο κι οι πικραµένοι που τους κόβουν την επικουρική!
- Θα σου στείλω µε το ΚΤΕΛ γεµιστά που σ’ αρέσουν!
- ∆εν µου αρέσουν τα γεµιστά!
- Τι λες τώρα; Μικρός τα τρωγες σαν τρελός, φώναζες «τέλω γεµιτά, τέλω γεµιτά», σαν να σ’ ακούω, µανάρι µου µωρέ, πουλάκι µου εσύ, τι καλό παιδί που ήσουνα, µε τα ωραία σου τα µαλλάκια, µε τις µπουκλίτσες σου… λούστηκες;
- Τι λες τώρα; Από το λούσιµο κρυώνει ο άνθρωπος!
- Γεµιστά σου ‘βαλα µπόλικα να τρατάρεις και τον καθηγητή σου, εξετάσεις έρχονται!
- Μάνα, σε χάνω!
- Γιατί παιδί µου, τι έχω και µου το κρύβετε;
- Όχι, σε χάνω, λέω, δεν έχω σήµα… Αντε γεια…
- Το κινητό είναι φορτωµένο;
-Και το κινητό είναι φορτωµένο κι εγώ επίσης!
- Φορτωµένο να το ’χεις για την κακιά στιγµή… Της Καλλιόπης η Μαρία…
- Μάνα, σε κλείνω…
- Να σου στείλω το εσωθερµικό το σώβρακο; Και να αλλάζεις κάθε µέρα… Του Προκόπη ο Αντωνάκης ξεράθηκε στο Μετρό κι ήταν µε τρύπιο µποξεράκι, ρεζίλι έγινε η µάνα του!
- Μάνα, έλεος, λυπήσου µε, δεν αντέχω άλλο!
- Άµα δεν σ’ τα πω εγώ, ποιος θα σ’ τα πει, ο ξένος;
- Κάθε µέρα, κάθε µέρα, κάθε µέρα ΓΙΑΤΙ το κάνεις αυτό; Και κυρίως ΠΩΣ το κάνεις αυτό;
- Αγόρι µου, µάνα είναι µόνο µία!
- Ευτυχώς, µάνα! Ευτυχώς! ∆εν θ’ άντεχα και δεύτερη!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)