little echoes of life...

Μία μαγική μελωδία που σε ταξιδεύει σε όλη σου τη ζωή. Σαν τα καρέ μίας ταινίας.

Who am I to say ....

I don't know anything at all...

Who am I to say you love me?

I don't know anything at all...

And who am I to say you need me?

I don't know anything at all...

Το μόνο που ξέρω είναι πώς νοιώθω εγώ για σένα.

Το ξέρω ότι βρίσκεσαι στη μυρωδιά της βροχής.

Το ξέρω ότι κρύβεσαι στους κυματισμούς του αέρα.

Το ξέρω ότι μιλάει για σένα το αγαπημένο μου τραγούδι.

Είσαι μέσα σε ό,τι αγαπώ.





Υ.Γ. : Σ ' αγαπώ.

Τhe mystic's dream

Tο ξωτικό της κέλτικης μουσικής........



Lyrics:

A clouded dream on an earthly night
Hangs upon the crescent moon
A voiceless song in an ageles light
Sings at the coming dawn
Birds in flight are calling there
Where the heart moves the stones
It's ther that my heart is longing
All for the love of you

A painting hangs on an ivy wall
Nestled in the emerald moss
The eyes declare a truce of trust
And then it draws me far away
Where deep in the desert twilight
Sand melts in pools of the sky
When darkness lays her crimson cloak
Your lamps will call me home

And so it's there my homage's due
Clutched by the still of the night
And now I feel you move
Every breath is full
So it's there my homage's due
Clutched by the still of the night
Even the distance feels so near
All for the love of you.

Και όμως... οι άγγελοι υπάρχουν...

Σίγουρα κάποια στιγμή στη ζωή μας έχουμε αισθανθεί ότι κάτι το απροσδιόριστο και γιατί όχι υπερφυσικό μας έχει ακολουθήσει στη μέχρι τώρα πορεία μας. Μαρτυρίες έχουν ακουστεί για χέρια που μας έχουν τραβήξει, για φωνές μέσα στο μυαλό μας που μας καθοδηγούν στη σωστή επιλογή, μορφές που παρουσιάστηκαν στον ύπνο μας και μας έδωσαν λύση σε σημαντικά μας προβλήματα. Κατά πόσο είναι δυνατό να πιστέψουμε σε κάτι τέτοιο, όσο συναρπαστικό και αν φαίνεται ή ακούγεται;
Προσωπικά θεωρώ πως οι αγγελικές αυτές μορφές που ίσως να μας έχουν συντροφεύσει ή μας συντροφεύουν στο πέρας της ζωή μας πρέπει να αναζητηθούν κάπου άλλου, σε κάτι πιο γήινο μάλλον. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ αν ο αγγελός σας βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο πλήθος των ανθρώπων που σας περιβάλλει; Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πώς μοιάζει; Είναι όντως κάτι το εξωπραγματικό και επιβλητικό που σου δημιουργεί δέος και σε κάνει να αισθάνεσαι ταπεινός και μικρός; Είναι απροσδιόριστης ηλικίας και φύλου; Είναι υπερβολικά όμορφος, τόσο που σου κλέβει την αναπνοή; Τι είναι και ποιός είναι; Γιατί υπάρχει; Γιατί ήρθε σε εσένα; Ποιος τον έστειλε;
Οι άγγελοι όμως υπάρχουν. Και τους βλέπεις και δεν τους βλέπεις. Είναι εκείνες οι υπάρξεις που πάντοτε στέκονται δίπλα σου στις χαρές και τις δυσκολίες, στην ευτυχία και στον πόνο. Σου κρατούν το χέρι και σου χαϊδεύουν το κεφάλι λέγοντας, "Εγώ είμαι εδώ μη φοβάσαι, μαζί μου θα αισθάνεσαι ασφάλεια. Είσαι κομμάτι του εαυτού μου και είμαι κομμάτι του εαυτού σου. Είμαστε μαζί σε αυτό". Δεν είναι κάτι το υπερβατικό και απλησίαστο. Είναι ανθρώπινοι και τρωτοί σαν εσένα και εμένα, σαν εμάς. Είναι εκείνος που δε χρειάζεται να σου πει απαραίτητα με λόγια "σ'αγαπώ"... στο έχει μαρτυρήσει ήδη με τα μάτια...

Mα κάπου κρύβεται η αγάπη... και εσύ την ακούς...

Ένα πολύ όμορφο μουσικό κομμάτι με όμορφους και χαριτωμένους στίχους...

Τραγουδούν: Δ.Καρράς, Μ.Λούκα, Φ.Ανδρικόπουλος
Σκηνοθεσία: Νίκη Μουσαδάκου
Φωτογραφία-Μοντάζ: Σταμάτης Αμπάτης
Στίχοι-Μουσική: Δ.Καρράς

Danse macabre . . .

Hold me... I can't....

2 κουβέντες μαγικές που μέσα από την απλότητά τους αντικατοπτρίζουν ένα χείμαρρο συναισθημάτων... Μία αγκαλιά που μπορεί να θεωρηθεί πολύ εύκολο να δοθεί, τελικά δεν είναι πάντοτε τόσο αναμενόμενη...

Μία αληθινή ανθρώπινη ιστορία

Καλό μήνα σε όλους!
Σε ένα από τα mail που μου έστειλαν σήμερα το πρωί, διάβασα μία συγκινητική σύντομη ιστορία, η οποία, αν και επικεντρώνεται ως επί το πλείστον στο θρησκευτικό κομμάτι, θεώρησα πως ήταν ιδιαίτερη γι'αυτό και την παραθέτω ως ανάρτηση. Πιστεύω ότι δεν χρειάζεται κάποιος να είναι χριστιανός για να την διαβάσει, ούτε θα πρέπει αναγκαστικά να πιστεύει στην ύπαρξη θεού. Απλώς τη βρήκα όμορφη...

Το 1922 ήρθε από την Μικρασία με τους πρόσφυγες ένα ορφανό Ελληνόπουλο, ονόματι Συμεών. Εγκαταστάθηκε στον Πειραιά σε μια παραγκούλα και εκεί μεγάλωσε μόνο του. Είχε ένα καροτσάκι και έκανε τον αχθοφόρο, μεταφέροντας πράγματα στο λιμάνι του Πειραιά. Γράμματα δεν ήξερε ούτε πολλά πράγματα από την πίστη μας.
Είχε την μακαρία απλότητα και πίστη απλή και απερίεργη. Όταν ήρθε σε ηλικία γάμου νυμφεύθηκε, έκανε δύο παιδιά και μετακόμισε με την οικογένεια του στη Νίκαια. Κάθε πρωί πήγαινε στο λιμάνι του Πειραιά για να βγάλει το ψωμάκι του.
Περνούσε όμως κάθε μέρα το πρωί από το ναό του αγίου Σπυρίδωνος, έμπαινε μέσα, στεκόταν μπροστά στο τέμπλο, έβγαζε το καπελάκι του και έλεγε: «Καλημέρα Χριστέ μου, ο Συμεών είμαι. Βοήθησέ με να βγάλω το ψωμάκι μου».
Το βράδυ που τελείωνε τη δουλειά του ξαναπερνούσε από την Εκκλησία, πήγαινε πάλι μπροστά στο τέμπλο και έλεγε: «Καλησπέρα Χριστέ μου, ο Συμεών είμαι. Σ’ ευχαριστώ που με βοήθησες και σήμερα».

Και έτσι περνούσαν τα χρόνια του ευλογημένου Συμεών. Περίπου το έτος 1950 όλα τα μέλη της οικογενείας του αρρώστησαν από φυματίωση και εκοιμήθησαν εν Κυρίω. Έμεινε ολομόναχος ο Συμεών και συνέχισε αγόγγυστα τη δουλειά του αλλά και δεν παρέλειπε να περνά από τον άγιο Σπυρίδωνα να καλημερίζει και να καλησπερίζει τον Χριστό, ζητώντας την βοήθεια Του και ευχαριστώντας Τον.
Όταν γέρασε ο Συμεών, αρρώστησε. Μπήκε στο Νοσοκομείο και νοσηλεύτηκε περίπου για ένα μήνα. Μια προϊσταμένη από την Πάτρα τον ρώτησε κάποτε: -Παππού, τόσες μέρες εδώ μέσα δεν ήρθε κανείς να σε δει. Δεν έχεις κανένα δικό σου στον κόσμο; -Έρχεται, παιδί μου, κάθε πρωί και απόγευμα ο Χριστός και με παρηγορεί. -Και τι σου λέει, παππού; -«Καλημέρα Συμεών, ο Χριστός είμαι, κάνε υπομονή». «Καλησπέρα Συμεών, ο Χριστός είμαι, κάνε υπομονή».
Η Προϊσταμένη παραξενεύτηκε και κάλεσε τον Πνευματικό της, π. Χριστόδουλο Φάσο, να έρθει να δει τον Συμεών μήπως πλανήθηκε. Ο π. Χριστόδουλος τον επισκέφθηκε, του έπιασε κουβέντα, του έκανε την ερώτηση της Προϊσταμένης και ο Συμεών του έδωσε την ίδια απάντηση.
Τις ίδιες ώρες πρωί και βράδυ, που ο Συμεών πήγαινε στο ναό και χαιρετούσε τον Χριστό, τώρα και ο Χριστός χαιρετούσε τον Συμεών. Τον ρώτησε ο Πνευματικός: -Μήπως είναι φαντασία σου; -Όχι, πάτερ, δεν είμαι φαντασμένος, ο Χριστός είναι. -Ήρθε και σήμερα; -Ήρθε. -Και τι σου είπε; -Καλημέρα Συμεών, ο Χριστός είμαι. Κάνε υπομονή, σε τρεις μέρες θα σε πάρω κοντά μου πρωΐ – πρωΐ. Ο Πνευματικός κάθε μέρα πήγαινε στο Νοσοκομείο, μιλούσε μαζί του και έμαθε για την ζωή του. Κατάλαβε ότι πρόκειται περί ευλογημένου ανθρώπου. Την τρίτη ημέρα πρωΐ – πρωΐ πάλι πήγε να δει τον Συμεών και να διαπίστωσει αν θα πραγματοποιηθεί η πρόρρηση ότι θα πεθάνει.
Πράγματι εκεί που κουβέντιαζαν, ο Συμεών φώναξε ξαφνικά: «Ήρθε ο Χριστός», και εκοιμήθη τον ύπνο του δικαίου. Αιωνία του η μνήμη. Αμήν.