Τα παρεξηγημένα του πενταγράμμου

Δεν είναι λίγες οι φορές που ορισμένα μουσικά είδη όπως η rock, metal, hip-hop/low bap κλπ τίθενται στο στόχαστρο ορισμένων επιτήδειων, οι οποίοι εκτοξεύουν ασύστολα τα βέλη τους χωρίς να διαθέτουν κάποια γνώση πάνω στο συγκεκριμένο θέμα. Απλώς και μόνο επειδή δε συνάδουν με τις προσωπικές τους προτιμήσεις ή θεωρούνται "ξενόφερτα καμώματα" κατηγορούνται ως είδη μουσικής (αν τυχόν θεωρηθούν από τα άτομα αυτά μουσική) που διαφθείρουν τους νέους και τους ξεστρατίζουν από τον ίσιο δρόμο. Και διερωτώμαι: έχει ασχοληθεί ποτέ κανένας από αυτούς να ακούσουν μουσικά κομμάτια αυτού του είδους; έχουν ψάξει τους στίχους; έχουν ακούσει συνεντεύξεις καλλιτεχνών; Προφανώς όχι.
Ας κοιτάξουμε λίγο καλύτερα. Η rock και κυρίως η metal μουσική (+ όλα τα παρακλάδια τους που είναι και πάαααρα πολλά) έχουν χαρακτηριστεί ως έργα του διαβόλου και συνδέονται συχνά με σατανιστικές προσευχές και παρακλήσεις που αντιτίθενται στο λόγο του Θεού. Από την άλλη, η hip hop και low bap δε θεωρούνται καν μουσική εφόσον προέρχεται από μερικούς αλήτες που γυρίζουν από δω και από εκεί στους δρόμους υποβαθμισμένων περιοχών και "μιλάνε" για ναρκωτικά, αλητεία και γενικότερα μπούρδες. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;
Φυσικά και δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Αν όμως υπάρχουν άτομα στην τηλεόραση που σας ζητούν να σηκωθείτε από ντιβάνια, καρέκλες, πολυθρόνες (ονόματα δε λέμε οικογένειες δε θίγουμε) και τα οποία βροντοφωνάζουν ότι οι Iron maiden έχουν σατανιστικά τραγούδια -πράγμα για το οποίο έχουν και αποδεικτικά στοιχεία!- ε, μάλλον θα τους πιστέψετε. Πρόκειται δηλαδή για πραγματική παραπληροφόρηση.
Ας πάμε λίγο βαθύτερα. Τι λένε λοιπόν οι στίχοι αυτών των "συφοριασμένων" που παραπλανούν τη νεολαία;
Oι Metallica στο γνωστό κομμάτι τους "Οne" αναφέρουν: "now the world is gone, I'm just one, oh God help me, hold my breath as I wish for death, oh please God help me"( "Tώρα ο κόσμος χάθηκε, είμαι ένας μόνο, ω Θεέ βοήθησέ με, κράτα την αναπνοή μουκαθώς εύχομαι για τον θάνατο, ω Θεέ βοήθησέ με"). Πολύ σατανιστικό, δε βρίσκετε; Tι θα λέγατε αν μαθαίνατε πως το κομμάτι αυτό γράφτηκε για την πολύ παλιά ταινία "Johnny got his gun", η οποία αναφέρεται σε έναν άνθρωπο που έμεινε σε κατάσταση "φυτού" έπειτα από πολεμική αναμέτρηση και ενώ καταλάβαινε και ένοιωθε, δεν μπορούσε να αντιδράσει ή να επικοινωνήσει με κανέναν τρόπο, φυλακισμένος στο ίδιο του το σώμα;
Ας πάμε σε άλλο συγκρότημα. Οι My dying bride στο "For my fallen angel" ("Για τον έκπτωτό μου άγγελο") γράφουν : "Love's golden arrow at her should have fled, and not Death's ebon dart to strike her dead", δηλαδή: "Το χρυσό βέλος της Αγάπης έπρεπε να την είχε διαπεράσει, και όχι του Θανάτου η εβένινη σαϊτιά να τη φονεύσει". Όντως, πολύ διαβολικοί στίχοι......
Και ακόμη, οι γνωστοί σε όλους, σε μικρούς και μεγάλους ροκάδες, Pink Floyd τραγουδούν στο "Goodbye blue sky" : " Did you see the frightened ones Did you hear the falling bombs
Did you ever wonder Why we had to run for shelter When the promise of a brave new world
Unfurled beneath a clear blue sky" ("Είδες τους τρομαγμένους Άκουσες τις βόμβες που πέφτουν Αναρωτήθηκες ποτέ Γιατί έπρεπε να τρέξουμε προς αναζήτηση ενός καταφύγιου Όταν η υπόσχεση ενός γενναίου καινούριου κόσμου ξεδιπλώθηκε κάτω από ένα καθαρό γαλανό ουρανό"). Μάλλον μου φαίνεται πως τα αντιπολεμικά μηνύματα που περνούν οι Pink Floyd μέσα από τα τραγούδια τους θεωρούνται απειλή για μερικούς....
Μα και η ελληνική ροκ δεν πάει πίσω... "Το κρύο στοιχειωμένο τώρα φέρνει
κουρέλια της ζωής σου την ελπίδα, σαν άθλια μοίρα που ακατάπαυστα υφαίνει την πιο πικρή σου αλήθεια που δεν είδα. Κάποια νύχτα θα ' ρθεις με της νιότης τα δώρα μ' ένα βλέμμα σου μόνο θα γείρεις κοντά μου θα 'ναι η αγάπη παιδί που το τρόμαξε η μπόρα και ορμάει να κρυφτεί στη ζεστή αγκαλιά μου", λένε τα Διάφανα κρίνα στο "Σ'ένα όνειρο από χιόνι".
Από την άλλη, ο Ραψωδός φιλόλογος στο κομμάτι του "Επιβάτης" ραπάρει και φωνάζει: "Νιώθω επιβάτης σ’ ένα τρένο χωρίς στάση και προορισμό Να κατεβείς όμως τι να πεις κάπου πρέπει να βγεις Και εσύ που, γιατί και πως δεν έχει σχέση. Πρέπει μόνο να κατασταλάξεις και να το φέρεις εις πέρας κι ας μην σ’ αρέσει ούτως ώστε να μην γίνεις νέος Βρούτος [...] Λύση η μόνη να πηδήξεις εν κινήσει ή μέσα στο τρένο όλη η ζωή σου για πάντα κολλήσει και ποτέ δεν γυρίσει…πίσω. Δεν ορκίζομαι ότι θα ζήσω μα από το να μείνω σαν την βελόνα κολλημένος στο δίσκο παίρνω το ρίσκο…"
Τα παραδείγματα που θα μπορούσα να φέρω δεν έχουν τελειωμό. Μακάρι να μπορούσα να παραθέσω περισσότερα στο άρθρο τούτο, αλλά όπως όλοι καταλαβαίνουμε αυτό δεν μπορεί να γίνει εύκολα. Εγώ απλώς εναποθέτω σε εσάς τη συνέχεια της "έρευνας" αυτής.
Καλή συνέχεια λοιπόν και καλές και προσεκτικές μελλοντικές μουσικές επιλογές.

Μοναξιά

Κάθε άνθρωπος που έρχεται σ'αυτόν τον κόσμο ευελπιστεί να ανελιχθεί, να μεγαλουργήσει, να ευδοκιμήσει. Πολλές φορές όμως οι καταστάσεις δεν είναι ευνοϊκές με αποτέλεσμα τα πράγματα να παίρνουν διαφόρετική τροπή απ'ότι υπολογίζαμε. Τότε γρήγορα επέρχεται η δυσανασχέτιση, η λύπη, η απογοήτευση και ενίοτε η μοναξιά. Ποιός όμως μπορεί εύκολα να αποδεχθεί τη μοναξιά; Τις στιγμές εκείνες που δεν έχεις έναν άνθρωπο να μιλήσεις, να γελάσεις, να πονέσεις. Όταν μένεις μόνος σου βυθισμένος σε σκέψεις -τις μοναδικές πλέον συντροφικές στιγμές- παραδομένος ολοκληρωτικά στο παρελθόν.
Σίγουρα πρόκειται για κάτι το οποίο όλοι απευχόμαστε, αλλά ωστόσο συναντάται πολύ συχνά. Ηλικιωμένοι και μονήρεις άνθρωποι, άτεκνα ζευγάρια, απελπισμένα νιάτα συχνά πέφτουν στα νύχια της μοναξιάς. Και όταν φθάνεις σε τέτοιο τέλμα, γίνεσαι και εσύ ο ίδιος όμηρος των καταστάσεων. Αδυνατείς να αποδεχτείς ό,τι δύναται να σε κρατήσει ζωντανό στον υπαρκτό κόσμο, ενώ γίνεσαι στοιχειό του παρελθόντος. Αποκολλάς κάθε ψήγμα της καθημερινότητάς σου που σε συνδέει με την πραγματικότητα. Και έτσι χάνεσαι στα άδυτα του μυαλού σου, αποτρελαίνεσαι, κωφεύεις. Θεωρείς πλέον πως τίποτα δεν είναι λογικό εφόσον δε συνάδει με τις παρωχημένες πεποιθήσεις σου. Η έλλειψη συναναστροφής σε έχει μαραζώσει, σε έχει φθάσει στα όρια της μιζέριας. Εκεί είναι πια που απαρνείσαι την ανθρώπινη φύση, η οποία σε παρακινεί να ακολουθείς και να τιμάς το συναθροίζεσθαι. Γιατί η μοναξιά δεν είναι απλώς ένας εξωγενής παράγοντας, ο οποίος μας χτυπά την πόρτα, αλλά συνάμα είναι και μία κατάσταση που τη διαιωνίζουμε εμείς, τη διαμορφώνουμε και την αποδεχόμαστε σε όλο της το μεγαλείο.