Kråkevisa

Arve Moen Bergset - kråkevisa

Tο τραγούδι του κορακιού, στα νορβηγικά γνωστό και ως Bonden og Kråka που σημαίνει "Ο γεωργός και το κοράκι" ....
Πρόκειται για μία παραδοσιακή σκανδιναβική μεσαιωνική μπαλλάντα με νορβηγικούς στίχους. Οι εκτελέσεις του πολλές. Η συγκεκριμένη είναι μία από τις πολύ αγαπημένες μου :-)

Το τραγούδι αυτό αναφερέται σε έναν άνδρα και ένα κοράκι νεκρό. Ο άνδρας πρέπει να χρησιμοποιήσει κάθε μέλος του κορακιού προκειμένου να είναι άξιος. Το γενικότερο νόημα του εστιάζει στο γεγονός ότι έναν άνθρωπος δεν αξίζει ένα κοράκι αν δεν συνειδητοποιήσει την αξία αυτού, πόσο σημαντικό είναι...





Og mannen han gjekk seg i veda skog,
hei fara i veda skog.
Då sat der ei kråka i lunden og gol.
Hei fara. Faltu riltu raltura.

Mannen han tenkte med sjølve seg;
hei fara med sjølve seg
Skal tru no den kråka vil drepa meg?
Hei fara. Faltu riltu raltura.

Og mannen han spente sin boge for kne,
hei fara sin boge for kne
så skaut han den kråka, så ho datt ned.
Hei fara. Faltu riltu raltura.

Så spente han føre dei folane ti;
hei fara dei folane ti
men kråka ho sprengde alle di.
Hei fara. Faltu riltu raltura.

Så flådde han kråka og lema ho sund,
hei fara og lema ho sund
ho vog innpå seksten og tjue pund.
Hei fara. Faltu riltu raltura.

Av skinnet så gjorde han tolv par skor,
hei fara han tolv par skor
det beste paret det gav han til mor.
Hei fara. Faltu riltu raltura.

Og kjøtet han salta i tunner og fat,
hei fara i tunner og fat
og tunga han hadde til julemat.
Hei fara. Faltu riltu raltura.

Og munnen han brukte te mala korn,
og øyro han gjorde til tutar-horn.

Av augo så gjorde han stoveglas
og nakken han sette på kyrkja til stas.

Og den som kje kråka han nytta så,
han er ikkje verd ei kråka å få.

Faltu riltu raltura.

(λείπουν κάποιες στροφές, τις οποίες δεν μπόρεσα να βρω, με συγχωρείται...)

We're going to chase cars while listening to this ...

Για μένα.... μία από τις καλύτερες εκτελέσεις που έχω ακούσει... και να φανταστείτε ότι δεν περιλαμβάνει τους στίχους...

Oh, lady dear, hast thou no fear?Why and what art thou dreaming here?

      Τhe Sleeper
                 -
    Edgar Allan Poe



At midnight, in the month of June,
I stand beneath the mystic moon.
An opiate vapor, dewy, dim,
Exhales from out her golden rim,
And, softly dripping, drop by drop,
Upon the quiet mountain top,
Steals drowsily and musically
Into the universal valley.
The rosemary nods upon the grave;
The lily lolls upon the wave;
Wrapping the fog about its breast,
The ruin molders into rest;
Looking like Lethe, see! the lake
A conscious slumber seems to take,
And would not, for the world, awake.
All Beauty sleeps! - and lo! where lies
Irene, with her Destinies!

O, lady bright! can it be right -
This window open to the night?
The wanton airs, from the tree-top,
Laughingly through the lattice drop -
The bodiless airs, a wizard rout,
Flit through thy chamber in and out,
And wave the curtain canopy
So fitfully - so fearfully -
Above the closed and fringed lid
'Neath which thy slumb'ring soul lies hid,
That, o'er the floor and down the wall,
Like ghosts the shadows rise and fall!

Oh, lady dear, hast thou no fear?
Why and what art thou dreaming here?
Sure thou art come O'er far-off seas,
A wonder to these garden trees!
Strange is thy pallor! strange thy dress,
Strange, above all, thy length of tress,
And this all solemn silentness!

The lady sleeps! Oh, may her sleep,
Which is enduring, so be deep!
Heaven have her in its sacred keep!
This chamber changed for one more holy,
This bed for one more melancholy,
I pray to God that she may lie
For ever with unopened eye,
While the pale sheeted ghosts go by!

My love, she sleeps! Oh, may her sleep
As it is lasting, so be deep!
Soft may the worms about her creep!
Far in the forest, dim and old,
For her may some tall vault unfold -
Some vault that oft has flung its black
And winged panels fluttering back,
Triumphant, o'er the crested palls,
Of her grand family funerals -
Some sepulchre, remote, alone,
Against whose portal she hath thrown,
In childhood, many an idle stone -
Some tomb from out whose sounding door
She ne'er shall force an echo more,
Thrilling to think, poor child of sin!
It was the dead who groaned within.

Θέλω να με καταστρέψεις γλυκά...

Θέλω να μου κάνεις πολλά, να με καταστρέψεις γλυκά...
Είναι μία φράση που λέμε συνέχεια από μέσα μας είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι... Φαίνεται λίγο μαζοχιστικό, έτσι δεν είναι; Κι όμως... Όλοι το κάνουμε...
Υπάρχουν φορές που θέλουμε να αναλωθούμε στην αγκαλιά του άλλου, να χαθούμε εμείς τελείως, να υποταχθούμε στην γλυκιά καταστροφή του άλλου... Θέλουμε να μας κάνει πολλά, πράγματα που μας επηρεάζουν σωματικά, ψυχικά, συναισθηματικά...
Μπορεί να χρησιμοποιηθεί με πολλούς τρόπους αυτή η καταστροφή... Ίσως να είναι μία σύγκρουση ή ένταση της στιγμής, η οποία όμως εκείνη τη δεδομένη ώρα μας θολώνει το μυαλό... Η αλήθεια είναι ότι με το μπαίνουμε στη διαδικασία να διαπληκτιστούμε σημαίνει ότι ενδιαφερόμαστε για τον άλλο...και κάτι παραπάνω από ενδιαφέρον... Φαύλος κύκλος της γλυκιάς καταστροφής... Τι να πεις...
Καταστροφή ακόμη μπορεί να είναι ένας απαγορευμένος έρωτας... Όταν ξέρεις ότι δεν μπορείς να έχεις κάτι δικό σου εξ ολοκλήρου, όταν ξέρεις ότι δεν θα υπάρχει διάρκεια, όταν ξέρεις ότι κινδυνεύεις... Όμως εσύ... Αυτοκαταστρέφεσαι γλυκά...
Ο καθένας κρύβει καλά μέσα του μία γλυκύτατη καταστροφή... Απολαυστική όσο ποτέ...

Μίλτος Σαχτούρης - Η πληγωμένη άνοιξη

Ἡ πληγωμένη Ἄνοιξη

Ἡ πληγωμένη Ἄνοιξη τεντώνει τὰ λουλούδια της
οἱ βραδινὲς καμπάνες τὴν κραυγή τους
κι ἡ κάτασπρη κοπέλα μέσα στὰ γαρίφαλα
συνάζει στάλα-στάλα τὸ αἷμα
ἀπ᾿ ὅλες τὶς σημαῖες ποὺ πονέσανε
ἀπὸ τὰ κυπαρίσσια ποὺ σφάχτηκαν
γιὰ νὰ χτιστεῖ ἕνα πύργος κατακόκκινος
μ᾿ ἕνα ρολόγι καὶ δυὸ μαύρους δεῖχτες
κι οἱ δεῖχτες σὰ σταυρώνουν θά ῾ρχεται ἕνα σύννεφο
κι οἱ δεῖχτες σὰ σταυρώνουν θά ῾ρχεται ἕνα ξίφος
τὸ σύννεφο θ᾿ ἀνάβει τὰ γαρίφαλα
τὸ ξίφος θὰ θερίζει τὸ κορμί της

από την ποιητική συλλογή "Η πληγωμένη Άνοιξη"