What's my age again?

Ακούγωντας ένα παλιό τραγούδι του συγκροτήματος Blink 182 (punk rock είδος) και με βάση μία πρόσφατη συζήτηση που είχα με έναν καλό μου φίλο, άρχισα να αναρωτιέμαι.... πότε ξεχάσαμε να είμαστε παιδιά? Πότε αυτή η παιδική αθωότητα έφυγε από μέσα μας, μας εγκατέλειψε ή μάλλον εμείς την εγκαταλείψαμε?
Όλο και πιο συχνά αν παρατηρήσουμε γύρω μας τον τελευταίο καιρό, όλοι βιάζονται να μεγαλώσουν. Τα κορίτσια βιάζονται να βαφτούν και να έχουν αγόρια, τα αγόρια βιάζονται να ξεπαρθενευτούν. Αφήνουν το παιχνίδι, την ανεμελιά, την αθωότητα. Βιάζονται, βιάζονται, βιάζονται. Γιατί θέλουν να είναι "μεγάλοι". Ποιός όμως πραγματικά θέλει να είναι μεγάλος? Ποιός θέλει να αναλαμβάνει ευθύνες και αποφάσεις? Ποιός θέλει να ζαρώσει το πρόσωπό του και να υποκληθεί στα γηρατειά? Πώς ξαφνικά άρχισαν όλα να επιταχύνονται με ανεξέλεγκτους ρυθμούς? Αλήθεια, ποιά θα πρέπει να είναι η ηλικία μας, ποιά είναι η πραγματική μας ηλικία και πότε θα πρέπει να επιστρατεύουμε δεξιότητες του παρελθόντος? Πολύ απλά: δεν ξέρουμε πλέον.
Τόσο τα παιδιά όσο και οι ενήλικοι έχουν ξεχάσει πώς είναι να είσαι παιδί. Να κάνεις σκανταλιές χωρίς τρομακτικές επιπτώσεις. Να είσαι αθώος και πονηρός μαζί. Να εκφράζεις αυτό που πραγματικά νοιώθεις. Να κάνεις οτιδήποτε χωρίς να κατακρίνεσαι.
Επικρατεί μία μανία να ωριμάσουμε γρήγορα. Αυτό φυσικά δεν είναι απαραιτήτως κακό, ίσα ίσα θεωρώ πως είναι αρκετά ευνοϊκο. Όμως η πρώιμη ωριμότητα σε εμποδίζει να δεις τον κόσμο από την "παιδική οπτική γωνία". Ο κόσμος βέβαια δεν είναι φρου φρου και αρώματα ειδικά στην εποχή που διανύουμε τώρα. Η ωριμότητα είναι σαφώς απαραίτητη. Δεν σας λείπουν όμως εκείνες οι στιγμές που σαν μικρό παιδί βρίσκατε τις πιο απίστευτες και εξωπραγματικές λύσεις επιστρατεύοντας απλά και μόνο τη φαντασία σας? Όχι, ε? Δεν θυμάστε?

Ούτε εγώ θυμάμαι πώς είναι να είσαι παιδί. Και δεν είμαι ακόμη ούτε 19. Λυπηρό πραγματικά αν αναλογιστείς.

"Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έφυγε. Έχουν περάσει 8 μήνες και δεν μπορώ να διανοηθώ ότι δεν θα τον ξαναδώ. Πρέπει να τον ξαναδώ, έχω ανάγκη να τον ξαναδώ. Δεν έπρεπε να φύγει και όμως το έκανε. Γιατί; Δεν ήταν ακόμη η ώρα να τα παρατήσεις. Είχαμε τόσα πολλά να κάνουμε τόσα σχέδια, τόσο όνειρα. Κάθε βράδυ κοιμάμαι με το αγαπημένο σου πουκάμισο αγκαλιά. Έχει κρατήσει λίγο από τη μυρωδιά σου. Αχ πόσο φοβάμαι ότι θα ξεχάσω τη μυρωδιά σου... Σε παρακαλώ έλα κοντά μου. Ένα τελευταίο φιλί, μία τελευταία αγκαλιά, ένα άγγιγμα που το θεωρούσα δεδομένο λίγο πριν φύγεις. Μείνε εδώ. Μείνε μαζί μου. Μη φύγεις πάλι. Σε παρακαλώ..."

"Από τη στιγμή που έφυγες είσαι μαζί μου. Το ξέρω, το αισθάνομαι, δεν με έχεις εγκαταλήψει. Σε κάθε μου κίνηση είσαι δίπλα μου. Με καθοδηγείς, μου δίνεις συμβουλές σιωπηρά. Μόνο εγώ όμως μπορώ να σε ακούσω γιατί κανείς άλλος δεν πιστεύει ότι μπορεί να έγινες πνεύμα ή άγγελος, ο άγγελος μου, ο φύλακας μου. Σε ευχαριστώ γι'αυτό. Σε αγαπώ. Μακάρι να στο έλεγα περισσότερες φορές όταν ήσουν ζωντανός."

΄΄ "Ο έρωτας κι ο θάνατος
ίδια σπαθιά βαστούνε
κι οι δυο με τρόπο ξαφνικό
και ύπουλο χτυπούνε

Όταν φιλώ τ' αχείλι σου
μουδιάζει το κορμί μου
και μες στου ονείρου το γιαλό
χάνομαι γιασεμί μου"

Στο αφιερώνω αγάπη μου. Κάποτε σου άρεσε να το τραγουδάμε μαζί. Θυμάσαι; ΄΄

"Ονειρεύομαι κάθε μέρα και βράδυ τη μορφή σου. Τα συμμετρικά χαρακτηριστικά του προσώπου σου, τα μακρυά σου τα μάλλια... Ακόμη νοιώθω το χέρι σου να φωλιάζεται στη δική μου παλάμη. Πάντα παραπονιόσουν ότι ήσουν μικροκαμωμένη... Αλλά δεν έχει σημασία πια. Τίποτα δεν έχει σημασία πια."

Οργή, ανυπακοή, ξεσηκωμός......(;)

Ξεφυλλίζοντας πριν από λίγο καιρό το περιοδικό "Ε" (έψιλον) της κυριακάτικης ελευθεροτυπίας, η προσοχή μου στάθηκε στη συνέντευξη μίας Αργεντινέζας- Γαλλοαλγερινής ράπερ ονόματι Keny Arkana. Οι στίχοι που ραπάρει και τους οποίους γράφει η ίδια, αναφέρονται στη σημερινή εποχή και στις δυσκολίες που παρουσιάζονται καθημερινά και μας επηρεάζουν. Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι το γεγονός ότι, στους χαλεπούς καιρούς που σημειώνονται στην Ελλάδα, η νεαρή ράπερ δε δίστασε να επισκεφθεί τη χώρα μας για να βρεθεί στο επίκεντρο των διαμαρτυριών και συγκρούσεων.
Οι απαντήσεις που δίνει στις ερωτήσεις του ρεπόρτερ Γιώργου Χριστοδουλόπουλου, είναι σε αρκετά σημεία καθηλωτικές: "Το σύστημα μας θέλει χωρισμένους, να ζούμε με το φόβο, ο καθένας κρυμμένος στον μικρόκοσμό του. Ας βγει, λοιπόν, ο καθένας από αυτό το κουκλόσπιτο, κι ας κυκλοφορήσουμε μαζί στο δρόμο. Να συζητήσουμε, να επανεκπαιδευτούμε. Να δούμε τι μπορούμε να οικοδομήσουμε στη γειτονιά μας. Δεν μπορεί να αντιστεκόμαστε χωρίς περιεχόμενο. Πιστεύω πως η αντίσταση πρέπει να περιέχει την ανοικοδόμηση. Χωρίς αυτήν, είναι μία φωνή χαμένη".
Η Keny Arkana έγινε περισσότερο γνωστή με το κομμάτι της "La rage" που σημαίνει "Η οργή". Η ίδια ανφέρει πως το έγραψε το 2004 πριν από τις γνωστές σε όλους μας εξεγέρσεις που σημειώθηκαν στη Γαλλία. Αξίζει να παράθεσω ένα ακόμη απόσπασμα από τα λεγόμενά της σχετικά με αυτό το τραγούδι: "[...] το "la rage" είναι η έκφραση αυτής της απογοήτευσης. Βρίσκω πολύ σημαντικό ότι έχω καταφέρει να εκφράσω αυτήν την κατάσταση και νιώθω την ανάγκη να κάνω μια διάκριση ανάμεσα στην οργή και το μίσος. Στη βάση της, η οργή έχει να κάνει με την αγάπη. Την αγάπη για τον άνθρωπο, τη γη, για κάποια έννοια δικαίου. Το μίσος είναι η αδιαφορία. Το μίσος είναι η κυβέρνηση".
Η Keny Arkana δε διστάζει να γράψει σαρκαστικούς στίχους που αποδιδουν το σκληρό πρόσωπο της πραγματικότητας. Βέβαια, από τη μία θεωρώ ότι είναι πολύ σωστό να μην είμαστε παθητικοί αλλά να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας, τα οποία είναι κανονικά θεμελιώδη και αναφαίρετα - άλλωστε αν δε συμφωνούσα δε θα έγραφα αυτό το άρθρο με βάση τα όσα αναφέρει η νεαρή ράπερ- όμως από την άλλη αναρωτιέμαι μήπως ορισμένοι εκμεταλλεύονται με έντεχνο τρόπο τα ελάχιστα μέσα που μπορούμε εμείς, ο απλός λαός, να χρησιμοποιήσουμε, καθιστώντας μας έτσι πιόνια σε ένα παιχνίδι στο οποίο δεν ξέρουμε ότι συμμετέχουμε.
Τέλος, η Keny Arkana μας συμβουλεύει να "ξαναγίνουμε άνθρωποι[...] απέναντι σε αυτό που μας χωρίζει, που μας παραλύει. Τα μίντια, η τηλεόραση, η κουλτούρα του φόβου...αυτά είναι ο διαχωρισμός. Οφείλουμε να έχουμε πίστη στους εαυτούς μας, αλλά και στον "άλλο".Να βαδίσουμε με εμπιστοσύνη.[...] Δεν πρέπει να έχουμε φόβο. Είμαστε πολλοί στη γη.[...] Έχουμε ανάγκη να ζήσουμε. Ο χρόνος δεν περίμενει. Κανείς μας δεν μπορεί να περιμένει.".
Θα σας συνιστούσα λοιπόν αν πέσει στα χέρια σας το περιδικό "Ε", τεύχος 1003 (4.07.10), να ρίξετε μία ματιά στη συνέντευξη αυτή.
Για να ενημερωνόμαστε και να ενημερώνουμε.

"La rage" - Keny Arkana



(συγγνώμη που καθυστέρησα να γράψω τόσο καιρό, αλλά βρισκόμουν εκτός Ελλάδος και δεν είχα άμεση πρόσβαση σε Η/Υ. Και όταν απέκτησα, ο Η/Υ ήταν τόσο προβληματικός, που δεν μπορούσα να ποστάρω κανένα άρθρο-ειδικά μετά από 2 άρθρα, τα οποία έγραψα και χάθηκαν)